بریده‌هایی از کتاب میراث کاغذی

چنین شخصی را یافته بودم. کسی که به دور از تمام حاشیه‌های جماعت عوام‌زده، به دور از هر هیاهو و هرگونه خودنمایی مضحک و زنندهٔ رایج زنانه خود واقعی‌اش را پیدا کرده بود تا اهدافش را بهتر از قبل پیش ببرد. همین خصیصه برایم کافی بود تا دیوانه‌وار و بدون این‌که بخواهد و بداند به او عشق بورزم. چنین دلدادگی خاموش و طولانی‌مدتی تنها از انسان جدامانده از اجتماعی چون من برمی‌آمد. چه کنم که یک آدم متفاوت، عشقی متفاوت می‌خواست.

سخن گفتن از رنج آدمی کار هر کسی نیست. خیل بی‌شماری از انسان‌ها به‌جای بازگویی زوایای تاریک زندگی، در مستور کردن گذشته اُستاد شده‌اند. اکثر ما انسان‌ها سعی می‌کنیم رنج‌ها را پشت پردهٔ دارایی یا القابمان بپوشانیم و آن‌چه بر ما تا کنون گذشته را پشت پیشوندهای اُستاد و دکتر و مهندس و رئیس پنهان کنیم. غافل از این‌که پیشوندها نقاب نیستند. فقط اعتباری هستند که هرکدام به اندازهٔ کوه دماوند روی دوش ما مسئولیت می‌گذارند؛ ولاغیر.

بی‌وطن‌تر از کسی که توی غربت زندگی می‌کنه اونیه که بعد از مدت‌ها دوباره به وطنش برمی‌گرده. این آدم خیلی غریب و تنهاست. چون تا موقعی که توی غربت زندگی می‌کنه میره توی لاک تنهایی‌هاش و توقعی از محیط اطراف و آدماش نداره؛ ولی وقتی به وطن برمی‌گرده همه‌جا دنبال آدم‌ها و مکان‌ها و حس‌های آشنایی می‌گرده که اکثراً هم قابل پیدا شدن نیستن. این غریبی از صد تا زندگی توی دیار غربت بیشتر پدر درمیاره.

من از آن دسته‌ای که دوست دارند زن با ظرافت و شکنندگی‌اش به آن‌ها تکیه کند، نبودم. از آن دسته از افرادی که با تکیه‌گاه شدن برای جنس ظریف زن سعی دارند کمبود قدرتشان در زندگی را جبران کنند.

من خیلی به ماه و کامل شدنش دقت کردم. یک تمثیل جالب از زندگی ما آدماس. یه بچه‌ای که تازه به دنیا میاد همون هلال شب‌های اوله. هی بزرگ‌تر و پُر نورتر و کامل‌تر می‌شه. مهتاب شب چهارده به‌نظرم همون چهل سالگی و اوج زندگیه. مرحلهٔ در اوج بودن انسانه. بعدش کم‌کم از قوس و نورش کم می‌شه. این‌قدر که ماه تبدیل به یک هلال نازک از نور می‌شه و آخرسر هم از نظرها پنهان می‌شه.

می‌خواستم در آن‌سوی تمام بُعدها او را دوست داشته باشم. در یک جاودانگی مطلق و بی‌نهایت. مثل شاملو که برای آیدا نوشته بود: «در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم. در آن دور دست بعید که رسالت اندام‌ها پایان می‌پذیرد.» من هم مثل شاملو دوست داشتم عشقم تا یک بُعد ناشناخته، در فرای دنیای مجسم امتداد یافته و جاویدان باشد

به قول ژان پل سارتر: «ساعت سه برای هرکاری که آدم می‌خواهد انجام دهد یا همیشه خیلی دیر است یا خیلی زود. لحظه‌ای غریب در بعد از ظهر.»

از قدیم گفتن قهر کلاغ، منفعت باغبونه.

وصال و فراق در قاموس افکار و چهارچوب عشق خاصم جایی نداشت. تمامی این واژگان را در برابر چنین عشق عظیمی تهوع‌آور و مزخرف می‌دانستم. من فقط زاده شده بودم که دیوانه‌وار و در یک خط ممتد همیشگی او را دوست بدارم.

هرچه بیشتر می‌نویسم بیشتر به ناکامی و کامیابی‌ها، به عشق و حسرت‌ها، به تعلقات، خوبی و زشتی‌ها، رؤیاها و کابوس‌ها و اُمید و آرزوهایم دسترسی پیدا می‌کنم. راستش را بخواهید، خیلی از پلشتی‌های درونم هنگامی که دست به قلم بردم بر من رخ عیان کردند. برای همین عادت به نوشتن از سرم بیرون نمی‌رود و تنها به این دلیل است که ادامه می‌دهم، نه این‌که مدرس باشم یا فخر سواد و کتاب بفروشم و دوره بگردم و داستان مراد و مریدی راه بیندازم و یا دنبال کسی برای ادامهٔ راهم باشم.

کاش راهی بود که انسان نیز همچون طبیعت و درختان و بعضی از جانداران، این دوران غم‌بار و اندوهناک را در خواب به سر می‌برد و با تلألو آفتاب بهار دوباره چشم باز می‌کرد.

قانون عشق این است که بعضی‌ها را فقط از دور دوست داشت. خیلی دور؛ آن‌قدر که حتی خودت هم دو به شک باشی که عاشق شده‌ای یا توهمی از عشق در سر داری.

قول ژان پل سارتر: «ساعت سه برای هرکاری که آدم می‌خواهد انجام دهد یا همیشه خیلی دیر است یا خیلی زود. لحظه‌ای غریب در بعد از ظهر.»

هرجا میوه نباشه، چغندر سلطان مرکباته

حوضی که توش ماهی نباشه، قورباغه سپه‌سالاره

پیراهن بعد از عروسی به درد گل منار می‌خوره

هر دودی که از کباب نیست

از شما عباسی از ما رقاصی

پینه‌دوز که با حرف‌زدن ارسی‌دوز نمی‌شه.

حوض رو نساخته قورباغه‌اش پیدا شد!