بریده‌هایی از کتاب ایجاد یک زندگی پرشور و هیجان انگیز

شما والدین خود را می‌بخشید چرا که متوجه می‌شوید آن‌ها شما را به دنیا نیاورده‌اند تا خوار و خفیفتان کنند. آن‌ها فقط به طرز دردناکی در موقعیتی قرار داشتند که درکش برای آن‌ها سخت بوده و با روح پلید خود دست و پنجه نرم می‌کردند. متوجه می‌شوید که خشم در مواردی تبدیل به ترحم و شفقت می‌شود.

والدین می‌توانند انتظارات زیادی از ما داشته باشند، اما آن‌ها حقی نسبت به هویت ما ندارند. درعین‌حال، اکنون واضح‌تر از همیشه می‌توانیم ببینیم که هدف عشق واقعی والدین، تولید افراد شبیه‌سازی شده و همسان نیست، بلکه دلگرمی دادن به یک عضو جدید خودمختار از نژاد بشر است؛ یعنی همان چیزی که شاید ما اکنون آرام آرام در راه تبدیل شدن به آن هستیم.

این رفتار که کودکی حس کند والدینش به قدری او را دوست دارند که می‌تواند گاهی با حالتی توهین‌آمیز به آن‌ها بگوید که از جلوی چشمش گورشان را گم کنند یا وسیله‌ای (ترجیحاً سبک و نرم) را به دیوار بکوبد، به حوزه رفتارهای سالم تعلق دارد. والدینی که واقعاً به بلوغ و کمال رسیده‌اند، قوانینی دارند و به فرزندانشان این اجازه را می‌دهند تا (گاهی اوقات) این قوانین را زیر پا بگذارند.

از لحاظ عاطفی زیر سایهٔ والدین بودن شامل مجموعه‌ای از دستوراتی (معمولاً مخفیانه) است در مورد آن‌چه نیاز خواهد بود تا کودکی لایق محبت شود، یا به بیان متافیزیکی، لایق جایگاهی روی این کرهٔ خاکی باشد. به جای پادشاه یا تقدیر، این والدین هستند که مجموعه‌ای از قوانین نامرئی را وضع می‌کنند. به‌عنوان مثال، به فرزندان خود می‌گویند که هرگز نباید با دستاوردهای مادر یا پدر خود رقابت کنید؛ هرگز نباید شادتر از من باشید؛ شما باید افرادی که امنیت شما را شما سلب خواهند کرد، دوست داشته باشید؛ شما نباید به معنای واقعی کلمه خودتان را یک مرد یا یک زن تصور کنید؛ باید دائماً نگران پول باشید، باید دائماً احساس کنید که آن‌چه انجام داده‌اید کافی نبوده و مثال‌هایی از این دست. چنین دستورات پنهانی است که بی‌خبر و آرام از ذهن یک نسل به ذهن نسل بعدی منتقل می‌شود.

زندگی ما ممکن است بسیار متعادل‌تر شود اگر یاد بگیریم از کسانی که هر روز خاطرات خود را به طور تمام و کمال می‌نویسند، دوری جسته و در عوض مجدداً وجهه و اعتبار خود را به آن افرادی اختصاص دهیم که آن‌قدر عاقل هستند تا زمانی را در بعدازظهرهای طولانی به تفکر و تأمل بپردازند. ما باید فکر کنیم آن‌قدر شجاع هستیم که علاوه بر تنهایی دور دنیا گشتن، جرأت این را هم داریم که چند ساعتی با افکارمان خلوت کرده و خطر مقابله با نه تنها افکار ضروری، بلکه افکار اضطراب‌زا یا مالیخولیایی خود را نیز به جان بخریم.

شاید در دوران کودکی یک فرد داستان به این شکل پیش رفته باشد: والدینمان نیاز داشتند که ما از طریق هوش، ظاهر یا محبوبیت خود، خاص باشیم تا به حس نابسامانی که نسبت به خودشان دارند کمک کنند.

در لحظات ترس، ناراحتی، اضطراب و تنهایی، به جای اصرار بر این که نشان بدهیم حالمان خوب است، شاید بتوانیم از این جملات استفاده کنیم: «اوضاع به کام نیست»، «در حال حاضر بسیار ترسیده‌ام»، «به سختی قادر به صحبت با بقیه هستم»، «به سختی قادرم ایمانم به آینده را حفظ کنم»، «مضطربم و به یک دوست احتیاج دارم.» اگرچه شاید بروز دادن چنین احساساتی نگرانمان کند، اما ممکن است به ما در رسیدن به کشفیات حیرت‌آوری کمک کند؛ شاید بلافاصله احساس سبکی کنیم و کمتر احساس ناراحتی به ما دست بدهد؛ شاید با به اشتراک گذاشتن بیشتر آشفتگی‌های درونی خود، ارتباط ما با اطرافیانمان به طور قابل توجهی عمیق‌تر شود. و از همه غیر منتظره‌تر این است که، آشکار شدن آسیب‌پذیریمان می‌تواند ما را در نظر دیگران نه ضعیف‌تر، بلکه قوی‌تر نشان بدهد.

آن‌قدر به خطرات ناشی از «خودخواهی» فکر می‌کنیم که از آن طرف با خطر دیگری مواجه می‌شویم؛ یعنی با خطر چشم‌پوشی از خواسته‌های خود؛ با خطر تواضعی هم‌مرز با خودحذفی؛ با خطر خجالت از رو به جلو هل دادن خود و در نهایت با خطر «ناتوانی شیداگونه در نه گفتن یا ایجاد کوچکترین عصبانیت یا ناامیدی برای دیگران.»

برای اینکه احساس کنیم شخصی منحصر به فرد هستیم، کمرویی روشی مؤثر و در عین حال نهایتاً افراطی و بیجا محسوب می‌شود.

ممکن است بخش بزرگی از زندگی‌مان را در پوششی از لباس مخصوص دیوانگان که خودمان سازندهٔ آن نبودیم تلف کرده باشیم.