بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

برای این‌که بتوانید به موفقیت خوبی دست یابید، باید آماده‌ی شکست وحشتناک هم باشید.

محدودیت باعث تحریک خلاقیت می‌شود.

چیز دیگری که باید درباره‌ی پول بگویم، این است که پولِ زیاد خصوصیات اخلاقی را پررنگ می‌کند. متوجه شده‌ام که این مسئله همه‌جا صحت دارد. اگر آدم خوبی باشید و بعد پول دست‌تان برسد، یک انسان‌دوستِ فوق‌العاده می‌شوید. ولی اگر عوضی باشید، پول زیاد فقط میزان این عوضی‌بودن را تشدید می‌کند.

برای این‌که بتوانید به موفقیت خوبی دست یابید، باید آماده‌ی شکست وحشتناک هم باشید.

دنیا طوری ما را آموزش داده که دست‌روی‌دست گذاشته و منتظر از راه رسیدن فرصت بمانیم، آن‌را تشخیص دهیم و امیدوار باشیم که درست از آن استفاده کنیم. ولی اگر فرصت تنها یک مجموعه از شرایط است، پس چرا باید منتظر جور‌شدن‌شرایط و هماهنگی ماه و ستاره‌ها بمانیم؟ به‌جای انتظار و پای‌کوبیدن در شکست، بهتر است پیش رفته و این مجموعه شرایط را خودمان ایجاد کنیم. اگر فرصت را خودتان بسازید، خودتان هم اولین کسی هستید که می‌توانید از آن استفاده کنید.

مهم‌ترین مهارت من که در طول سال‌ها آن‌را بالاتر هم برده‌ام، توانایی گوش‌سپردن به دیگران است

فرصت را باید ساخت. در دایرة‌المعارف من، کلمه‌ی فرصت به‌صورت مجموعه‌شرایطی تعریف شده که در آن انجام کاری ممکن می‌شود.

همه‌چیز از توانایی گذاشتن خود به جای دیگری شروع می‌شود. پیرزنی من را نفرین می‌کند، چون ماشین او را خش انداخته‌ام. ولی من سر او داد نمی‌زنم. به حرف‌هایش گوش می‌دهم. من زندگی و برنامه‌های خودم را دارم، اما دیگران هم در کنار من هستند. آن‌ها مشکلاتی دارند و من می‌توانم به آن‌ها کمک کنم. اگر این عضله را به اندازه‌ی کافی به کار بیندازید، اگر همه این کار را بکنند، آن‌وقت جهت مناسبی را برای آینده انتخاب کرده‌ایم.

ما چیزی را کم داشتیم که کلید هر استارتاپ موفق است و این چیز از کیفیت صدا هم مهم‌تر بود. منظور سرمایه‌گذاری احساسی است. اگر به چیزی که خلق می‌کنید علاقه نداشته باشید، اگر خودتان کاربر فعال آن نباشید، در آن‌صورت حتا اگر همه‌چیز را درست انجام دهید باز هم احتمال شکست وجود دارد.

محدودیت باعث تحریک خلاقیت می‌شود.

با خودتان تجسم کنید که دوست دارید در دو سال آینده در چه وضعی باشید. خوب چی؟ می‌خواهم استودیوی طراحی خودم را داشته باشم. می‌خواهم به یک استارتاپ ملحق شوم. می‌خواهم یک ویدیو از گربه‌ام بسازم که در یوتیوب مشهور شود (آرزو بر جوانان عیب نیست). همان‌طور که مشغول ورزش یا پیاده‌روی هستید، بگذارید این مفهوم در سرتان بالا و پایین برود. به چیز خاصی فکر نکنید. هدف شما حل‌مسئله نیست. اگر ایده‌ای را بردارید و همان‌طور در ذهن‌تان نگه دارید، ناخودآگاه مشغول کاری می‌شوید که شما را به آن نزدیک می‌کند. برای من که این‌طور بود.

حالا نوبت اِو بود که کمی خوشمزه‌بازی در بیاورد. گفت: «مگه تو رئیس نیستی؟ نمی‌شه همین‌طوری بری اول صف بایستی؟» «ما این‌جا این‌طوری کار نمی‌کنیم.»

انتخاب یک شغل به دلیل این‌که حقوق خوبی دارد یا چون پدرومادرتان به آن علاقه دارند یا چون همین‌طوری سر راه‌تان سبز شده، گاهی جواب می‌دهد، اما اغلب وقتی جا افتادید، کم‌کم احساس می‌کنید چیزی اشتباه است. انگار مختصات مکانی یک نفر دیگر را در تلفن‌همراه شما وارد کرده‌اند. شما در این مسیر گیر افتاده‌اید، ولی خودتان هم نمی‌دانید به کدام سو می‌روید. وقتی مسیر درست به نظر نمی‌رسد، وقتی خلبان خودکار دارد شما را به بیراهه می‌کشاند، باید از خودتان سؤال کنید که مقصد کجاست. هی!

اگر کارم مایه‌ی خوشحالی‌ام بود، می‌توانستم برایش همه‌چیز را تحمل کنم. علاقه‌ام به این کار باعث شده بود در مقابل تمامی افرادی که توئیتر را احمقانه و بیهوده می‌دانستند، مصون شوم. من که علاقه‌ای نداشتم شاه پادکست‌ها شوم، از صمیم قلب می‌خواستم خالق توئیتر باشم. و این درس مهمی برای من بود.

این یک هیجان واقعی بود. ولی حس فعلی با تمام آن‌ها فرق داشت؛ یک هیجان غیرقابل‌وصف از خلق چیزی تازه؛ جریان پایان‌ناپذیر ایده‌های نو، چه خوب و چه بد؛ این باور که کارت خوب و معنی‌دار است ـ می‌توان گفت تا اندازه‌ای مثل عاشق‌شدن است.

من نمونه‌ی درخشانی نبودم؛ اصلاً چیز خاصی نبودم. ولی در یک حوزه متخصص بودم: خلق فرصت برای خودم.

یک دانش‌آموز نمونه نبودم، بلکه عمداً و آگاهانه داشتم راه خودم را انتخاب می‌کردم.

اگر فکر کنیم که اتفاقات بعدی را می‌دانیم، شکست خواهیم خورد. در‌عوض، باید در را برای تغییرات ناشناخته و سورپرایز باز بگذاریم.

حتا ساده‌ترین ابزارها هم می‌توانند به افراد قدرت کارهای بزرگی را بدهند.

وقتی همه‌چیز خراب است و هیچ‌چیز کار نمی‌کند، به‌جای پافشاری روی چیزهایی که خراب هستند، باید دید چه چیزهایی هنوز کار می‌کنند و بر اساس آن‌ها پیش رفت.