بریده‌هایی از کتاب افکار مالیخولیایی در ما

این حس زمانی به‌پایان می‌رسد که رفیق و همنشینمان، وقتی درد و غممان را آشکار می‌کنیم، بتواند درکمان کند و همراهمان باشد

ما تنهاییم چون نمی‌توانیم راحت به دیگران بگوییم که می‌دانیم چه‌قدر به هم شباهت داریم.

با توجه به اینکه چالش‌هایی که با آن‌ها روبه‌رو هستیم بسیار زیاد هستند، هدفمان نباید این باشد که همواره شاد باشیم، بلکه هدف باید مهارت پیدا کردن در روش‌های هوشمندانه و ثمربخش سازگاری با اندوه ملایم باشد.

دشوار به‌نظر می‌رسد اما زندگی یک درون‌گرا هم می‌تواند بسیار شاکرانه و غنی باشد. ما نیازهای زیادی نداریم و سیری‌ناپذیر نیستیم؛ به سروصدا و توجه احتیاج نداریم؛ برایمان مهم نیست کجا یک مهمانی بزرگ برپاست. ما فقط می‌خواهیم همان لباس‌های خسته‌کننده خودمان را بپوشیم و کارهای کوچک موردعلاقه‌مان را انجام دهیم و خوش باشیم، با چند نفری که با آن‌ها راحتیم گپ بزنیم، پیاده‌روی کنیم و مدت طولانی در وان لَم بدهیم.

در دنیای مدرن همهٔ این‌ها می‌تواند باعث سوءظن شدید دیگران نسبت به ما شود. چرا ما این‌قدر کم‌رو و خجالتی هستیم؟ چرا نمی‌توانیم با دیگران آواز بخوانیم؟ چرا برای جشن گرفتن از خانه بیرون نمی‌رویم؟ مدت‌ها پیش از این‌که بپذیریم ممکن است خیلی متفاوت باشیم، به‌این نتیجه می‌رسیم که عجیب‌وغریب و احتمالاً بیمار هستیم.

او باهوش است چون موفق شده است جایی بین ناامیدی مطلق و شگفتی‌های گاه‌وبی‌گاه زندگی، بهترین منزلگاه ممکن را پیدا کند.

کودکان وقتی چیزی به نظرشان خنده‌دار است می‌خندند، یک آدمِ بزرگسال سودازده عمیق‌تر می‌خندد چون می‌داند چقدر چیزهای غم‌انگیز در زندگی هست.

می‌توانیم بیاموزیم بر مسیر اشکمان قدم بزنیم و مسئولیت آن را بپذیریم.

وقتی کامل بودن هنجار باشد، پذیرش خود غیرممکن به نظر می‌رسد.

عشق به حقیقت: قدرت مقاومت در برابر توهم و دروغ و روبه‌روشدن با حقایق ناراحت‌کننده.

چاقوهایمان تیزتر و تسلیحاتمان کارآمدتر و قوی‌تر می‌شوند اما از پیشرفت اخلاقی خبری نیست.

کسی به ما صدمه می‌زند، اما خطاکار یا کسی که بهمان آسیب رسانده دردسترس نیست یا نمی‌توانیم پیدایش کنیم و سراغش برویم و بنابراین خشم خود را به سوی نزدیک‌ترین و بی‌دفاع‌ترین هدف هدایت می‌کنیم

در باور بودایی، انسان‌ها دائماً در معرض خطر فراموشیِ موقعیت واقعی خود در جهان طبیعت هستند

مهم‌تر از همه- من کل جهان را دوست دارم؛ که حکایت از آن نوع عشقی دارد که نه در زمان‌هایی که همه‌چیز درهم است، بلکه زمانی تجربه‌اش می‌کنیم که، پس از مدت‌ها، توانسته‌ایم از رنج و عذاب زنده بیرون بیاییم.

ما شاید در آرزوی خدایی باشیم که بتواند ببخشد، بی‌حد و اندازه مهربان باشد و درک کند که به‌رغم همه چیز ته دلمان نیت بدی نداشتیم، فقط به‌هم‌ریخته و آشفته و جوگیر بودیم و دست و پایمان را گم کردیم، احمق بودیم و خیلی خیلی متأسفیم. این خدا با قیافهٔ کمی رنجیده و جدی نگاهمان می‌کند، اما بعد در آغوشمان می‌گیرد و با صدایی آرام و مهربان می‌گوید: «می‌دانم تلاش کرده‌ای. می‌دانم آدم خوبی هستی. تو همیشه عشق مرا خواهی داشت. من مانند دیگران تو را قضاوت نمی‌کنم». ما از ته دل خواهان شخصیت بخشیدن به رحمت هستیم.

شاید هر بار که نام ما در گفت‌وگویی به‌میان می‌آید عده‌ای هم پوزخند بزنند یا متلکی بگویند، اما ما در امنیت هستیم و جایی دور از شهر طاعون‌زده و سخن‌چینان، با کسانی که واقعاً می‌شناسندمان و لازم نیست برای این‌که جایی در قلب‌شان داشته باشیم کاری انجام دهیم، زندگی آرامی داریم.

عشق یک موجود حساس و باهوش می‌تواند از دست دادن عشق تمام عالم را جبران کند

ذهن ما میل خاصی دارد و مدام وسوسه می‌شود که اعلام کند امور یا خیلی خیلی خوب یا خیلی خیلی بد هستند. تفاوت‌های جزئی و ریزه‌کاری‌ها چیزهایی هستند که گونهٔ ما به طور طبیعی به آن‌ها توجه نمی‌کند.

زیبایی، زشتی‌های پیش از خود را برجسته می‌کند.

می‌خواهیم برای معصومیت و شادابی خود کوچکمان در دنیایی که باعث رنج زیادش خواهد شد، اشک بریزیم.