بریده‌هایی از کتاب جاناتان مرغ دریایی

جاناتان مرغ دریایی بار دیگر به خلوت و تنهایی خودش برگشت، در دوردست دریا، گرسنه و شادمان و سرخوش، آموزش را از نو شروع کرد.

چرا به خورد و خوراکت توجه‌ای نداری؟ پسرکم، از لاغری شده‌ای یک مشت پر و استخوان!"

بهشت یک مکان نیست، زمان هم نیست. بهشت یعنی رسیدن به کمال."

بر پایهٔ آن‌چه در این دنیا می‌آموزیم، دنیای بعدی‌مان را برمی‌گزینیم. اگر چیزی یاد نگیری، دنیای بعدی‌ات عین همین یکی خواهد بود، با همین محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها، و وزنه‌هایی به سنگینی سرب که باید بر آن‌ها غلبه کنی."

"بیا دوباره تمرین کنیم."

درحالی‌که مثل کسانی حرف می‌زد که در بستر مرگ باشند، خیلی آهسته و بی‌رمق گفت: "کمکم کن. بیش‌تر از هر چیز توی دنیا، مشتاق پروازم...

این‌جا مرغانی دریایی بودند که مثل خودش فکر می‌کردند. برای تک‌تک‌شان، مهم‌ترین هدف در زندگی این بود که پیشرفت کنند و در آن‌چه بیش از هر چیز شیفته‌اش بودند به کمال برسند، یعنی در پرواز.

انگار با سنگ حرف بزند.

زندگی ناشناخته و ناشناختنی است، و ما چیزی از آن نمی‌دانیم جز این‌که به‌دنیا آمده‌ایم تا شکم‌مان را سیر بکنیم، و تا جایی که برای‌مان امکان دارد زنده بمانیم."

حالا زندگی چه‌قدر ارزنده‌تر شده!