بریده‌هایی از کتاب دلبسته

شاید به‌ظاهر شریک اجتنابی کم‌تر آسیب می‌بیند، زیرا عقب‌نشینی حرکتی یک‌طرفه است که نیازی به همکاری طرف مقابل ندارد. شاید طرف مقابل ظاهری بی‌دغدغه داشته باشد اما بی‌اعتنایی به‌معنای امنیت نیست. افراد اجتنابی به‌طور فعال نیازهای دلبستگی خود را سرکوب می‌کنند و از رابطهٔ خود احساس رضایت چندانی ندارند. آن‌ها اغلب بدبختی خود را به گردن شریک‌شان می‌اندازند.

با توجه به سبک دلبستگی اضطرابی، در رابطه نیازهای مشخصی دارید و در صورت برآورده‌نشدن این نیازها، نمی‌توانید خوشحال باشید. کلید یافتن شریکی که بتواند پاسخ‌گوی این نیازها باشد آن است که ابتدا نیاز به صمیمیت، دردسترس‌بودن و امنیت در رابطه را درک و باور کنید ــ و بدانید که این‌ها حق مسلم شما هستند. نمی‌توان برچسب خوب و بدی به آن‌ها زد، بلکه فقط باید پذیرفت که آن‌ها نیازهای شما هستند. اجازه ندهید افراد با برچسب‌های «نیازمند» یا «وابسته» در شما احساس گناه ایجاد کنند. از احساساتی چون کامل‌نبودن در رابطه، صمیمیت با طرف مقابل و وابستگی به او شرمنده نباشید.

افراد اضطرابی اغلب احساس می‌کنند که مشکل از آن‌هاست؛ فرد ایمن به مسائل دیدگاه واقع‌گرایانه‌تری خواهد داشت، و فرد اجتنابی اغلب مانند پُل رفتار می‌کند. آن‌ها علت تنهایی خود را به شرایط بیرونی نسبت می‌دهند،

-اگر هنگام نزدیکی و صمیمیت زیاد احساس ناراحتی می‌کنید و به استقلال و آزادی خود بیش‌تر از رابطه ارزش قائل‌اید (اجتناب از صمیمیت زیاد است) و احساسات شریک خود یا تعهد به او برای‌تان اهمیت چندانی ندارد (میزان اضطراب در رابطه کم است)، به احتمال زیاد دارای سبک دلبستگی اجتنابی هستید. ‌

-اگر به دنبال صمیمیت و نزدیکی هستید (اجتناب از صمیمیت در شما کم است) اما در مورد روند رابطه احساس ناامنی می‌کنید و کوچک‌ترین حرکت طرف مقابل باعث می‌شود از کوره دربروید (میزان اضطراب در رابطه زیاد است)، به احتمال زیاد دارای سبک دلبستگی اضطرابی هستید. ‌

-اگر هنگام صمیمیت با شریک عاطفی خود احساس راحتی می‌کنید (اجتناب از صمیمیت در شما کم است)‌ و در مورد رابطه و یا توانایی شریک‌تان در عشق‌ورزی وسواس چندانی ندارید (اضطراب رابطه کم است) و سعی در بهبود رابطه دارید، به احتمال زیاد، دارای سبک دلبستگی ایمن هستید. ‌

ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که نیازهای اساسی برای صمیمیت، نزدیکی و به‌ویژه وابستگی تحقیر می‌شوند و در مقابل به استقلال خیلی ارج می‌نهیم.‌ ما تمایل داریم این نگرش را به‌عنوان حقیقتی به ضرر خود بپذیریم. این باور غلط که همهٔ افراد باید از نظر عاطفی خودکفا باشند حرف تازه‌ای نیست.