بریده‌هایی از کتاب هنگامی که باران پیانو می نوازد

مهتاب: شجاعت یک مرزی داره که باید بهش رسید، نباید ازش رد شد! سپهر: رد بشی میشه چی؟ مهتاب: حماقت...

واسه راحت رسیدن گاهی وقت‌ها باید تو تاریکی حرکت کنی

زمستون، بهار، تابستون، پاییز... پشت سر هم می‌اومدن و می‌رفتن، ولی سخت‌ترینشون پاییز بود، وقتی قدم می‌زنی، با صدای خرد شدن هر برگ تازه می‌فهمی چقدر تنهایی،

زندگی مثل یک پل معلق می‌مونه وسط یک دره عمیق، ما هم وسط این پل گیر کردیم، یک دسته راه را درست انتخاب می‌کنن و جلو میرن، یک دسته هم خلاف جهت می‌رن، اما اشتباه نکن! اونهایی که خلاف جهت میرن، بازنده نیستن، بازنده اونهایی هستند که دستشون را به میله‌ها ی پل گرفتند و دارند به پایین نگاه می‌کنند، می‌ترسند، می‌ترسند

هنگامی که باران پیانو می‌نوازد

برای گم شدن همیشه لازم نیست توی کوچه پس کوچه غربت باشی، گاهی وقت‌ها توی اتاق خودت، میونه تک تک خاطراتت گم می‌شی، اون وقت باید خیلی به عقب برگردی تا خودت را پیدا کنی، خیلی...

زیر باران باید رفت/ دوست را، زیر باران باید دید/ عشق را، زیر باران باید جست/ زیر باران باید بازی کرد/ زیر باران باید چیز نوشت/ حرف زد/ نیلوفر کاشت/ زندگی تر شدن پی در پی/ زندگی آب تنی کردن در حوضچه «اکنون» است.

کی گفته مرده‌ها رو فقط تو قبرستون خاک می‌کنند؟ من خودم یکی رو وسط یه کافه خاک کردم، اول کشتمش، بعد خاکش کردم!