بریده‌هایی از کتاب شجاعت: چیره شدن بر ترس و برانگیختن اعتماد به نفس

شجاعانه‌ترین عمل این است که بدون عذرخواهی، بهانه، نقاب یا پنهان کردن حقیقت وجودتان، خودتان باشید و مسؤولیت همۀ آنچه را هستید، بپذیرید.

تنها مانعی که نمی‌گذارد شما کل وجود اصیلتان باشید، ترس است. ترستان به شما می‌گوید کهنمی‌توانید رؤیاهایتان را برآورده کنید. ترستان به شما می‌گوید که خطر نکنید. ترستان شما را از لذت بردن از غنی‌ترین ذخایرتان محروم می‌کند. ترستان شما را وامی‌دارد به شیوۀ معمولی و آشنا زندگی کنید و نمی‌گذارد گسترده شوید و گسترۀ کامل شکوه خود را ابراز نمایید. ترستان شما را بی‌حس نگه می‌دارد و نمی‌گذارد شور و فراوانی زندگی را بچشید. در نتیجه، مضطرب و هراسان، شرایطی را در زندگی‌تان به وجود می‌آورید تا به خودتان اثبات کنید محدودیت‌های خودساختۀ شما حقیقت دارند. برای پیروزی بر ترس خود باید با ترس رو به رو شوید و عشق را به جای آن بنشانید.

ببخش تا دل تو بزرگ‌تر و نرم‌تر شود. خدا از تو مراقبت می‌کند. از این نترس که دلت را بگشایی و تسلیم شوی. می‌توانی این رویداد را رها کنی. عشق، تو را صدا می‌کند؛ آن را در دلت بیاب. رها کن و بگذار عشق خدا دلت را پر کند و راهنمای تو شود. رنج‌ها و تجربه‌هایت روی هم رفته تو را آن کسی کرده استکه امروز هستی. از لحظه‌لحظۀ گذشتۀ خود سپاس‌گزار باش. مشعلی روشن در میان تاریکی باش. مرا باور کن. در پناه خدا امن خواهی بود.

شجاعانه‌ترین عمل آناست به جایی که عشقی وجود ندارد، عشق بیاوریم و عاشقانه‌ترین عمل آن است به جایی که شجاعتی وجود نداشته است، شجاعت بیاوریم و به جایی که احساس ناامنی داریم، اطمینان بیاوریم.

توان ما در نفوذ به درون ترس و شجاعانه اقدام کردن، به این بستگی دارد که آیا انتخاب‌هایمان براساس تفکر و برنامه‌ریزی شکل گرفته است یا در حال غیر ارادی، یعنی حالتی بدون فکر یا بدون احساس که ما را به تکرار الگوهای پیشین وامی‌دارد.

توان ما در نفوذ به درون ترس و شجاعانه اقدام کردن، به این بستگی دارد که آیا انتخاب‌هایمان براساس تفکر و برنامه‌ریزی شکل گرفته است یا در حال غیر ارادی، یعنی حالتی بدون فکر یا بدون احساس که ما را به تکرار الگوهای پیشین وامی‌دارد.

باید آن کاری را انجام دهی که فکر می‌کنی نمی‌توانی!»

اگر الگویی رفتاری - احساسی داشته باشیم که مسؤولیتش را نمی‌پذیریم یا نمی‌توانیم آن را ببینیم، آن الگو را تکرار خواهیم کرد.

آنگاه که آمادۀ صعود شوی، باز می‌شوند ابرها و پدیدار می‌شوند منظره‌ها اکنون است هنگام توجه کردن که چگونه رخ می‌دهند در زندگی تو لحظات معجزه‌آسا!

گاهی فکر می‌کنیم با نگه داشتن کینه‌هایمان، انتقام خود را می‌گیریم و شخص مقابل را وادار می‌سازیم به علت آزار دادن ما عذاب بکشد، اما این طور نمی‌شود. خردمندی گفته است: «رنجش و بیزاری، مانند این است که ما زهر بنوشیم و امیدوار باشیم طرف مقابل بمیرد.» در حالی که فقط خودمان می‌میریم.

همۀ ما با شانه خالی کردن از مسؤولیت به خوبی آشنا هستیم. ایگوی زخمی‌ما می‌خواهد کسی دیگر را سرزنش کند؛ هر کسی را! با قربانی بودن به خود اجازه می‌دهیم انگشت اتهام را به سوی دیگران اشاره و وضعیت زندگی‌مان را توجیه کنیم. این، راهی‌ست برای آن که شرح دهیم چرا توان یا شجاعت لازم را برای ایجاد تغییر نداریم.

هنگامی که میان زمینی بودن و آسمانی بودنمان ارتباط برقرار شود، دیگر گذشته و آینده، موضوع ماجراها و روان‌پریشی‌ها نخواهد بود. آنگاه با ذهنیت قربانی و در چارچوب «چه می‌شداگر؟» زندگی نمی‌کنیم. در این پیوند، «چرا من؟» یا «منِ بدبخت» یا «نمی‌توانم»، از بین می‌رود؛ «من بهتر هستم» یا «من بدتر هستم» از بین می‌رود. وقتی می‌دانیم بنا بر حقیقتی در اینجا هستیم، اطمینان حقیقی، هر حرکت ما را هدایت می‌کند.

وقت آن رسیده که استعدادها و هدایای خود را کشف کنید و همۀ کارهایتان را نیز قدر بدانید و محترم بشمارید. وقت آن است که بی‌همتایی خود را بکاوید، خود را تحسین و قبول کنید و اجازه دهید نور شما بدرخشد. می‌دانم بسیاری از مردماز این خجالت می‌کشند که فکر کنند عالی، زیبا، مهربان، دوست‌داشتنی یا باهوش هستند؛ به ویژه، اعلام این مطالب با صدای بلند خجالت‌آور است. شاید به شما گفته باشند که ازخودراضی یا خودبین نباش. شاید حتی باور داشته باشیدبی‌اهمیت جلوه دادن بهترین بخش‌های وجودتان واقعاً شما را انسان بهتری می‌کند، اما اگر می‌خواهید شجاع و سرمشقی برای همۀ کسانی باشید که آماده هستند نیروی خود را به دست بگیرند، باید برای نشان دادن کل وجودتان به جهان آمادگی داشته باشید. باید شجاعانه زنجیرهای معمولی و پیش پا افتاده بودن را پاره کنید تا نوری شوید که جهان به آن نیاز دارد.

باید خودانگارۀ قدیمی، کل داستانی که در بارۀ خود ساخته‌ایم و شیوۀ زندگی‌مان، همگی را یکسره کنار بگذاریم تا داستان جدید ما که برگرفته از شجاعتِ مقاومت‌ناپذیر است، امکان آشکار شدن بیابد.

به منظور دسترسی به شجاعت یک مبارز باید بکاویم چرا این همه به داستان خود متعهد هستیم و از چه می‌ترسیم که آن را کنار نمی‌گذاریم.

شجاعت، به خطرپذیری نیاز دارد و به ویژه، به آمادگی برای کنار گذاشتن ماسک اکسیژن گذشته و اعتماد داشتن به این که اکنون و اینجا هوا برای نفس کشیدن وجود دارد.

تقدیم به همۀ کسانی که حاضرند خطر کنند تا از جایگاه شجاع‌ترین بخش وجودشان عمل کنند

ما مجموعه‌ای از همه چیز هستیم و هر ویژگی موجود در هستی، درون ما وجود دارد؛ تاریکی و نور، بدی و خوبی و خودخواهی و ازخودگذشتگی.

همۀ ما دست کم یک تجربۀ گذرا از ارتباط عمیق با خدا در لحظه‌ای از دعا، شناخت یا هنگامی که به دلیل دلخواه بودن شرایط سپاس‌گزار بودیم، داشته‌ایم. آنگاه توانستیم زیبایی و کمال موجود در همه چیز و همه کس را ببینیم و در نتیجه، آزردگی‌های کوچکمان پاک شدند و دیگر آزارمان ندادند. اما احتمالاً آن لحظه به همان سرعتی که پدید آمد، ناپدید شد و به نبرد میان فکر (ایگو) و دل برگشتیم و به زندگی در این چارچوب که آدم‌های خوب و آدم‌های بد وجود دارند، ادامه دادیم.

شما به اینجا نیامده‌اید تا جهان بیرون را شادتر کنید؛ اگر چه شاید انتخاب کنید که هدیه‌ای به آن بدهید. شما به اینجا نیامده‌اید تا رؤیاهایتان را به خاطر کسی دیگر کنار بگذارید؛ اگر چه شاید انتخاب کنید شوق و شگفتی رؤیاهایتان را با دیگران سهیم شوید. بی‌تردید علت حضور شما در اینجا این نیست که یک عمر با تمنای عشق، تأیید و توجه بدوید و سرانجام به خرده‌احساسی راضی شوید. شما در اینجا هستید تا والاترین ابراز خود را زندگی کنید. در اینجا هستید تا وجود زیبا، توانمند و مقدس خود باشید؛