بریده‌هایی از کتاب لکنت

شباهت انکارناپذیری با دریاچهٔ ارومیه دارم و وقتی  از دریاچهٔ ارومیه حرف می‌زنیم می‌دانیم چیزی از دست رفته است

تار موی تو بر کُت من و تاری از موهایت در پیراهنم  پروانه‌ای کوچکم افتاده در دام تاری که برایش تنیده‌ای

من مرکز دنیا نیستم مرکز غمم اما در شادی مقیم هستم تا دنیا غمگین‌تر نشود

ترکش کوچکِ باقی‌مانده از جنگی بزرگ ذره‌ذره به قلبم نزدیک می‌شود خاطره‌ای کوچک از عشقی بزرگ ذره‌ذره به مغزم…

شهر آبستن رنج است ماماچه دست فرومی‌کند در رَحِم خانه دستم را می‌گیرد و مثل هر روز من را مُرده به دنیا می‌آورد