بریده‌هایی از کتاب شکسپیر و شرکا

امید زیباترین مادهٔ مخدر است.

این کدئین‌های ارزان همه و همه آرام‌بخش‌های ارزان و شیرینی‌اند برای مهارکردن ملتی که به انقلابی بودن شهرت دارد.

«خدا واقعاً وجود ندارد بلکه فقط ضرورتی است که آدم‌ها خودشان ابداعش کرده‌اند»،

«در تمام دنیا هیچ شیوهٔ زندگی‌ای بهتر از این وجود ندارد که پیاده در قصر دنیا سیاحت کنی، راه بروی، برقصی، آواز بخوانی، و بخوانی؛ کتاب زندگی را بخوانی.»

با صدایی آرام به ما گفت: «فکر نمی‌کنم هیچ‌وقت بفهمم زندگی طبیعی یعنی چی.»

و ما که همه سرمان گرم شده بود، شروع به خواندن آهنگ رسمی شکسپیر و شرکا کردیم. در شبی سرد و بارانی اگر سری به پاریس زدید و به مغازهٔ شکسپیر رسیدید می‌تواند جای دلنشینی باشد چرا که شکسپیر شعاری دارد شعاری دوستانه و خردمندانه با غریبه‌ها نامهربان نباشید مبادا فرشتگانی باشند در لباس مبدل

من همین‌ام. همیشه نیتم خیر است، اما هیچ‌وقت قدم کافی برنمی‌دارم.

جرج به این نتیجه رسیده بود که پول بزرگ‌ترین برده‌دار است و عقیده داشت با کم کردن وابستگی به آن، می‌توان از سلطهٔ این دنیای خفقان‌آور کم کرد.

ظاهراً آن‌ها سعی داشتند نهایت رضایت را از هر لحظهٔ زندگی‌شان ببرند، چون اعتقاد داشتند که شاید به این ترتیب آن لحظه جاودانه شود.

وقتی در روزنامه کار می‌کنی، هنر به کار بردن زبان، در سایهٔ روزمرگی تولید هزاران کلمه در زمانی کم‌تر از مدت ناهار خوردن گم می‌شود.

جرج تنها شکسپیر و شرکا را سرپا نگه نداشته بود؛ او موزه‌ای زنده از کتاب و خوابگاهی برای نویسندگان نیازمند درست کرده بود.

در سال ۱۹۶۳ جرج تولد پنجاه سالگی‌اش را جشن گرفت و یک سال بعد نام مغازه را تغییر داد. او مدت‌ها از هواخواهان سیلویا بیچ و عاشق نام شکسپیر و شرکا بود و آن را این‌گونه توصیف می‌کرد: «رُمانی در سه کلمه».

جرج آن موقع نوشت: «در تمام دنیا هیچ شیوهٔ زندگی‌ای بهتر از این وجود ندارد که پیاده در قصر دنیا سیاحت کنی، راه بروی، برقصی، آواز بخوانی، و بخوانی؛ کتاب زندگی را بخوانی.»

جرج می‌خواست دنیا را سیاحت کند و با مردم بجوشد.

در همان زمان که بچه‌های دیگر هم‌سن‌وسالش با کتاب‌های درسی مقدماتی سروکله می‌زدند، او رمان‌های بزرگ ادبیات را می‌بلعید

مشغول وارسی در دوم شدم. روی چارچوبِ در این کلمات را نوشته بودند: با غریبه‌ها نامهربان نباشید مبادا فرشتگانی باشند در لباس مبدل.

طبق عادتم در آن دوران دشوار، برای پیاده‌روی بیرون زده بودم. هیچ‌وقت مقصد خاصی نداشتم جز گذر از مجموعه‌ای از پیچ‌های اتفاقی و چند بخش شهر برای کرخت کردن ساعت‌ها و دور شدن از مشکلات سرِ راه. عجیب بود که چه ساده می‌شد خود را میان بازارهای پرهیاهو و بلوارهای بزرگ، پارک‌های آراسته و بناهای مرمرین گم کرد.

در شبی سرد و بارانی اگر سری به پاریس زدید و به مغازهٔ شکسپیر رسیدید می‌تواند جای دلنشینی باشد چرا که شکسپیر شعاری دارد شعاری دوستانه و خردمندانه با غریبه‌ها نامهربان نباشید مبادا فرشتگانی باشند در لباس مبدل

ممکن است بدون برجا گذاشتن نشانی‌ای از خودم ناپدید شوم، اما همین‌قدر بدانید که ممکن است در سرگردانی‌ام به دور دنیا همچنان مشغول راه رفتن در میان شما باشم.

زندگی فقط نتیجهٔ رقص مولکول‌هاس.»