بریده‌هایی از کتاب جوجه اردک زشت درون

«در سخنرانی‌های خودت شرکت کن.»

ما نقص‌ها و اشکالات خود را روی دیگران فرافکنی می‌کنیم. ما چیزهایی را به دیگران می‌گوییم که باید در واقع به خودمان بگوییم. هنگامی که دیگران را قضاوت می‌کنیم، در واقع در حال قضاوت خودمان هستیم. اگر با فکرهای منفی خود را بی‌وقفه آزار می‌دهید، یا اطرافیان‌تان را به شکل احساسی، کلامی و حتی بدنی رنج می‌دهید یا با تخریب جنبه‌هایی از زندگی خودتان در حال آزار خود هستید. آنچه می‌کنید و آنچه به زبان می‌آورید تصادفی نیست. اصلاً تصادفی در زندگی‌ای که خلق می‌کنید وجود ندارد. در این جهان هولوگرافیک همه همان شما هستید و شما دائما در حال حرف زدن با خودتان هستید.

هنگامی که سایه‌ی خود را می‌پذیریم و در آغوش می‌گیریم می‌توانیم آن را التیام بخشیم. سایه‌ی ما پس از التیام به عشق تبدیل می‌شود.

بخش‌های تاریک روان ما تنها زمانی تاریک باقی می‌مانند که پنهان و سرکوب شده باشند. هنگامی که این بخش‌ها را با نور آگاهی روشن می‌کنیم و هدایای مقدس آنها را می‌یابیم، همین بخش‌ها موجب دگرگونی‌های اساسی در زندگی‌مان می‌شوند. در این زمان رها و آزاد خواهیم بود.

اگر فرد یا چیزی در محیط اطراف‌مان به ما اطلاعات می‌دهد، ما احتمالاً در حال فرافکنی نیستیم؛ برعکس اگر چیزی یا کسی در محیط اطراف روی ما اثر می‌گذارد، احتمالاً ما قربانی فرافکنی‌های خودمان هستیم.» اگر واقعا این نکته را درک کنید، هرگز دوباره جهان را به شکل قبل تجربه نخواهید کرد.

پذیرفتن و در آغوش کشیدن گذشته است که موجب می‌شود آینده چیزی کاملاً متفاوت از گذشته باشد

معمولاً چسبیدن به دردهای گذشته ساده‌تر از بهبود این لحظه است.

ما با این تصور زندگی می‌کنیم که برای اینکه هر چیزی معنوی باشد باید بدون نقص شود. ما در اشتباهیم. در واقع درست برعکس این گمان درست است. معنویت یعنی کامل بودن و کامل بودن همه چیز را دربرمی‌گیرد و شامل می‌شود: منفی و مثبت و خوبی و بدی هر دو باید با هم وجود داشته باشند. هنگامی که برای کشف سایه‌مان زمان صرف می‌کنیم متوجه معنای این جمله‌ی یونگ می‌شویم که «طلا در تاریکی نهان شده است.» هریک از ما باید این طلا را پیدا کند تا تمامی جنبه‌های وجودی‌اش را با هم آشتی دهد.

ما نمی‌توانیم بدون رویارویی و شناختن تاریکی به شکل کامل نور را تجربه کنیم. بخش تاریک وجود ما دروازه‌ای است به‌سوی آزادی حقیقی.