بریده‌هایی از کتاب افکار مالیخولیایی در ما

آگاهی از ناکامل بودن همه‌چیز، بنیان سودازدگی است. سودازدهٔ ایستاده بر شکاف جاودانهٔ بین حالت ایده‌آل امور و آنچه که در واقعیت هست، پذیرای زیبایی‌ها و نیکی‌های کوچک است.

چه‌قدر پشیمانی داریم، تا چه اندازه پریشان و ناآرامیم، رابطه‌مان با والدینمان چه‌قدر پیچیده است، چه پتانسیل‌های ناشناخته‌ای داریم، احساس می‌کنیم اعضای بدنمان عجیب‌وغریب هستند و این‌که چطور از نظر عاطفی همچنان نابالغیم. ظرفیت صادق بودن دربارهٔ جنبه‌های بالقوه شرم‌آور طبیعت انسان که کم‌تر به آن‌ها پرداخته و درباره‌شان صحبت کرده‌ایم ما را به دیگران وصل می‌کند و درنهایت به تنهاییمان پایان می‌دهد.

ما از خودمان تصویرهای کاریکاتوری ارائه می‌دهیم که به‌شکل بی‌رحمانه‌ای ساده‌سازی شده و بخش زیادی از طبیعت واقعی‌مان -دردها، سردرگمی‌ها، طغیان‌ها و افراط و تفریط‌ها- در آن نادیده گرفته شده است.

فوجی مثل همیشه آرام است، حتی زمانی که آدم‌ها در سایه‌اش دفن می‌شوند، بر اثر سرطان می‌میرند، در تمنای بهشت‌اند یا از زندگی خود پشیمان. طبیعت ذره‌ای به ما اهمیت نمی‌دهد که این سرچشمهٔ نفرین است و اگر بتوانیم آن را بپذیریم، منبع رستگاری‌مان می‌شود.

اگر آنقدر مشغول و نگران خودمان نباشیم و با واقعیت کائنات هم‌ذات‌پنداری کنیم می‌توانیم اندکی معنا پیدا کنیم، حتی تا جایی که شاید بتوانیم با آرامش به فانی بودنمان فکر کنیم، پوچ بودنمان را به‌طور کامل و با سخاوت درک کرده و قدر بدانیم و از آن به‌عنوان سکوی پرش مهربانی، هنر و سودازدگی استفاده کنیم

خود را با این فکر که می‌توانستید آدم تمام و کمالی باشید شکنجه نکنید. از این‌که وجود دارید شگفت‌زده باشید.

سرنوشت تمدن به این وابسته است که یاد بگیریم چگونه بی‌وقفه تلاش کنیم تا معماری معیوب ذهنمان را خنثی کنیم.

نمی‌توانیم بپذیریم که چیزی ممکن است «به اندازهٔ کافی خوب» باشد یا این‌که پیشرفت ممکن است روند آهسته‌ای داشته باشد.

شاید درجایی که دلیلی برای احساس تعلق به ما نمی‌دهد، بیشتر احساس کنیم که در خانه هستیم.

زیباترین قطعاتی که بشر تابه‌حال برای ارتباط با دیگری تولید کرده عمدتاً کار افرادی بوده است که نتوانسته‌اند کسی را برای حرف زدن پیدا کنند.

خیلی زجر کشیدی و من کنارت هستم.

او به‌طورضمنی تشخیص داد در پس آرزویش برای موفقیت، میل به احترام دیدن و دوست داشته شدن نهفته است.

در آینده‌ای بهتر یاد خواهیم گرفت چطور مناسبت‌های به‌ظاهر متناقض یعنی مهمانی‌های سودازده ترتیب بدهیم. دیگر شادی نمایشی در کار نخواهد بود و فقط تعدادی آدم خیلی آسیب‌پذیر و صمیمی دور هم می‌نشینند و برای هم اعتراف می‌کنند انسان بودن چقدر سخت است. این همان چیزی است که درخور جشن گرفتن است.

ما میل داریم به عقب برگردیم و خود کوچکمان را به‌خاطر همهٔ مشکلاتی که قرار است بر سر راهش سبز شوند در آغوش بگیریم. می‌خواهیم برای معصومیت و شادابی خود کوچکمان در دنیایی که باعث رنج زیادش خواهد شد، اشک بریزیم.

ما از خودمان تصویرهای کاریکاتوری ارائه می‌دهیم که به‌شکل بی‌رحمانه‌ای ساده‌سازی شده و بخش زیادی از طبیعت واقعی‌مان -دردها، سردرگمی‌ها، طغیان‌ها و افراط و تفریط‌ها- در آن نادیده گرفته شده است.

ما واقعاً نیاز نداریم عالم و آدم دوستمان داشته باشند. مجبور نیستیم همه را در کنار خود داشته باشیم. بگذاریم رابرت گرین‌های این دنیا و جانشین‌هایشان در طول قرون و اعصار در روزنامه‌ها، اتاق‌های نشیمن و رسانه‌های اجتماعی بدترین و کثیف‌ترین چیزها را بگویند و انجام دهند. تنها چیزی که آدم به آن نیاز دارد محبت چند دوست یا حتی فقط عشق یک فرد خاص است و آدم با همین می‌تواند زنده بماند.

در واقعیت چیزی که باعث می‌شود آدم احساس تنهایی کند این نیست که اصلاً کسی را برای معاشرت و همنشینی ندارد؛ مسئله این است که آدم‌های زیادی را نمی‌شناسد که بتوانند بخش‌های واقعی و عجیب‌وغریب و پرتناقض او را درک کنند. پیدا کردن آدمی که با او غذا بخوریم کار سختی نیست؛ همیشه کسی هست که بتوان با او دربارهٔ آب‌وهوا گپ زد، اما احساس ناخوشایند بی‌کسی در لحظه‌ای که با کسی حرف می‌زنیم همچنان برقرار است. این حس زمانی به‌پایان می‌رسد که رفیق و همنشینمان، وقتی درد و غممان را آشکار می‌کنیم، بتواند درکمان کند و همراهمان باشد.

آگاهی از ناکامل بودن همه‌چیز، بنیان سودازدگی است.

شاید برایمان مفید باشد که فکر کنیم هنوز هم دنبال راهی برای بازگشت به رحم مادرمان می‌گردیم. تمایل به‌بازگشت به‌رحم مادر به‌معنای جست‌وجوی زمانی است که این‌قدر ناکامل نبودیم. زمانی که لازم نبود از چیزی بترسیم و دلهرهٔ آینده را نداشتیم. زمانی که به آدم دیگری وصل بودیم و تک‌تک نیازهایمان به‌طور معجزه‌آسایی با پمپاژ خون از طریق بندناف برطرف می‌شد. بندی که انتهایش به‌عنوان یادآور آن جدایی اولیه همچنان روی بدنمان باقی مانده است.

اولین قدم برای پایان دادن به‌حس ناخوشایند بی‌کسی این است که خودمان درهای مخفی بیشتری را در ذهنمان باز کنیم و وارد اتاق‌های غم، خشم، حسادت یا نفرت از خود شویم.