بریده‌هایی از کتاب جاناتان مرغ دریایی

"ولی تو، جان، فقط در یک عمر آن‌قدر آموخته‌ای که لازم نشده از هزار زندگی بگذری تا به این یکی برسی."

"جاناتان، تنها جوابی که به عقلم می‌رسد این است که بین یک میلیون پرنده، شاید به‌زور یکی پیدا شود که نظیر تو باشد.

این‌جا مرغانی دریایی بودند که مثل خودش فکر می‌کردند. برای تک‌تک‌شان، مهم‌ترین هدف در زندگی این بود که پیشرفت کنند و در آن‌چه بیش از هر چیز شیفته‌اش بودند به کمال برسند، یعنی در پرواز.

انگار با سنگ حرف بزند.

زندگی ناشناخته و ناشناختنی است، و ما چیزی از آن نمی‌دانیم جز این‌که به‌دنیا آمده‌ایم تا شکم‌مان را سیر بکنیم، و تا جایی که برای‌مان امکان دارد زنده بمانیم."

حالا زندگی چه‌قدر ارزنده‌تر شده!

بعد از این‌که تصمیم گرفت مانند سایر مرغان دریایی گله باشد احساس کرد به آرامش و آسودگی خیال رسیده. دیگر به نیرویی که مجبورش می‌کرد بیاموزد پایبند نبود، دیگر نه از چالش خبری بود و نه از ناکامی، از جفت‌شان خلاص شده بود.

بابام درست می‌گفت. باید این فکرهای جنون‌آمیز را از سرم بیرون بریزم. باید پرواز کنم به خانه و پیش گله‌مان بمانم و به همین‌که هستم راضی باشم: یک مرغ دریایی بی‌نوا و بال‌بستهٔ ناتوانی."

"نباید با خیال‌های خام دلم را خوش کنم. این‌طوری راه به جایی نمی‌برم. من مرغ دریایی‌ام. طبیعتم محدودم می‌کند. اگر مُقّدر بود این‌همه راجع به پرواز بدانم، سهمم از عقل و هوش خیلی بیش‌تر از این‌ها می‌شد.

گر دوست داری چیزی یاد بگیری، چه بهتر این‌که طعمه‌ها را بشناسی و راه به چنگ آوردن‌شان را. این قضیهٔ پرواز خیلی هم چیز خوبی است، ولی برایت خوراک نمی‌شود، نمی‌توانی با پروازهای آهسته شکمت را سیر کنی؛ خودت هم این را خوب می‌دانی.