بریده‌هایی از کتاب دوران همدلی

پستانداران چیزی به ما می‌دهند که هیچ خزنده‌ای نمی‌دهد: واکنش عاطفی. سگ و گربه زود به حال ما پی می‌برند و ما هم حال آنها را می‌فهمیم. این برای ما خیلی مهم است. ما با حیواناتی که این استعداد را دارند بیشتر احساس راحتی می‌کنیم و بیشتر به آنها دل می‌بندیم.

انگار طبیعت در جانداران یک قاعدهٔ رفتاری ساده به ودیعه گذاشته است: «اگر دیگری را در رنج دیدی، برو با او تماس بگیر.»

پژوهش‌های بین‌فرهنگی نشان می‌دهد زنان را همه جا همدل‌تر از مردان می‌شناسند، چنان‌که پژوهشگران مدعی شده‌اند مغز آنها اساساً مخصوص همدلی مداربندی شده. [۲۳] من شک دارم تفاوت این‌قدر مطلق باشد، اما واقعیت این است که نوزادان دختر از پسرها بیشتر به چهره‌ها خیره می‌شوند درحالی‌که نوزادان پسر به اشیای معلق متحرک بیشتر نگاه می‌کنند. بزرگ‌تر که می‌شوند، دخترها از پسرها جامعه‌گرایی بیشتری پیدا می‌کنند، حالات عاطفی را بهتر می‌خوانند، با صدای اشخاص هماهنگی بیشتری بروز می‌دهند، بعد از آزار کسی بیشتر پشیمان می‌شوند، و اتخاذ دیدگاه دیگران را بهتر انجام می‌دهند.

یک حقیقت قابل توجه این است که بیشتر سربازان، با این که تجهیزاتش را دارند، کسی را نمی‌کشند. در جنگ جهانی دوم فقط یک نفر از هر پنج نفر عملاً به دشمن شلیک کرده است. چهار نفر دیگر به اندازهٔ کافی شجاعت داشته‌اند، خودشان را به خطر انداخته‌اند، در خاک دشمن فرود آمده‌اند، هم‌قطارانشان را نجات داده‌اند، مهمات برای دیگران برده‌اند، و غیره و غیره، ولی خودشان تیر نینداخته‌اند.

مطالعات نشان می‌دهند پس از آن که درآمد اولیه‌ای به دست آمد، ثروت مادی اهمیت‌اش کمتر می‌شود. شاخص‌های زندگی در طول دهه‌ها کم‌کم بالا رفته‌اند، ولی آیا سهم ما از خوش‌بختی هم بیشتر شده؟ نه. وقتی‌که ما با خانواده و دوستانمان می‌گذرانیم بیشتر حالمان را خوش می‌کند تا پول و شهرت و موفقیت.

فقط وقتی‌که شما هدفی بزرگ‌تر از خودتان را دنبال می‌کنید به استعداد واقعی‌تان پی می‌برید.

ویلیام شرمن، ژنرال شمالی، که در جنگ داخلی آمریکا از سیاست «زمین سوخته» حمایت می‌کرد، رغبتی به جنگ نداشت و می‌گفت: از جنگ خسته و بیزارم. تمام افتخارش پوچ است. فقط کسانی که در عمرشان نه گلوله‌ای شلیک کرده‌اند و نه فریاد و شیون زخمی‌ها را شنیده‌اند تشنهٔ خون و خون‌ریزی و خون‌خواهی‌اند. جنگ یعنی جهنم.

پیوندیابی برای انسان ضروری است و چیزی بیشتر از آن حال ما را خوش نمی‌کند.

اگر درکی از خودمان نداشته باشیم، بی‌لنگریم، مثل قایق‌هایی که ول‌اند و با هم غرق می‌شوند. هر موج احساسی که می‌رسد با آن بالا و پایین می‌رویم. برای این که واقعاً به دیگران توجه پیدا کنیم، و در صورت لزوم به دادشان برسیم، باید اول قایق خودمان را ایستا نگه داریم. حسِ خود مثل لنگر برای برای قایق است.

سلسله مراتب اجتماعی احتمالاً زمانی‌که نیاکان ما در جوامع کوچک می‌زیسته‌اند وجود نداشته، اما یقیناً بعد که یک‌جانشینی زراعی و انباشت ثروت پیش آمده است سلسله مراتب بازگشته. ولی گرایش به براندازی این ترتیب عمودی را ما همیشه داشته‌ایم.