بریده‌هایی از کتاب نقطه مطلوب

جوامع زمانی شکوفا می‌شوند که اعضای آن‌ها بخواهند انگیزه‌های خودخواهانه خود را کاهش داده و به اطرافیانشان اهمیت دهند.

«ذهن ارباب خودش و قائم‌به‌ذات است می‌تواند از بهشت جهنم و از جهنم بهشت بسازد.»

دلبستگی به یک فرد می‌تواند بر پایین بودن کلی کیفیت زندگی شما غلبه کند. بنابراین، عشق ما به فرزندانمان نشان می‌دهد که انتخاب ما ارزشی فراتر از هر تأثیری که آن‌ها بر شادکامی ما می‌گذارند، دارد.

رئیس جمهور کندی در بازدید خود از ناسا در سال ۱۹۶۲ از مرد سرایداری در مورد شغلش پرسید و او در پاسخ گفت: «به قرار دادن یک انسان روی ماه کمک می‌کنم.»

این باور که «هر چیزی به دلیلی رخ می‌دهد» به این معناست که مردم آنچه که لیاقتش را دارند به دست می‌آورند و هر اتفاقی، پیامدی از اعمال افراد است. این باور می‌تواند منجر به سرزنش کسانی از جمله خودمان شود که بدشانسی آورده‌اند، بیمار شده‌اند یا قربانی دیگران شده‌اند. همچنین می‌تواند منجر به بی‌تفاوتی و بی‌عاطفگی شود. اگر هیچ چیز تصادفی نیست و همه چیز درنهایت در خدمت مصلحتی بزرگ‌تر است، چرا برای بهتر کردن اوضاع به سختی تلاش می‌کنیم؟ اگر تبعیض و ظلم منعکس‌کننده طرحی عمیق است و سرانجام فروتنان وارثان زمین خواهند شد چرا نگران آن باشیم؟

«داستان چیزی به ما نمی‌گوید که نمی‌دانیم، بلکه چیزی را به ما می‌گوید که می‌دانیم اما نمی‌دانیم که می‌دانیم.»

انجام تلاش ذهنی ارتباط نزدیکی با خودکنترلی یا قدرت اراده دارد و نیازمند غلبه ارادی بر برخی دیگر از فعالیت‌های وسوسه‌انگیزتر است.

«جهان اساساً عاری از طرح، هدف و خیر و شر است و چیزی جز یک بی‌تفاوتی کورکورانه و بی‌رحمانه وجود ندارد.»

اما در غیاب یک خالق فراطبیعی باید از این سؤال که «معنای زندگی چیست؟»، چشم بپوشیم. ویکتور فرانکل این بحث را به‌خوبی بیان کرده است: «این سؤال در شکل عمومی آن شبیه به سؤال یک قهرمان شطرنج از استادش است که می‌پرسد: استاد به من بگویید بهترین حرکت جهان در شطرنج چیست؟ چیزی به نام بهترین یا حتی یک حرکت خوب (جدا از یک موقعیت خاص در بازی و شخصیت خاصِ حریف) وجود ندارد. همین امر در خصوص وجود انسان صدق می‌کند. نباید به دنبال یک معنای انتزاعی از زندگی بود. هرکس در زندگی‌اش، حرفه یا مأموریت خاص خود را برای انجام یک تکلیف مشخص دارد که می‌باید تحقق یابد.»

یک دلیل آن می‌تواند تحریف حافظه باشد. ما وقتی‌که به گذشته خود می‌نگریم تمایل داریم تجربیات خوشایند را به یاد بیاوریم و ۹۹ درصد از ناخوشایندی دنیا را فراموش می‌کنیم. حافظه ما فرایندی گزینشی دارد.

مردم برای چیزی که خودشان ساخته‌اند، نسبت به همان چیز که توسط یک غریبه ساخته شده است، تا پنج برابر بیشتر پول پرداخت می‌کنند. این اثر حتی زمانی که تنها یک روش برای انجام کار وجود داشت و بنابراین امکانی برای خلاقیت یا امضای شخصی نبود و حتی زمانی که انجام کار به طور جدی ناخوشایند بود، مشاهده شد. محققان به افتخار شرکت سوئدی «ایکیا» که مبلمان و لوازم خانگی آمادهٔ مونتاژ را طراحی کرده و می‌فروشد، این اثر را «اثر ایکیا» نامیدند.

دقیقاً مشخص نیست که چرا خیال‌پردازی‌های مثبت برخلاف انتظارات مثبت که این پیامدهای منفی را ندارند، با پیامدهای نامطلوبی همراه هستند، اما یکی از نظریات اوتینگن این است که این قبیل خیال‌پردازی‌های مثبت ما را از اهداف واقعی‌مان که می‌خواهیم به آن‌ها برسیم منحرف می‌کنند. خیال‌پردازی‌های مثبت به عنوان یک جایگزین عمل می‌کنند: اگر به اندازه کافی از خیال‌پردازی لذت می‌برید، نیازی به صرف انرژی زیاد برای دنبال کردن واقعی اهدافتان ندارید؛ اما در عوض فکر کردن به شکست‌ها و مصائب، آشکارا با چنین مشکلی همراه نیست.

باید مراقب باشیم تا اراده‌مان را صرف کارهای غیرضروری نکنیم. قبل از مسابقه وزنه‌برداری ماهیچه‌تان را خسته نمی‌کنید، این‌طور نیست؟

«کسی که چرایی زندگی را یافته، با هر چگونه‌ای خواهد ساخت.»

«تنها شیوه زندگی که رضایت عمیق را در پی دارد، زندگی توأم با مبارزه ابدی است.

نوع درستی از درد کشیدن می‌تواند منجر به لذت بیشتر در آینده شود.

ممکن است مخالفت کنید و بگویید که واقعاً زندگی در یک کشور نیست که بر میزان شادکامی فرد تأثیر می‌گذارد. ممکن است فکر کنید که مثلاً سوئدی‌ها به خاطر ژن‌های سوئدی یا تربیت سوئدی شاد هستند و اگر آن‌ها را به آنگولا یا کوبا (دو مورد از غمگین‌ترین نقاط روی زمین) منتقل کنید، به همان اندازه شاد خواهند بود. اما این‌چنین نیست. چندین پژوهش نشان می‌دهد درحالی‌که کشور محل تولد تا حدی بر میزان شادکامی تأثیر دارد اما مهاجران و شهروندان بومی یک کشور تقریباً به یک اندازه شاد هستند. بنابراین، بله جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنید واقعاً بر شادکامی شما اثرگذار است.

تایلر کاون که یک اقتصاددان است هماهنگی دارد. وی اخیراً نوشته است: «زندگی یک انسان را نمی‌توان در یک ارزش خاص خلاصه کرد. سرتاسر زندگی سرشار از زیبایی، عدالت یا شادکامی نیست و احتمال درست بودن نظریه‌های کثرت‌گرا بیشتر است، چراکه این نظریه‌ها عقیده دارند که ارزش‌های متنوعی از جمله بهزیستی، عدالت، انصاف، زیبایی، دستاوردهای خارق‌العاده بشری، رحم و شفقت و بسیاری از انواع متفاوت و گاهی متضاد شادکامی وجود دارند. زندگی پیچیده است!»

براک باستین و همکارانش مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را طراحی کردند که در آن‌ها برخی از شرکت‌کنندگان در گروه‌هایی کوچک کارهایی چون قرار دادن دست در آب یخ، انجام اسکات پا و خوردن فلفل‌های خیلی تند را انجام دادند. یافته‌ها نشان داد آن دسته از اعضای گروه‌هایی که در تجربه‌ای دردناک با هم سهیم بودند، احساس پیوند قوی‌تری داشتند، به یکدیگر اعتماد بیشتری داشته و بیشتر با یکدیگر همکاری می‌کردند. قدری رنج در زندگی ممکن است چیز خوبی باشد چراکه تاب‌آوری و مهربانی را افزایش می‌دهد و افراد را به هم نزدیک می‌کند.

بخشی از سخنرانی فارغ‌التحصیلی قاضی ارشد جان رابرتز در سال ۲۰۱۷ برای دانشجویان ارائه شده است. «سخنرانان جشن فارغ‌التحصیلی معمولاً برای دانشجویان آرزوی موفقیت کرده و برایشان آرزوی اتفاقات خوب می‌کنند. من این کار را نمی‌کنم و دلیل آن را به شما می‌گویم. امیدوارم در سال‌های آینده هر از چند گاهی با شما ناعادلانه رفتار شود تا قدر عدالت را بدانید. امیدوارم دچار خیانت شوید زیرا اهمیت وفاداری را به شما می‌آموزد. متأسفم که می‌گویم، اما امیدوارم هرازگاهی تنها باشید تا وجود دوستانتان را امری بدیهی ندانید. هرازگاهی برایتان آرزوی بدشانسی می‌کنم تا از نقش شانس در زندگی آگاه شوید و بفهمید که موفقیت شما کاملاً سزاوارتان نیست و دیگران نیز کاملاً سزاوار شکست‌هایشان نیستند.»