بریده‌هایی از کتاب خلوت پیکاسو

افسوس، دیگر امیدی نیست. روح من در تاریکی است.

دورا: صد سال بعد از این، هیچ‌کس من رو نمی‌شناسه یا به یادم نمی‌آره. تنها چیزی که باقی می‌مونه عکس‌هاست. از خودم می‌پرسم آیا این عادلانه‌ست. یک نفر در کل زندگی رنج ببره، و زیبایی تا همیشه سهم دیگران باشه. چارلین: واقعاً انتظار داشتی عادلانه باشه؟