بریده‌هایی از کتاب انسان دوستی و خشونت

فریادهای یک محکوم به اعدام نیز محو ناشدنی است.

باید به کمونیسم به‌عنوان کوششی برای مشکل بشری نگریست و دربارهٔ آن بحث کرد و نمی‌توان با فحاشی آن را رد کرد.

خصوصیت اخلاقی یک فرد بیشتر از خصلت او سرچشمه می‌گیرد تا از تصمیمات ارادیش.

شرافت، عدم شرافت، صداقت و دروغ، برای انسان تاریخی کلماتی فاقد معنا هستند. تنها خیانت عینی و شایستگی عینی وجود دارد.

«دوران روشنگری ایمان به جاودانیت شخصی را نابود کرد. جراحت‌های ناشی از این عمل هرگز درمان نیافتند. از آن زمان به این سو در هر روح زنده‌گونه‌ای فضای خالی، گونه‌ای عطش پنهان وجود دارد.

گفتهٔ باره جهان و بودن ما در حکم آشوبی جنون‌آمیز است.

«جنگ جهانی دوم آغاز شده است و به‌گونهٔ تکذیب‌ناپذیری نشان‌می‌دهد که جامعه دیگر نمی‌تواند بر مبنای سرمایه‌داری زندگی کند. بدین‌سان پرولتاریا را به یک آزمون جدید چه‌بسا تعیین‌کننده می‌کشاند...»

انقلاب خشونتی را در اختیار گرفته و هدایت می‌کند که جامعهٔ بورژوایی در زمان بی‌کاری وجنگ آن‌را می‌پذیرد، اما تحت عنوان تقدیر می‌پوشاندش. اما همهٔ انقلاب‌ها در مجموع به‌حد امپراطوری‌ها خون نریخته‌اند.

نظر تروتسکی چنین است: «مبارزهٔ مرگ و زندگی بدون حیلهٔ نظامی، یعنی عاری از دروغ وخیانت، غیرقابل تصور است.»

آگاهی بدون جسم قادر به انجام هیچ‌کاری نیست و در مورد دیگران نیز اگر اثری برجسم آن‌ها نگذارد، کاری از پیش نخواهد برد. تنها آن‌جا می‌تواند دیگران را در انقیاد خود آورد، که طبیعت را پیوست جسم خویش کند و آن را مالک شود، و بعد ابزار اقتدار خویش را بر آن بنا کند. بنابراین تاریخ در اساس خود پیکار است، پیکار میان خدایگان و بنده، پیکار میان طبقات، و از سر جبر نیز این‌چنین است،