بریده‌هایی از کتاب شجاعت: چیره شدن بر ترس و برانگیختن اعتماد به نفس

کار ما این نیست که ارزش یا اهمیت رؤیایمان را بسنجیم. کار ما این است که این رؤیا را دریافت و طبق آن عمل کنیم.

برای دست‌یابی به شجاعتمان، باید به ترس‌های خودپی ببریم، آن‌ها را بپذیریم و با محبت در آغوش بگیریم و تنها راه در آغوش کشیدن ترس‌هایمان این است که آن‌ها را همان گونه که هستند، بشناسیم.

وقتی اطمینان نداشته باشیم، احساس می‌کنیم شایستۀ داشتن آنچه می‌خواهیم نیستیم، شایستۀ ابراز حقیقت خود نیستیم و شایستۀ ایجاد تغییرات بزرگی که اساس آیندۀ‌ما را دگرگون می‌سازد، نیستیم. وقتی احساس ضعف، درماندگی و ناتوانی می‌کنیم، آن نیرورا نداریم که افکار نومیدکننده، منفی و هراسناک را که مانع زندگی دلخواهما می‌شوند، کنار بزنیم. وقتی نیرویمان را وامی‌گذاریم و توانایی‌هایمان را انکار می‌کنیم، تسلیم اعتیادها، ترس‌ها، هوس‌های ناسالم و شرطی‌سازی‌های گذشته می‌شویم. آنگاه رفتارمان مطابق با این باور ماست که به راستی ضعیف و ناامن هستیم.

سرزنش در اصل شکلی از ترس است که به ما کمک می‌کند از پاسخ‌گو بودن برای زندگی خود رو برگردانیم.

هیچ کس نمی‌تواند به جای شما مبارزه کند. هیچ کس نمی‌تواند به جای شما تصمیم بگیرد.

پرسش این است که پس چرا نمی‌توانیم همه چیز و همه کس را مقدس ببینیم؟ پاسخ این است که زیرا خودمان را این گونه نمی‌بینیم.

فقط به منظور برآورده ساختن نیازهای زمینی خود، به دنیا نیامده‌اید.

هر بار انتخاب ما «ترس‌بنیاد» است، به ذهنمان یاد می‌دهیم که باور کند بی‌چاره، ناشایسته و ناتوان هستیم. این سه حالت عاطفی، احساس قربانی بودن به ما می‌دهند.

در این جهان، شما تنها کسی نیستید که احساس ترس، تنهایی، کندذهنی یا دوست‌داشتنی نبودن می‌کنید. شما تنها کسی نیستید که گاه با احساس بی‌ارزشی، ناشایستگی، ناامیدی، افسردگی و درماندگی بیدار می‌شوید. شما تنها کسی نیستید که احساس خشم، تنفر یا آزردگی می‌کنید. این‌ها احساس‌هایی متعارف هستند و فرصت‌هایی واقعی فراهم می‌آورند تا بیاموزید چگونه یک وجود روحانی باشید.

ریلکهنوشته است: «شاید همۀ دیوهای زندگی ما شاهزاده‌هایی باشند که فقط انتظار می‌کشند تا یک بار ما را زیبا و شجاع ببینند. شاید هر چیز بد و وحشتناکی در ژرف‌ترین موجودیت خود نیازمند عشق ما باشد.»