بریده‌هایی از کتاب افکار مالیخولیایی در ما

شاهکار آدم‌ها این است که با وجود افسردگی و درهم‌شکستگی و وقتی کاملاً درمانده‌اند خشم خود را کنترل کرده و امیدشان را حفظ کنند.

در پسِ روایت پیروزمندانه از تاریخ، ایدهٔ بسیار غم‌انگیزتری پدیدار می‌شود: این‌که می‌توان نجیب بود و درعین‌حال شکست خورد. شاید بتوانیم با امیدواری بگوییم شاید چیزی به‌نام شکست شرافتمندانه وجود داشته باشد، شکستی که بیشتر از موفقیت فضایل شخصیتی را آشکار می‌کند، چون بر پایهٔ ویژگی‌هایی مثل صداقت، تخیل و بردباری به‌دست آمده است.

هرگز نباید حس‌وحال شخصی خود را به شرایط کشور و ملت و به‌طورکلی به آدم‌ها گره بزنیم وگرنه باید همواره اشک بریزیم.

اگر در یک ساعت آینده هیچ اتفاق وحشتناکی رخ ندهد آن را یک پیروزی حساب کنید. ده دقیقهٔ آرام بعدی را جشن بگیرید.

خود را با این فکر که می‌توانستید آدم تمام و کمالی باشید شکنجه نکنید. از این‌که وجود دارید شگفت‌زده باشید.

رمانتیک‌ها به‌پاک بودن خودشان اطمینان زیادی دارند و مطمئن هستند که نمی‌توانند به‌اندازهٔ دشمنانشان پست و بی‌شرم باشند، پس می‌توانند با وجدان تمیز به آن‌ها حمله کنند.

بدترین اعمالی که انسان‌ها تابه‌حال مرتکب شده‌اند از آدم‌هایی سر زده که وجدان راحت داشته‌اند و احساس می‌کردند قطعاً برحق هستند.

برای این‌که کودک تا آخر عمر از ضربه‌های خنجر خودناباوری و خودبیزاری در امان بماند، خوشایند و ضروری است که والدین هاله‌ای از محبت در اطراف او ایجاد کنند.

زندگی می‌تواند حتی با سرعت خیلی پایین ادامه داشته باشد. آدم‌ها توانسته‌اند تنها با یک پا، در تبعید، با یک دوست، یا چندرغاز پول به‌زندگیشان ادامه دهند. می‌توان از پسِ فاجعه برآمد.

عشق به حقیقت: قدرت مقاومت در برابر توهم و دروغ و روبه‌روشدن با حقایق ناراحت‌کننده.

شاید یک چیز می‌توانست بشریت را نجات دهد: عشق.

چاقوهایمان تیزتر و تسلیحاتمان کارآمدتر و قوی‌تر می‌شوند اما از پیشرفت اخلاقی خبری نیست.

چرا اینجاییم؟ وجودمان چه کمکی به‌این دنیا کرده است؟ آیا به‌اندازهٔ کافی باارزش هستیم؟ آیا بهتر نبود که به‌دنیا نمی‌آمدیم؟

عشق یک موجود حساس و باهوش می‌تواند از دست دادن عشق تمام عالم را جبران کند.

دلیل کار کردن این است که کار می‌تواند از ما در برابر ناامیدی و اضطراب وحشی و بی‌رحم محافظت می‌کند.

ما تنها هستیم چون در پذیرش اینکه هرکداممان، در نوع خود، عجیب و غریب و نامتعادل هستیم ضعیف عمل کرده‌ایم.

تا آن‌جا که به‌ما مربوط است اتفاقاً قبل از مهمانی خیلی نگران می‌شویم. قبل از سخنرانی به‌حال مرگ می‌افتیم. حضور در هر رویداد اجتماعی به‌شدت آزارمان می‌دهد. مواجهه با اخبار و رسانه‌های اجتماعی به‌شدت پریشانمان می‌کند. اگر فرصت نداشته باشیم چند ساعت در روز به‌حال خودمان باشیم و افکارمان را پردازش کنیم کم‌کم حالمان بد می‌شود. مکان‌های جدید (به‌خصوص اتاق خواب) به‌شدت نگرانمان می‌کنند. اگر قرار باشد سر کار مسئول کسی باشیم کاملاً دست و پایمان را گم می‌کنیم. به‌شدت مراقب بروز هرنوع شادی و نشاط گروهی هستیم. ما از آغوش متنفر نیستیم اما وقتی کسی با عجله جلو می‌آید که درآغوشمان بگیرد بدنمان خودش را منقبض می‌کند.

وقتی از اینکه امور آن‌طور که باید و شاید روی روال درست پیش نمی‌روند اندوهگین می‌شویم، بهترین تسکین این است که به‌یاد بیاوریم میانگین طول عمر پایدار یک ستاره تنها ۱۰ میلیارد سال است و عمر خورشید کمتر از نصف این مقدار است و به‌زودی این ستارهٔ میانسال داغ‌تر و روشن‌تر شده و باعث می‌شود اقیانوس‌ها تبخیر شوند. سپس هیدروژنش تمام می‌شود و به‌ستارهٔ سرخ غول‌پیکری تبدیل می‌شود و تا مریخ گسترش می‌یابد و کل سیارهٔ ما و اتم‌های هرکس و هرچیزی که امروز بسیار آزارمان می‌دهد را می‌بلعد.

عشق به موجود متولد نشده: نگرانی برای کسانی که هنوز وجود ندارند و کسی که هیچ‌وقت آن‌ها را نخواهیم شناخت. کسانی که زندگی‌شان را این زمانه با خودخواهی‌مان شکل می‌دهیم.

وسواس عدالت داریم و خیلی کم به مهربانی فکر می‌کنیم. عدالت یعنی بدهی مردم را بدهیم. مهربانی، کیفیت خیلی مهم‌تری است، یعنی چیزی به‌کسی بدهیم که بابتش به او بدهکار نیستیم اما به‌هرحال به شدت به آن نیاز دارد. یعنی بدانیم چگونه بخشنده و باگذشت باشیم.