بریده‌هایی از کتاب انسان دوستی و خشونت

رژیمی که تنها در ظاهر و در اسم لیبرال است، می‌تواند در جهان واقعی رژیمی ستمگر باشد. همین‌طور ممکن است رژیمی که به خشونت خویش معترف است، دارای خصلت انسان‌گرایانهٔ راستین بیشتری باشد

ژان پل سارتر دربارهٔ او می‌گوید: «مرلو بدون این‌که به من درس بدهد، آموزگار من بود، آن هم خیلی ساده از طریق تجربیاتش و با نتیجه منطق آثارش. اگر فلسفه آن‌طور که خودش می‌گفت «صرافت طبع آموزنده» باشد، می‌توانم بگویم که به نظر من او فیلسوف سیاست خود بود.»

«تنها زمانی حق داریم از ارزش‌های آزادی و آگاهی دفاع کنیم که مطمئن باشیم به منافع امپریالیسم خدمت نمی‌کنیم و در اوهام‌پردازی آن شریک نیستیم...»

سال ۱۹۳۹ دنیا را به دو گونه به‌مسخره می‌گرفتند: به‌راستی ادعا می‌شد که می‌توان با دادن امتیازهایی به آلمان، آن‌را خلع سلاح کرد و ادعاهای دیگر این بود که آلمان تنها بلوف می‌زند وکاربرد زور مانع جنگ خواهد شد. اما در ۱۹۳۹ آموختیم که سیاست «تسلیم» منجر به جنگ می‌شود. هم‌چنین دانستیم که «قدرت» را تنها زمانی می‌توان جدی گرفت که رضایت به جنگ و یا حتی اراده برای جنگ باشد، زیرا رضایت او لازم است. چراکه این تغییر حالت اوکافی است تا دشمن متوجه شود و مناسب آن عمل کند.

اروپاییان بسیاری نوعی همدردی برای ملت‌های گرسنه که تجربهٔ فقر دارند، احساس می‌کنند. مشکلات را نمی‌توان با احساسات حل کرد

انسانی که تغییر می‌کند، بالغ‌تر می‌شود و امروز بیش از دیروز می‌فهمد، چنین تغییری با ارزش دانسته می‌شود. اما انسانی که تنها مواضع خود را عوض می‌کند، تغییر نکرده و خطاهای خود را پشت‌سر نگذاشته است.

با محکوم کردن هر زور و خشونتی، شخص بیرون از محدودهٔ عدالت و بی‌عدالتی قرار می‌گیرد و به‌نفرین‌جهان و بشریت‌می‌پردازد، اما این نفرینی ریاکارانه است، چراکه نفرین‌کننده، از آن‌جا که خود نیز زندگی می‌کند، قواعد بازی را هم پذیرفته است.

ما آن‌چیزی هستیم که بردیگران روا می‌داریم و از این حق که به‌عنوان نفس زیبا مورد احترام قرار بگیریم همواره چشم می‌پوشیم. به‌آن کس که خود برای دیگران احترام قایل نیست، احترام گذاشتن، در نهایت به‌معنای تحقیر اوست؛ در مقابل افراد مستبد، امتناع از کاربرد خشونت به‌معنای همدست شدن با آن‌ها است. امکان گزینشی میان بی‌گناهی و خشونت نداریم، تنها می‌توان میان اشکال متفاوت خشونت یکی را برگزید. خشونت تقدیر ما است، چون خود تجسم یافته‌ایم. خشونت نقطهٔ مشترک تمامی رژیم‌ها است.

«تاریخ، محافظه‌کاری و دودلی نمی‌شناسد. بدون لغزش و اشتباه به‌سوی هدف پیش می‌رود و در جریان گذر خود سرانجام با دقت کامل خس‌وخاشاک و اجساد غرق شده را از خود دور می‌کند. تاریخ راه خود را می‌شناسد و خطا نمی‌کند.»

آگاهی یا همه چیز است یا هیچ، و آن‌ها هیچ بودن آن را پذیرفتند. «تنها دو

شرف انقلابی، خود نوعی از شخصیت بورژوایی است.

آزادی راستین، دیگران را چنان که هستند، می‌پذیرد، کوشش می‌کند. آیین‌های منکر آزادی را درک کند و هرگز پیش از درک به خود اجازه داوری نمی‌دهد. ما باید آزادی اندیشهٔ خود را از راه آزادی ادراک برآورده کنیم. اما این دیدگاه چگونه باید در سیاست روزمره ظاهر شود؟