بریده‌هایی از کتاب میراث کاغذی

. به قول ژان پل سارتر: «ساعت سه برای هرکاری که آدم می‌خواهد انجام دهد یا همیشه خیلی دیر است یا خیلی زود. لحظه‌ای غریب در بعد از ظهر.»

نمی‌دانم! شاید تنها حُسن بی‌کسی همین باشد که بعد از مُردن و تمام شدن، اندوهی بر دل دیگران باقی نمی‌گذارد.

پول نه تنها چرک دست نیست، بلکه یکی از نعمات بزرگی است که باید در زندگی جریان داشته باشد تا آدمیزاد با سرعت بیشتر و خیال راحت‌تر به اعتلای روح و روانش بپردازد.

«همنشین تو از تو به باید تا ترا عقل و دین بیفزاید.»

خوش‌به‌حال اونایی که مثل خورشیدن. دور هم که می‌شن باز به چشم میان. ولی همه که خورشید نمی‌شن. خیلی از آدمای زندگیمون معمولی‌اند. ای خوشا به احوال اونایی که ذاتشون مث خورشید گنده‌س. از دورِ دور هم دیده می‌شن. از فاصلهٔ دور هم یاد و خاطرشون به آدم نور و گرما می‌رسونه.

هر انسان یک پازل هزار تکهٔ شخصیتی است. هزار سال هم که عمر کند و همه را هم صرف خودشناسی کند تا خود گمگشته‌اش را بیابد، باز هم کم است.

انسان‌ها برای پیش‌اُفتادن در زندگی احتیاج به یک نیرو محرکهٔ قوی از جنس عشق و اُمید دارند.

مرگ‌اندیشی نهایت هدفمندی انسان‌رو می‌رسونه. هرچقدر هدف در زندگی متعالی‌تر و بزرگ‌تر باشه، به خط انتهایی زندگیت بیشتر فکر می‌کنی و سعی می‌کنی قبل از فرا رسیدن مرگ، رسالتت‌رو بهتر و جامع‌تر انجام بدهی. چون باید اهداف متعالیت را به کمال برسونی.

بگذار آب پاکی را روی دستت بریزم؛ نویسندگی درآمدی ندارد. هرکس به تو گفته که قلمت را کلنگ کن تا از این طریق شکاف روزی‌ات را فراخ کرده باشی، ترا سخت در گمراهی فرو برده است.

بر این عقیده‌ام که اگر حرف یا نوشته‌های کتاب‌هایم حتی به درد یک نفر بخورد، رسالتم را انجام داده‌ام و از بیهوده زیستن رهایی یافته و برای رفتن به مراحل بالاتر زندگی نمرهٔ قبولی گرفته‌ام.