بریده‌هایی از کتاب افکار مالیخولیایی در ما

کم‌کم درک می‌کنیم زندگی تا چه‌اندازه کمتر از آن چیزی بوده که انتظار داشتیم.

میل داریم به عقب برگردیم و خود کوچکمان را به‌خاطر همهٔ مشکلاتی که قرار است بر سر راهش سبز شوند در آغوش بگیریم

همیشه به‌طور رسمی اعلام کرده‌ایم خواهان یک همراهی معقول هستیم -اما در اعماق قلبمان- به‌هیچ‌کدامشان باور نداریم. وقتی بتوانیم با خودمان صادق باشیم، برخلاف تمام شواهد موجود، اصرار داریم حسی که در قطار، سوپرمارکت، کتابخانه یا در خیابان تجربه کردیم نه فانتزیِ پرشور نوجوانانه است و نه خیزبرداشتن هورمون‌ها به‌خاطر آسیب‌های روانی دوران کودکی، بلکه عشق است.

یک کودک حتماً نباید به زباله‌دانی انداخته شود تا بگوییم نادیده گرفته شده است؛ ممکن است والدین به‌طور منظم کودک را حمام ببرند و به اندازهٔ کافی به او لباس بپوشانند اما به‌شیوه‌های ظریف‌تری می‌توان این تصور را برای کودک ایجاد کرد که وجودش برای کسی اهمیت ندارد.

ذهن برای این‌که ترغیبمان کند کارهایمان را به‌پایان برسانیم به یک محرک یا انگیزه نیاز دارد و برای ایجاد انگیزه یا جرقهٔ موردنظر، روش‌های فریبنده و گمراه‌کننده‌ای را به کار می‌برد. ذهنمان وانمود می‌کند به‌محض اینکه کار انجام شود راضی می‌شود، واقعیت را همان‌طور که هست خواهد پذیرفت و از نگرانی‌های دلهره‌آورش دست برمی‌دارد و دیگر ناراحتی درست نمی‌کند و حمایتمان می‌کند. بااین‌حال، ذهن ما به‌هیچ‌وجه به وعده‌های خودش وفادار نمی‌ماند. از قرار معلوم، ذهن به شدت مخالف آرامش است و حالت راحتی و آرامش باعث می‌شود احساس کند خطری در کمین است.

در سن هفتادوپنج سالگی برایمان ناخوشایند و توهین‌آمیز است که بپذیریم فقدان آغوش و نوازش و قصهٔ قبل از خواب قبل از چهار سالگی، ممکن است ریشهٔ غم و اندوه و خود را زیرسوال‌بردن‌های سال‌های بعد باشد. بااین‌همه خوب است که قدرت چیزهای کوچک کذایی را در تعیین مسیر زندگی‌مان بپذیریم، همان‌طور که باید متواضعانه قدرت تقسیم سلولی بسیار خُرد در تعیین سرنوشت زیست‌شناختیمان را به رسمیت بشناسیم.

برای اینکه محکم بودن عشق را باور کنیم، باید چند باری آن را بشکنیم.

خیابان‌هایی هستند که با تندی و خشونت به ما می‌گویند شرمنده باشیم، کسی نیستیم، زندگیمان بی‌ارزش است و فقط پول و موفقیت اهمیت دارند. این‌ها تعدادی از پیام‌های خوفناکی هستند که درها و پنجره‌ها، حجم ساختمان‌ها و مصالح فلزی ساختمان‌ها مخابره می‌کنند.

زیبایی، زشتی‌های پیش از خود را برجسته می‌کند.

در سن هفتادوپنج سالگی برایمان ناخوشایند و توهین‌آمیز است که بپذیریم فقدان آغوش و نوازش و قصهٔ قبل از خواب قبل از چهار سالگی، ممکن است ریشهٔ غم و اندوه و خود را زیرسوال‌بردن‌های سال‌های بعد باشد. بااین‌همه خوب است که قدرت چیزهای کوچک کذایی را در تعیین مسیر زندگی‌مان بپذیریم، همان‌طور که باید متواضعانه قدرت تقسیم سلولی بسیار خُرد در تعیین سرنوشت زیست‌شناختیمان را به رسمیت بشناسیم.

حیوانات از نظر ساختاری جزو سودازده‌ترین موجودات زندهٔ روی این سیاره هستند.

از این‌که باید قدر چیزهایی که داریم را بدانیم خسته شده‌ایم. شِکوِه و شکایت کردن به‌مراتب سرگرم‌کننده‌تر است.

ما ناتوانی و بی‌اهمیتی خود در نظم جهانی را نادیده می‌گیریم. این فراموشی یک توهم مفید نیست و سرچشمهٔ بخش بزرگی از ناامیدی‌ها و خشم‌ها و ابراز وجودهای بیهودهٔ ماست.

عطوفت و مهربانی زمانی برایمان معنا خواهد داشت که پیش از این شب‌های زیادی را تنها گذرانده باشیم و آنقدر زار زده باشیم تا خوابمان ببرد.

در نهایت نویسنده‌های بزرگ کسانی هستند که می‌دانند چگونه با صداقت از وحشت و اندوه زندگی معمولی حرف بزنند.

جهان مدرن مدعی است که به درون‌گراها و تفاوت‌های آن‌ها احترام می‌گذارد اما در عمل همهٔ پاداش‌ها و زرق‌وبرق‌ها دقیقاً هماهنگ با استعدادها و حساسیت‌های افرادی طراحی شده‌اند که در اردوگاه برون‌گراها هستند.

مهربانی لازم داریم تا متوجه شویم چه رنجی را تحمل می‌کنیم. زیبایی لازم داریم تا بفهمیم چقدر همه‌چیز زشت شده است.

اولین قدم برای پایان دادن به‌حس ناخوشایند بی‌کسی این است که خودمان درهای مخفی بیشتری را در ذهنمان باز کنیم و وارد اتاق‌های غم، خشم، حسادت یا نفرت از خود شویم. چراغ‌ها را روشن کنیم و مضمون و محتوای این اتاق‌ها را بدون احتیاط، انکار، شرم و احساس گناه بررسی کنیم. و دفعهٔ بعد که در کنار شخص دیگری هستیم باید خطر کنیم و از یافته‌هایمان حرف بزنیم.

نقطهٔ پایان واقعی نوجوانی آن‌طور که گاهی اوقات مطرح می‌شود این نیست که از پرسیدن سوال‌های مهم و بنیادی دست برداشته و با زندگی روزمره کنار بیاییم، بلکه این است که منابع و هوش لازم برای ساختن زندگی حول پرسش‌های بنیادی و مهمی که اولین بار در هفده سالگی ذهنمان را مشغول کردند را به‌دست بیاوریم.

از سوی دیگر، عاشق ماندن در خانه هستیم. خیلی خوشحال می‌شویم اگر بتوانیم تمام آخر هفته یا حتی (چند روز) را با خودمان و چند تا کتاب و لپ‌تاپ در خانه باشیم. ما در این دنیا فقط سه نفر را دوست داریم. عاشق کاویدن گوشه‌وکنارمان ذهنمان هستیم. دوستانی که می‌دانند چگونه به‌آسیب‌پذیری و اضطراب خود اعتراف کنند به ما اطمینان‌خاطر می‌دهند. دوست داریم دیگر مجبور نباشیم به مهمانی برویم. تقریبا هیچ‌وقت از سکوت زیاد شکایت نمی‌کنیم. ما عاشق چشم‌اندازهای آرام و و روزهای بی‌حادثه هستیم و گل‌ها را هم خیلی دوست داریم.