بریده‌هایی از کتاب زمان و وجود

مابعدالطبیعه تاریخ صورت‌های هستی است. یعنی از منظر تعلق، مابعدالطبیعه صورت‌های تاریخ خودبازپس‌گیریِ آنی است که به یمن مقدرات ارسال می‌کند؛ و در ارسال یک تفویض حضور، در امری حاضر متحقق است. مابعدالطبیعه نسیان هستی است؛ و این مابعدالطبیعه تاریخ اختفا و واپس نشستن آنی است که هستی می‌دهد. پس مدخل تفکر به تعلق، دری است به پایان تاریخِ این واپس‌نشستگی. نسیان هستی خودش را «جانشین» بیداری نسبت به تعلق می‌کند.

وجود و زمان به‌طور دو‌سویه همدیگر را معیّن می‌کنند، ولی به شیوه‌ای که هیچ‌یک نمی‌تواند از قبل وجودی ـ باشد که بسان امر زمانمند بشود نشان داد و نه می‌تواند بعداً زمانی ـ باشد که بسان یک موجود بشود نشان داد. همان‌طور که درباره این‌ها فکر می‌کنیم خود را سرگردان در عبارات متناقض می‌یابیم.