بریده‌هایی از کتاب ایجاد یک زندگی پرشور و هیجان انگیز

گرچه نشان ندادن ضعف ظاهراً قابل تحسین است اما تحسین برانگیزتر این است که فرد به‌قدری از شجاعت، بینش روانی و نظم و انضباط شخصی برخوردار باشد که بتواند درمورد ضعف‌هایش به گونه‌ای محدود و کنترل‌شده صحبت کند. نشانهٔ یک بزرگسال واقعی بودن این است که فرد بتواند با ترکیبی از اعتمادبه‌نفس، ظرافت و فراست جنبه‌های کودکانهٔ وجودش را آشکار کند

وقتی با شخصی دوست می‌شوید می‌فهمید که اصولاً او آن‌قدر که دوست دارد از مشکلات و نگرانی‌های شما مطلع شود، مشتاق خبرهای خوب زندگی شما نیست؛ به این خاطر که دلش می‌خواهد با دانستن آن‌ها حس کند با درد و رنج‌های خودش تنها نیست. شما تبدیل به دوست بهتری می‌شوید، زیرا می‌بینید که دوستی در واقع به اشتراک گذاشتن آسیب‌پذیری‌های هر فرد محسوب می‌شود.

بهترین واکنش این نیست که کاری کنیم تا کسی نتواند به درون ما رسوخ کند، بلکه این است که شهامت به خرج داده و اندکی کمتر حالت دفاعی به خود بگیریم.

چرا که پدر و مادر خوب بودن به این معناست که با میل و رضایت خودمان از کنترل کردن فرزندانمان صرف نظر کنیم، خودمان را فراموش کنیم، هرگز خودمان را در تخیلات فرزندمان بیش از حد بزرگ جلوه ندهیم، مانعی بزرگ سر راه رشد یا موفقیت آن‌ها ایجاد نکنیم، برایشان تبدیل به نگرانی یا ترحم نشویم، تبدیل به منبع ترس یا وحشت آن‌ها نشویم، حامی خودبینی نباشیم، درک کنیم که پیشکش حمایت به یک فرد هرگز به این معنا نیست که حق داریم هویت و عملکرد روانی او را کنترل کنیم. بزرگ‌ترین هدیهٔ والدین به ما این است که آن‌قدر مهربان باشند تا به ما این حق را بدهند که گاهی بی‌خیال آن‌ها شویم.

قهرمانانه و سخت برای زندگی تلاش می‌کند، لزوماً آن کسی نیست که در سالن استراحت بخش تجاری فرودگاه بین‌المللی روی صندلی‌های راحت آن نشسته است؛ بلکه ممکن است شخصی باشد که بدون هیچ حرفی از پنجره به بیرون خیره شده و گهگاهی هم فکرهایی را که به ذهنش می‌رسند روی کاغذ یادداشت می‌کند.

خستگی به عنوان چاقوی جراحی عمل می‌کند که با آن می‌توانیم همهٔ چیزهای منسوخ یا مرده و اضافی زندگی خود را قطع کنیم.

فروپاشی روانی صرفاً یک اثر تصادفی از بیماری جنون یا نقص بدنی نیست، بلکه می‌تواند مزایده‌ای بسیار ملموس، هرچند نامشخص و نامناسب، برای سلامتی فرد باشد. این امر تلاشی است از سوی یک بخش از ذهن ما برای وادار کردن بخش دیگر در جهت ورود به فرآیندی از رشد، خود ادراکی و خودسازی که تا به حال پذیرش و انجام آن بسیار سخت بوده است.

زندگی یک وضعیت اضطراری کم و بیش مداوم برای همه است. شک و تردید در مورد ارزشمان، نگرانی‌هایمان برای آینده، اضطراب و ترس در مورد کارهایی که انجام داده‌ایم و احساس گناه و خجالت نسبت به خودمان، همواره ما را آزار می‌دهد. هر روز تهدیدهای جدیدی متوجه پایبندی اخلاقی ما می‌شود و به جز در لحظات بسیار نادری که به ما و جهان احساس محکم بودن دست می‌دهد، تقریباً همیشه پس‌زمینه‌ای از ناخوشی در ذهن ما وجود دارد.

برای حفظ آرامش یک ذهن ناپایدار، فرد به جای این‌که تفهیم شود (اگرچه ممکن است این تمایل در واقعیت بیشتر به نظر برسد)، «انتخاب می‌کند» تا افسرده باشد؛ به طوری که، کرخی توقف‌ناپذیر را به عنوان محافظی در برابر بینشی دلهره‌آور انتخاب می‌کند.

بزرگ‌ترین هدیهٔ والدین به ما این است که آن‌قدر مهربان باشند تا به ما این حق را بدهند که گاهی بی‌خیال آن‌ها شویم.