بریده‌هایی از کتاب خدا با توست

مراقب افکار خود باشید، زیرا هر اندیشۀ شما نیرویی‌ست که برای وقوع رویدادهای خیر و شر زندگی خویش

پروردگارا! در هر روز برایم رنجی قرار ده تا تو را به یاد آورم، چرا که تو در خوشی‌ها فراموش می‌شوی.

شگفت‌انگیز است: «به یاد داشته باشید که زنبورها شیرین‌ترین عسل را از گل‌های آویشن که گیاهی کوچک و تلخ است، می‌گیرند.» «ناراحتی» و «منیت» همراه یکدیگرند؛ هر چه «منیت» ما بیش‌تر باشد، احتمال ناراحت شدن از جزیی‌ترین مسایل نیز بیش‌تر می‌شود. «منیت» ، اَشکال بسیاری دارد: «منیت» برخاسته از جسم، ما را در زندان آرزوها و امیال جسمانی نگه می‌دارد، این امیال چونان آتشی در درونمان شعله‌ور شده و لذت حقیقی زندگی را از ما می‌ربایند. آن که تلاش دارد احساسات خود را ارضا کند، در واقع از بی‌هودگی این کار آگاه است، زیرا در حقیقت ارضای امیال، مانند شعله‌ور ساختن آتش است.

اجازه ندهید هیچ چیز آرامش درونی‌ شما را بر هم زند.

پیتر از حضرت مسیح (ع) پرسید: ‌ «چرا شما می‌توانید روی آب‌ها راه بروید، اما ما نمی‌توانیم؟» حضرت مسیح (ع) پاسخ داد: «زیرا من ایمان دارم!» پیتر گفت: «ما هم ایمان داریم.» حضرت مسیح (ع) گفت: «پس دنبال من بیا.» و قدم به روی آب گذاشت. پیتر از پی حضرت مسیح (ع) به راه افتاد. هنوز خیلی دور نشده بودند که موج بزرگی برخاست. پیتر گفت: «آقا، مرا از غرق شدن نجات بده!» حضرت مسیح (ع) پرسید: «برای چه؟» پیتر جواب داد: «موج بزرگی دیدم و ترس همۀ وجودم را فراگرفت.» حضرت مسیح (ع) فرمود: «تو از آن موج ترسیدی، اما از خدای امواج نمی‌هراسی؟!»

محبوبم! اگر برای رهایی از آتش جهنم به سویت آمدم، بگذار در آتش دوزخ بسوزم. اگر در طلب لذایذ بهشتی به سوی تو آمدم، بگذار درهای بهشت بر من بسته باشد. اما اگر فقط به خاطر خودت به سویت آمدم، ای محبوب من! مرا از خویش دور مکن.

دوست داشتن مردمانی که به ما کمک می‌کنند آسان است، اما آیا کسانی را که با دشمنی از ما بهره می‌برند یا برای اهداف خودخواهانه از ما بهره‌کشی می‌کنند هم دوست ‌داریم؟ عشق داشتن به همشهریان و خویشاوندانمان ساده است، اما آیا عاشق بیگانگان نیز هستیم؟ عشق به آن‌ها که ما را تحسین می‌کنند آسان می‌نماید، اما آیا آنانی را که موجب اذیت و آزارمان می‌شوند هم دوست می‌داریم؟ علاقه به اشخاص پولدار و ثروتمند کاری‌ست بس آسان، اما به مردم فقیر، دون و فرومایه، گمراه، طردشده و درمانده هم به سادگی محبت می‌کنیم؟

هر صبح پس از بیداری، رایحۀ پاکی، عشق، لذت، آرامش، فروتنی و اطمینان را در هر نفس تنفس کنید، زیرا شاید درونی‌ترین نیاز شما را نشان دهد.

باید بدانیم تا هنگامی که عشق و خنده را نیاموخته‌ایم، آمادگی ورود به قلمرو پروردگار را نداریم

«پیش به سوی خدا! دنیا استراحتگاه نیست؛ باید حرکت کنید. آرمیدن، یعنی سقوط. هنگامی که گاوی سنگین از باتلاق عبور می‌کند، نباید لحظه‌ای درنگ کند، چرا که در این صورت به درون آن فرومی‌رود. دنیا نیز همانند مرداب است. اگر می‌خواهید به سلامت از آن بگذرید، باید حرکت کنید! هرگز دست از کوشش برندارید!»

بر اساس ارادۀ الهی، هر اتفاقی در زمان مناسب رخ می‌دهد. خورشید در زمان مقرر طلوع می‌کند، ستارگان به موقع در آسمان پدیدار می‌شوند و تغییر فصول نیز به درستی انجام می‌پذیرد. همۀ توان خودتان را به بهترین شیوه به کار برده و نتیجه را به دستان امن خدا بسپارید. او هرگز شما را رها نمی‌کند.

آیا هنگامی که همه جا را تاریکی فراگرفته است و حتی یک ستاره نیز نمی‌درخشد، همچنان می‌خندیم؟ باید بدانیم تا هنگامی که عشق و خنده را نیاموخته‌ایم، آمادگی ورود به قلمرو پروردگار را نداریم. قلب‌های ما سخت هستند و باید مهربان، نرم و انعطاف‌پذیر شوند. اگر خاک زمینمان حاصل‌خیز نیست، باید آن را با عشق و خنده بارور کنیم. در زمین سخت، دانه‌ای نمی‌روید. زمین را آماده سازید و آن را به عشق و خنده مجهز کنید!

هنگام دعا رو به خدا می‌ایستم و هرگز نمی‌توانم خواسته‌های مادی و آسایش دنیوی را از او طلب کنم، بلکه از او می‌خواهم خودش را به من بدهد. به این ترتیب و با حضور او، همۀ متعلقاتش نیز در اختیار من خواهد بود و به بی‌نیازی می‌رسم!»

«هیچ جهنمی، جز غرور و هیچ بهشتی، جز فروتنی وجود ندارد.»

باید بیاموزیم که یگانه راه نجات ما توکل کامل به خداوند است، زیرا به این ترتیب همه چیز درست می‌شود. باید برای هر نیازی رو به سوی خدا کنیم تا سرانجام آن روز متبرک فرا رسیده و دریابیم که به هیچ چیز و هیچ کس جز خدا نیازی نداریم! آنگاه به این درک بزرگ می‌رسیم که تمامی آنچه به آن احتیاج داریم پیش روی ما قرار دارد و قبل از بروز هر نیازی، پیشاپیش برآورده شده است. همه چیز در زمان مقرر و به روشی مناسب روی می‌دهد. از این رو هر انسانی مانند یک پادشاه زندگی می‌کند؛ وقتی پادشاه برمی‌خیزد، همه چیز از پیش به خوبی برای وی آماده است. نیازی به درخواست او نیست، چرا که همۀ احتیاجاتش پیش‌بینی و فراهم شده است. شما پادشاه هستید!

«نخستین واژۀ خلقت، سکوت است.»

دین آدمی، دین خدمت و یاری رساندن به مردم است. پس بیایید در هر شرایط و به هر شیوه‌ای تا جایی که می‌توانیم به خلق خدا نیکی کنیم.

نیازی به آداب و مراسمی ویژه، فراگیری کتاب‌های مقدس، ثروت، ریاضت‌های جسمی و روحی و برخورداری از دانش و هنر نیست، بلکه فقط حضور قلبی متواضع و پاک ضروری‌ست که خود را تسلیم خدا کرده و با هر تپش فریاد برآورد: «ای آرام جانم! فقط تو وجود داری، من هیچ چیز نیستم و فقط تو هستی.»

آیا از محیط خود ناراضی هستید؟ به یاد داشته باشید که شما انسانی درست، در جایگاهی درست می‌باشید و دانش درست را در زمانی مناسب می‌آموزید. پس از فراگیری آن علم، صدایی از اعماق زندگی به گوش خواهد رسید: «حرکت کن! این شرایط تغییر می‌کند و تو، خودت را در محیطی جدید خواهی یافت!»

در حین انجام کارهای روزانه، در میان غوغا و هیاهوی زندگی، بارها و بارها لحظه‌ای درنگ کنید! قلب خویش را متوجه حضور آشنا و دلنشین خدا بگردانید، آرام باشید و بگذار آرامش خدا درون شما جاری شود. زیرا کارها فقط در آرامش روح انجام شده و جسم و ذهن آمادۀ تحمل و بردباری می‌شوند.