بریده‌هایی از کتاب در جمع زنان

«خودم به تنهایی از پس کارها برمی‌آیم.»

«فقط حین معاشقه واقعی است که آدم نقاب از چهره‌اش برمی‌دارد و خود را به معنای واقعی عریان می‌کند.»

سه ماه تمام خندیدم و گوییدو را به خنده واداشتم. آیا کم‌ترین سودی در پی داشت؟ او حتی قادر نبود از من جدا شود. آدم نمی‌تواند کسی را بیش از خود دوست داشته باشد. اگر خود نتوانی، هیچ کس دیگر قادر نیست تو را نجات دهد.

حالا تنها مایه لذتم آن بود که خود را به آب گرم بسپارم، با آن یکی شوم و به تلفن هم جواب ندهم.

به چیزی جز یک حمام گرم، دراز کشیدن و شبی طولانی نمی‌اندیشیدم

«انسان تنها حیوانی است که کار می‌کند تا با لباس تن خود را بپوشاند.»

پیشخدمت با آزردگی خاطر گفت: «بله، درست است. همه‌اش تقصیر مادرهاست. چرا آن‌ها همراه دخترانشان نمی‌روند؟» گفتم: «مادرها؟ این دختران همیشه با مادرانشان بوده‌اند و در ناز و نعمت بار آمده‌اند. آن‌ها دنیا را فقط از پشت شیشه‌های رنگی دیده‌اند، برای همین وقتی دچار دردسر می‌شوند نمی‌دانند چه کار کنند و عاقبت هم گند می‌زنند به همه چیز.»

حتما پای مردی در میان است...

آیا کسانی پیدا می‌شوند که قبل از مرگ دوروبر خود را پر از گل کنند؟ شاید این راهی برای از دست ندادن دل و جرئت، هنگام خودکشی باشد.

گفت: «کسی که بچه‌دار می‌شود باید زندگی را بپذیرد و به آن تن بدهد. آیا تو به زندگی تن داده‌ای؟» پاسخ دادم: «اگر کسی زندگی کند یعنی به آن تن داده است. این طور نیست؟ بچه چیزی را تغییر نمی‌دهد.» چشم از عینک برگرفت و به من نگاه کرد: «درست است ولی تو که تا به حال بچه نداشته‌ای.» مورلی گفت: «بچه مایه دردسر است، ولی تمام زن‌ها خواهانش هستند.» صدای مومینا بلند شد: «ما نیستیم.» «من همیشه دیده‌ام افرادی که بچه ندارند از سوی افراد متأهل تحت‌فشار قرار گرفته‌اند تا از فرزندان آن‌ها مراقبت کنند.» مومینا همان‌جا کلام او را قطع کرد و گفت: «بحث من این نیست. مسئله بر سر آن است که زن صاحب فرزند، دیگر به خودش تعلق ندارد. ناچار می‌شود تن به بسیاری مسائل بدهد. باید بگوید: بله. و آیا گفتن بله به دردسرش می‌ارزد؟»

شاید اولین بار در آن غروب سالیان دور بود که واقعا پی بردم اگر در پی انجام کار یا به دست آوردن چیزی در زندگی هستم نباید به کسی تکیه کنم و باید خود را از قید وابستگی به افرادی مثل پدرِ خسته و از کار افتاده‌ام، برهانم. موفق هم شده بودم. حالا تنها مایه لذتم آن بود که خود را به آب گرم بسپارم، با آن یکی شوم و به تلفن هم جواب ندهم.

زندگی کن و بگذار دیگران هم زندگی کنند.

انسان اگر در پی چیزی باشد به هر جا که نگاه کند آن را می‌بیند و همه این آرزوها و کامیابی‌های من چه معنایی داشتند جز رنج و تاول‌هایی بر کف پا.

آیا من انسانی جاه‌طلب بوده‌ام؟ چهره افراد جاه‌طلب پیش چشمم رژه رفت: پریده‌رنگ، با مشخصه‌ای خاص، پر تشنج. از آن‌ها آیا یکی تا به‌حال توانسته بود یک ساعت روی آرامش به خود ببیند؟ کسی که محرکش جاه‌طلبی باشد تا دم مرگ هم روی آرامش به خود نخواهد دید.

یک حمام و یک سیگار.

«تا وقتی آدم بتواند حمام کند، زندگی به تکاپویش می‌ارزد.»

در آب گرم که آرام گرفتم چشم‌هایم را بستم؛ چشم‌هایی که از آن همه حرف‌های بی‌مورد به درد آمده بودند. هر قدر بیش‌تر خود را متقاعد می‌کردم که حرف زدن بیهوده است نیازم به آن بیش‌تر و بیش‌تر می‌شد؛ به خصوص در جمع زنان.

«نگو که تو هم مثل مومینا از بچه‌دار شدن می‌ترسی؟» «من بچه‌ها را دوست دارم، منتها اگر همان‌طور باقی بمانند. وقتی فکر می‌کنم آن‌ها رشد می‌کنند و روزی مثل ما می‌شوند اعصابم خرد می‌شود... تو این طور فکر نمی‌کنی؟»

همه گذشته من همین بود: تحمل‌ناپذیر و هنوز ناهمگون و بی‌روح. حالا که به یادش می‌افتادم می‌دیدم در آن سال‌ها ــ و بعدها هم ــ بارها به خود می‌گفتم که هدف اصلی من در زندگی باید موفقیت باشد، برای این‌که کسی بشوم و روزی به کوچه‌های دوران کودکی و نوجوانی باز گردم و از نگاه‌های حیرتزده، تحسین‌آمیز و پراشتیاق آن چهره‌های آشنا، آن افراد کوچک لذت ببرم. اما حالا که موفق شده بودم و بازگشته بودم دیگر از آن چهره‌ها، آن افراد کوچک، خبری نبود. همه گم و گور شده بودند: کارلوتا، اسلیم، جولیو، پیا و خانم‌های پیر. گوییدو هم نبود. دیگر نه ما و نه آن سال‌ها در نظر کسانی مانند گیزلا که آن‌جا مانده بودند، هیچ اهمیتی نداشتیم. مائوریتزیو همیشه می‌گوید: «آدم هرچیزی را که بخواهد به دست می‌آورد، اما زمانی که دیگر به دردش نمی‌خورد.»

تلفن زنگ زد. از جایم در وان تکان نخوردم چون با سیگارم سرخوش بودم.