بریده‌هایی از کتاب اینک آن انسان: آدمی چه‌گونه همان می‌شود که هست

هر آن‌چه را که بشریت تاکنون جدی گرفته است، حتا واقعیت هم نیست، بل‌که صرفاً اوهام، یا به بیان دقیق، دروغ‌هایی است که از غرایزِ بدسرشتِ بیمار، و به معنای عمیق کلمه، زیان‌مند، برمی‌خیزد ــ همه‌ی مفاهیمی چون «خدا»، «روح»، «فضیلت»، «گناه»، «ماوراء»، «حقیقت»، «زندگی جاوید»

پای آلمان به هرکجا برسد، فرهنگ را فاسد می‌کند.

من فقط به فرهنگ فرانسوی اعتقاد دارم؛ غیر از این هر آن‌چه در اروپا «فرهنگ» نامیده می‌شود، به‌ نظر من یک سوء تفاهم است، فرهنگ آلمانی که دیگر اصلاً حرفش را نزنیم...

به هر اندیشه‌یی که در هوای آزاد ــ هنگامی که آزادانه در جنبش هستیم و عضلات ما نیز در جشن‌اند ــ به و‌جود نیامده باشد، نباید اعتماد کرد. همه‌ی پیش‌داوری‌ها از دل و روده سرچشمه می‌گیرند.

انسانِ دانا به دوست‌داشتنِ دشمنانش بسنده نمی‌کند. او باید بتواند از دوستانش نیز بیزار شود.

حقیقت از زبان من بیان می‌شود ــ اما حقیقتِ من هراسناک است، زیرا تاکنون دروغ را حقیقت نامیده‌اند

فیزیولوژیست خواهانِ قطع عضوِ خراب است، از هرگونه هم‌بستگی با این عضوِ منحط سر باز می‌زند و هیچ احساس ترحمی نسبت به آن ندارد. اما کشیش درست خواهانِ انحطاطِ مجموعه، یعنی بشریت، است. از همین‌ رو از هر آن‌چه خراب و منحط شده محافظت می‌کند، سلطه و سروری او بر بشریت به چنین بهایی است

از میانِ اهلِ فلسفه، که پُر از دورویی ــ و حتا پنج‌رویی ــ اند! شکاکان تنها سنخِ شایسته‌ی احترام‌اند

کسی که بتواند هوای نوشته‌های مرا تنفس کند می‌داند که این هوای بلندی‌هاست، هوایی تازه و سرزنده. آدم باید برای چنین هوایی ساخته شده باشد، وگرنه خطر سرماخوردگی بسیار است

و اما درباره‌ی خودِ شناخت: گیریم شناخت برای دیگران چیز دیگری باشد، مثلاً یک بستر آسایش، یا راهی به‌ سوی بستر آسایش، یا سرگرمی یا پرسه‌زنی، اما برای من دنیایی از خطرها و پیروزی‌هاست