بریده‌هایی از کتاب خورشید رو به غروب

بهتر بود به‌دنیا نمی‌آمدیم. بدین‌ترتیب، هر روز از صبح تا شب، با ناامیدی در انتظار چیزی هستم. ای کاش می‌توانستم از اینکه زاده شده‌ام، از اینکه زنده هستم، از اینکه مردم و دنیا وجود دارند، خوشحال باشم.

وقتی تظاهر می‌کردم که آدم باهوشی هستم، مردم شروع می‌کردند به شایعه‌پراکنی درمورد اینکه من آدم باهوشی هستم. وقتی مثل یک آدم بی‌کاروبی‌عار رفتار می‌کردم، شایعه‌ها حول محور بی‌عاری من می‌گشت. وقتی وانمود می‌کردم که در نوشتن عاجزم، مردم می‌گفتند که در نوشتن عاجزم. وقتی مثل دروغ‌گوها رفتار می‌کردم، دروغ‌گو خطابم می‌کردند. وقتی مثل یک آدم پولدار رفتار می‌کردم، شروع می‌کردند به شایعه‌پراکنی درمورد اینکه من آدم پولداری هستم. وقتی وانمود می‌کردم آدم بی‌تفاوتی هستم، مرا جزو آدم‌های بی‌تفاوت طبقه‌بندی می‌کردند، اما وقتی ناخودآگاه از درد ناله می‌کردم، چون واقعاً درد داشتم، شروع می‌کردند به شایعه‌پراکنی درمورد اینکه دارم تمارض می‌کنم.

مرگ من مرگی طبیعی‌ست؛ مرگ مردی که نمی‌تواند صرفاً به‌خاطر اخلاقیات زندگی کند.

به‌هرحال، از یک چیز می‌شود مطمئن بود: انسان باید تظاهر کند تا زنده بماند.

انتظار کشیدن. ما در زندگی، لذت، خشم، تأسف و صدها احساس دیگر را می‌شناسیم، ولی همهٔ این احساسات باهم به‌سختی یک درصد از وقت ما را پر می‌کنند. بقیهٔ نودونُه درصد از وقت ما، صرف انتظار کشیدن می‌شود. من در آرزوهای گذرا انتظار می‌کشم. احساس می‌کنم سینه‌ام به‌خاطر صدای پای خوشبختی‌ای که از راهرو به‌گوش می‌رسد، دارد له می‌شود. خالی. آه، زندگی خیلی دردناک است؛ واقعیتی که این باور جهانی را تأیید می‌کند: بهتر بود به‌دنیا نمی‌آمدیم. بدین‌ترتیب، هر روز از صبح تا شب، با ناامیدی در انتظار چیزی هستم. ای کاش می‌توانستم از اینکه زاده شده‌ام، از اینکه زنده هستم، از اینکه مردم و دنیا وجود دارند، خوشحال باشم.

مادر طوری حرف می‌زد که انگار گذشته فراموش شده، ولی مثل همیشه امروز صبح که سوپ را مزه‌مزه می‌کرد، به‌یاد نائوجی افتاد و گریه‌اش گرفت. یقیناً جای زخم‌های گذشته هنوز در من هم بهبود پیدا نکرده‌اند.

زندگی، دلتنگ‌کننده‌تر از آن چیزی‌ست که بشود تحملش کرد. بدبختی، تنهایی، تنگنا؛ این‌ها همه قلب آدم را می‌شکنند. هرگاه از دیوارهای اطرافت آهی غم‌انگیز را می‌شنوی، می‌فهمی که فرصتی برای خوشحالی و خوشبختی وجود ندارد.