بریده‌هایی از کتاب جنون کتاب

آدم هر چه کتاب بیش‌تر جمع می‌کند، دلش بیش‌تر می‌خواهد.

آدم اگر کتابخانه داشته باشد، هر چه بیش‌تر کتاب تویش بگذارد، شکیل‌تر می‌شود، هر چه ارزشش بالا برود، جلوهٔ بهتری پیدا می‌کند. کتابخانه با کتاب‌های بیش‌تر زیباتر می‌شود. هر وقت هم که آدم عشقش بکشد، می‌تواند یکی بردارد و بخواند. اصلاً کتابخانه بخشی از فضای خانه می‌شود

ما همه کسانی هستیم که روایت‌ها را برمی‌سازیم.

«همین‌قدر از مذهبشان دستم آمد که فاصله‌ام را حسابی با آن‌ها حفظ کنم.»

با کتاب‌هایم چه کنم؟ سؤال این بود. و پاسخ: بخوانشان. گوش‌های پرسشگر تیز شد. اما اگر نمی‌توانی بخوانی‌شان، به هر صورت ممکن بر آن‌ها دست بکش و ناز و نوازششان کن. به آن‌ها چشم بدوز. بگذار باز بمانند، در هر صفحه‌ای. از اولین جمله‌ای که چشمت را می‌گیرد به خواندن بپرداز. بعد ورق بزن. سفر کشف را آغاز کن، مسیر بی‌کران دریاهای بی‌نقشه را در پیش بگیر. سپس دوباره با دست خود آن‌ها را سر جایشان روی قفسه‌ها برگردان.

«منظورم این است که بجز میلیاردر بودن مگر از راه دیگری می‌توانم مجموعه‌ای برای خودم دست و پا کنم؟»

زیگموند فروید جمع‌آوری آثار آنتیک و قدیمی را بعد از نیکوتین دومین اعتیاد دانسته بود. او می‌گفت محرک و لذت حاصل از هر نوع عمل جمع‌آوری ناشی از حس رقابت‌جویی است.

من که خودم همیشه کتاب را کمابیش جز وسایل شخصی دانسته‌ام نه ابزاری برای نمایش

شاید تمایل ما به حضور در کنار کتاب‌ها ناشی از همین روحیه باشد؛ چون آن‌ها ما را به محدوده‌ای وسیع‌تر از وجود خودمان می‌برند، محدوده‌ای که واقعی است

جستجوی گنج برای شکل دادن به یک مجموعه پاداش‌های خاص خود را دارد، اما در نهایت عاملی که بیش از آن مایهٔ خشنودی است، شیوهٔ خلق یک روایت از رهگذر آن است.

«گیلکی مردی است با این باور که نقطهٔ اوج هویتش در اختیار داشتن مجموعه‌ای پر و پیمان از کتاب‌های نایاب است، و اقدام به هر کاری را برای تصاحب آن‌ها مجاز و منصفانه می‌داند تا اگر روزی چشم دیگران به آن‌ها بیفتد، به خاطر گردآوری‌شان زبان به تحسین او بگشایند.»

طمع، طمع است، خوب و بد ندارد.

افسون ظاهری آدمی فریبکار، نظیر جاذبه‌های دیگر، صورتی از ریاکاری است و در پس این نمای ظاهری سدی محکم از طمع بالا رفته است.

گیلکی از قضا آدمی خوشحال و با هدفمند می‌نمود؛ فردی جاه‌طلب و تا حدودی موفق. در این میان باید چیزی را فدا می‌کرد، و آن چه بود؟ یک رشته درنگ‌های اجباری در راه درک تمام و کمال رؤیایش.

شور و اشتیاق او به کتاب هر قدر در زندگی‌اش خرابی به بار می‌آورد، به همان اندازه شکل و هدف برایش می‌تراشید.

پرسیدم: «تازگی‌ها توی دردسر افتاده‌اید؟» جواب داد: «نه، اصلاً وقتش را نداشته‌ام.»

هر بار در خیابانی راه می‌روم و تقریباً هر کسی را می‌بینم سر توی آیپاد یا گوشی‌اش برده است، این فکر به سراغم می‌آید که ارتباط ما با کتاب‌ها از پس این‌همه قرن هنوز اهمیتی انکارناپذیر دارد.

«آدم‌ها همه می‌میرند، دیر یا زود، ولی کتاب‌های خوب باید باقی بمانند.»

من تمایلی ذاتی دارم که هر بار با مسئله‌ای درگیر می‌شوم، تا خرخره در آن فرو بروم و در اکثر موارد هم تا آخر خط می‌روم. این سرمشقی است که در تمام زندگی از آن پیروی کرده‌ام.

جریمه و تنبیه، هر قدر هم کلان، اقدامی بی‌ثمر در برابر شور و عطش درونی و جرم‌های ناشی از آن است.