بریده‌هایی از کتاب جاناتان مرغ دریایی

یک عالم چیز هست که باید بیاموزم!"

او از چیزهایی خیلی ساده حرف زد ــ از این‌که پرواز حق مسلم هر مرغ دریایی است، که آزادی مشخصاً سرشت وجودی اوست، که هرچه مانع این آزادی باشد باید کنار گذاشته شود. صدایی از میان جمعیت بلند شد: "کنار گذاشته شود، حتا اگر قانون گله باشد؟"

بر پایهٔ آن‌چه در این دنیا می‌آموزیم، دنیای بعدی‌مان را برمی‌گزینیم. اگر چیزی یاد نگیری، دنیای بعدی‌ات عین همین یکی خواهد بود، با همین محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها، و وزنه‌هایی به سنگینی سرب که باید بر آن‌ها غلبه کنی."

جاناتان آه کشید. در دل گفت: "وقتی حرف‌هایت غلط تعبیر شود، این‌جوری باید تاوانش را بدهی. یا به چشم اهریمن نگاهت می‌کنند یا ایزد."

"فلچر دلبندم، طفلک پاکدل! آن‌چه را چشمانت بهت می‌گویند باور نکن. فقط محدودیت‌ها را نشان می‌دهند. به بصیرتِ جان اتکا کن، حقیقتی را دریاب که در عمق وجودت پنهان است، و به برکتش می‌فهمی چه‌طور باید پرواز کرد."

"مثل هر چیز دیگر، فلچر. به برکت تمرین."

جاناتان، متحیر، گفت: "سردرنمی‌آورم چرا توی این دنیا هیچ کاری سخت‌تر از این نیست که پرنده‌ای را متقاعد کنی که آزاد است، و می‌تواند این واقعیت را به خودش ثابت کند، به شرط آن‌که کمی برای تمرین و تلاش وقت بگذارد! چرا باید آن‌قدر دشوار باشد؟"

جاناتان گاهی می‌گفت: "کلِ پیکرتان، از نوک این بال تا نوک آن بال، چیزی نیست مگر تجسم اندیشه‌تان، به‌شکلی که قادرید آن را ببینید. قیدها را از اندیشه‌تان بردارید، و زنجیرهای جسم‌تان هم گسسته می‌شوند..."

برای اغلب مرغ‌های دریایی، سیرکردن شکم بر اشتیاق به پرواز می‌چربد. اما برای این مرغ دریایی خاص، خوردن مهم نبود، بلکه به پرواز اهمیت می‌داد.

فلچر دلبندم، طفلک پاکدل! آن‌چه را چشمانت بهت می‌گویند باور نکن. فقط محدودیت‌ها را نشان می‌دهند.