بریده‌هایی از کتاب العبد: شرح احوالات و زندگانی جامع فقه و عرفان حضرت آیت الله‌العظمی محمد‌تقی بهجت فومنی ( ره )

روزی به خود من فرمود: می‌خواهی به شما بگویم از روزی که به دنیا آمدی چه کردی و تا روزی که از دنیا می‌روی چه خواهی کرد، می‌خواهی همه را بگویم؟ حالا نمی‌دانم چطور شد نگفتم بگو.»

برای او نه امر پدر بلکه امر معشوق است که او را به اطاعت فرا می‌خواند و این امر هرچند سخت می‌نماید اما آن رب‌الاربابِ جان‌ها چون صداقت او را می‌بیند نیکو جوابی در جواب نامۀ پدر برایش می‌فرستد. آری، آنجا که خداوند وعده می‌دهد و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا چه جای تعجب اگر در پی این استقامت درهایی از ملکوت به روی او گشوده شود

گام سپردن در طریق عشق اگرچه ابتدا آسان می‌نماید اما عقبه‌های در راه نیز برای آزمودن صبر و استقامت سالک یکی‌یکی از راه می‌رسد و او در کشاکش امتحانات الهی مردانه کمر همت می‌بندد که به‌خوبی می‌داند: رهرو عشق باید از پی معشوق هر قدمش صدهزار آبله باشد

و چون کتمان و پرده‌پوشی بر تمام احوالات آیت‌الله بهجت سایه افکنده‌ به طور دقیق معلوم نیست که ماجرا چه بوده است.

آیت‌الله غروی اصفهانی از خدا دو چیز خواسته بود: اول اینکه زیارت عاشورایش تا دم مرگ ترک نشود و دوم مرگ را نچشد. خود آقا نیز، هم زیارت عاشورایش ترک نشد و هم اینکه بیست دقیقه خوابید و در خواب رفت. اصلاً مرگ را نچشید.»

در جوانی‌اش از آقایی پرسیده بود که شما چند ساعت می‌توانید خلع بدن کنید؟ گفته بود: دو ساعت، احتمال می‌دادم شاید ایشان خلع بدن کرده‌اند لذا خیلی در این حال‌وهوا نبودم اما ایشان رفت و الان هم دیگر دسترسی به ایشان نیست.»

می‌کرد، نمی‌خواست نگرانی کسی را ببیند. اصلاً در زندگی‌اش همین‌طور بود و تحمل ناراحتی کسی را نداشت. یک ربع، بیست دقیقه طول کشید ایشان را آماده کنم، تا خواستیم برویم دیدم رگبار و باران بسیار شدیدی گرفت و هوا بسیار منقلب شد. بعد از چند دقیقه هوا آرام گرفت. رفتم دیدم ایشان هنوز خواب است الحمدللهی گفت، به طرف راست چرخید، پاهایش هم به سمت قبله بود. انگار مشغول چیزی بود ولی خوابید. بعد از باران و صاعقه، شاید پنج دقیقه گذشته بود که خواستم ایشان را بیدار کنم، دیدم بیدار نمی‌شوند و همان‌طور که خودشان می‌فرمودند مرگ مثل خواب است

او حتی در فواصل جلسۀ درس هنگامی که مطلب درسی مطرح نمی‌شود، مشغول ذکر است و در بین درس و در لابه‌لای گفت‌وگوها نیز از ذکر باز نمی‌ایستد. احوالات وی خود گویای آن است که لقاءالله با سستی و کسالت به دست نمی‌آید. پس اگر کسی دل به عرفان‌های تکلیف‌گریز و آسایش‌طلب خوش کرده است باید بداند که راه به بیراهه برده است.

اگر کسی برای رضای خدا علم بیاموزد، برای رضای خدا به علمش عمل کند و برای رضای خدا علمی را که آموخت و عمل کرد به دیگران منتقل کند «دُعِی فِی مَلَکوتِ السَّمَاوَاتِ عَظِیما»

«در امور اجتماعی نباید به دیگران نگاه کنیم و از این و آن پیروی کنیم زیرا افراد معصوم نیستند، هرچند بزرگ و بزرگوار باشند! بلکه باید نگاه کنیم و ببینیم اگر خودمان تنها بودیم و دیگران نبودند آیا انجام می‌دادیم یا نه؟ ما باید رضا و میل امام زمان (ع) را در کارها به دست آوریم، چه در مصرف سهم امام (ع) و چه در کارهای اجتماعی!»