بریده‌هایی از کتاب نقطه و نوزده داستان دیگر

«آدمی را که رو به نور می‌رود، دیگران تاریک می‌بینند.»

خودِ آدم هیچ‌وقت دست از سر آدم بر نمی‌دارد.

مردۀ یک بز کوهی با مرده یک پلنگ و یک آدم هیچ تفاوتی نمی‌کند. هیچکس انسان مرده و حیوان مرده را به قفس نمی‌اندازد. همه فقط با زندگی مشکل دارند.

نباید تو دیروز بمونیم. قشنگی دیروز غم‌انگیزه!

زخمِ آدمم همراش بزرگ می‌شه.

چه احتیاجیه دیگرون بفهمن آخه؟ نفهمن خب. خودِ آدم که می‌دونه!

«آدمی را که رو به نور می‌رود، دیگران تاریک می‌بینند.»

تبدیل به کسی شده بود که هر چه می‌رفت، به آنچه به سمتش می‌رفت، نمی‌رسید.

جالب است. آدم‌ها مثل دو موش کور می‌مانند که در زیر زمین گرفتار شده‌اند و برای رسیدن به سطح زمین تونل حفر می‌کنند اما با موش کور یک تفاوت اساسی دارند و آن این است که موش‌های کور هیچ وقت با خاکی که از حفر تونل خودشان پیدا می‌شود تونل دیگری را پر نمی‌کنند اما آدم‌ها درست در موقعی که می‌خواهند نجات پیدا کنند با خاک راه نجات خودشان راه آن دیگری را سد می‌کنند

برای سیگار کشیدنش دلایلی داشت که برای خودش قانع‌کننده بود. می‌گفت: آنها که می‌گویند سیگار ضرر دارد، آیا فکر نمی‌کنند بمب‌ها بیشتر ضرر دارند؟ آیا فکر نمی‌کنند دروغ‌هایی که می‌گویند بیشتر ضرر دارد و پشت‌هم‌بافی‌ها و غیبت‌کردن‌ها و زیرآب زدن‌ها بیشتر ضرر دارند؟ آقای برهانی فکر کرده بود سیگار کشیدن و پشتِ هم سیگار کشیدن بسیار کار پسندیده‌ای‌ست، زیرا زمانی که صرف پک زدن، دود را در سینه حبس کردن و آرام بیرون دادن می‌شود، جلو دهانِ دروغگو و حرف‌های مفت را می‌گیرد و باعث می‌شود آدم بیشتر از وراجی کردن، سکوت کند.

تنها کاری که می‌توانی بکنی این است که خودت را درست کنی. اوضاع از اختیار تو خارج است!

مرا در آغوش بگیر / به ظرافتِ پنجۀ بلبل / که شاخۀ خشکِ گلِ سرخی را/ بگذار با تو نقش بگیرم/ جلدِ این کهنه‌کتابِ سالخوردۀ اندوه را

نباید تو دیروز بمونیم. قشنگی دیروز غم‌انگیزه!

آدما حرف راستو قبول نمی‌کنن. فکر می‌کنن هر چی بگی دروغه. حرف دروغی رو که دوست دارن قبول می‌کنن.

نه تابستانی ماند. نه زمستانی. نه بهاری. نه پاییزی. در جنگ درختی نبود که پاییز شود. درختی نبود که تابستانی شود. درختی نبود که شکوفه کند. درختی نبود که خشک شود.

مردۀ یک بز کوهی با مرده یک پلنگ و یک آدم هیچ تفاوتی نمی‌کند. هیچکس انسان مرده و حیوان مرده را به قفس نمی‌اندازد. همه فقط با زندگی مشکل دارند.

هیچکس انسان مرده و حیوان مرده را به قفس نمی‌اندازد. همه فقط با زندگی مشکل دارند.

آقای برهانی خم شد و به سوراخِ کلیدِ درِ سلول نگاه کرد. در سوراخِ کلید درختی در دشت بود و دشت در مه بود. آقای برهانی دلش درخت خواست، دشت خواست، مه خواست. آقای برهانی آزاد شد. بیرون از زندان درخت نبود. دشت نبود. مه نبود. آقای برهانی از سوراخ کلید به زندان نگاه کرد. در سوراخ کلید خودش را دید، کنارِ درخت، در مه، در دشت و گفت: - آزادی درونِ این سوراخِ کوچکِ کلید است. و رفت.

زخمِ آدمم همراش بزرگ می‌شه.

دو آدم که از هم خسته می‌شوند به کوه و بیابان پناه می‌برند. از دست همدیگر به دیدن گاوی پناه می‌برند که دور از جاده میان مزرعه‌ای ایستاده است و علف می‌چرد. پیش خودشان که از هم خسته شده‌اند می‌گویند: چه منظرۀ قشنگی. جالب است. آدم از دست آدم به گاو پناه می‌برد