بریده‌هایی از کتاب دلبسته

ظاهراً توانایی ورود ما به جهان «به‌تنهایی» اغلب ناشی از آن است که کسی در کنار ما هست که می‌توانیم روی او حساب کنیم ــ و این همان «تناقض‌نمایی وابستگی» است.

شریک زندگی‌مان فشار خون، ضربان قلب، تنفس و سطح هورمون‌های موجود در خون ما را تنظیم می‌کند.

جنبش هم‌وابستگی و دیگر رویکردهای خودیاری رایج و محبوب حال حاضر روابط را طوری به تصویر می‌کشند که بسیار شبیه به دیدگاه‌های مربوط به پیوند والد و فرزند در نیمهٔ اول قرن بیستم است

هر چه افراد پیوند مؤثرتری با یک‌دیگر داشته باشند، مستقل‌تر و شجاع‌تر می‌شوند.

ما حیوانات خانگی خود را با وجود همهٔ رفتارهای زشت‌شان، بسیار با گذشت و عاشقانه دوست داریم: آن‌ها ما را نیمه‌شب بیدار می‌کنند، به وسایل ارزشمندمان آسیب می‌زنند و خواهان توجه کامل ما هستند، اما ما با این حال تمایل به نادیده‌گرفتن این رفتارها و محبت‌ورزیدن به آن‌ها را داریم. در واقع، ارتباط ما با حیوانات خانگی نمونهٔ بارزی از رفتار ایمن در زندگی ماست. ما می‌توانیم از نگرش خود به حیوانات خانگی‌مان به‌عنوان منبع ایمنی در درون خود بهره ببریم.

در طول مشاجرات تلخ بین شرکای اضطرابی و اجتنابی، دقیقاً زمانی که هیچ کنترل و تعادل ایمنی وجود ندارد، فرد اضطرابی به‌شدت تحت تأثیر احساسات منفی قرار می‌گیرد. به محض رنجیدن، به طرز افراطی صحبت، فکر و عمل می‌کند و حتا تا مرز تهدید به ترک رابطه پیش می‌رود (رفتار اعتراضی). پس از آرام‌شدن، یاد خاطرات مثبت می‌افتد و سخت احساس پشیمانی می‌کند. در نهایت، با تقلای زیاد با شریک خود آشتی می‌کند. اما اغلب با واکنشی خصمانه مواجه می‌شود، زیرا فرد اجتنابی به درگیری به‌طور متفاوتی واکنش نشان می‌دهد. او همهٔ خاطرات خوب مربوط به دلبستگی را کنار می‌گذارد و بدترین رفتارهای شریک خود را به یاد می‌آورد.

افراد اجتنابی معتقدند دلیل نداشتن روابطی شادی ربط چندانی به خودشان ندارند و مشکل تا حد زیادی به شرایط خارجی وابسته است، آشنایی با افراد اشتباه، پیدانکردن آن «شخص خاص» و یا افرادی که سعی در محدودکردن آن‌ها دارند

اگر فردی اضطرابی باشید، حتا بر اساس جذابیت‌های فیزیکی خیلی زود دلبستگی پیدا می‌کنید. هم‌چنین با گذراندن یک شب رؤیایی یا حتا فقط یک نگاه عاشقانه، دیگر نمی‌توانید آن شخص را از ذهن‌تان بیرون کنید

از این پس، هنگام آشنایی، ذهنیت شما از «آیا او مرا دوست دارد؟» به «آیا او پاسخ‌گوی نیازهای من خواهد بود؟ یا «آیا می‌توانم از لحاظ احساسی روی این فرد سرمایه‌گذاری کنم؟» تغییر می‌کند. تداوم رابطه بستگی به انتخاب‌های خودتان دارد. بنابراین، شروع به پرسیدن این سؤال‌ها از خودتان خواهید کرد: «این شخص تا چه اندازه قابلیت صمیمی‌شدن دارد؟ آیا او پیام‌های متناقضی ارسال می‌کند یا واقعاً به صمیمیت علاقه‌مند است؟»

سبک اجتنابی: حفظ استقلال و خودکفایی برای‌تان بسیار مهم است و اغلب استقلال را به روابط صمیمی ترجیح می‌دهید. اگر هنگام صمیمیت با دیگران احساس رنجش داشته باشید، ترجیح می‌دهید فاصله را با آن‌ها رعایت کنید. شما نگرانی چندانی دربارهٔ روابط عاشقانهٔ خود و یا طردشدن ندارید. هم‌چنین علاقه‌ای به خودمانی‌شدن با شریک‌تان ندارید و آن‌ها اغلب از بی‌عاطفگی شما گلایه می‌کنند. هم‌چنین در روابط‌تان، به هر گونه نشانه‌ای از کنترل و یا ورود شریک‌تان به قلمرو شما حساس‌اید.

سبک ایمن: صمیمیت و عشق‌ورزی در رابطه برای شما امری طبیعی محسوب می‌شود و بی‌آن‌که نگران رابطه باشید، از صمیمیت لذت می‌برید. وقتی پای رابطهٔ عاشقانه به میان می‌آید، با تمامی موضوعات با آرامش برخورد می‌کنید و به‌خاطر مسائل رابطه‌ای بلافاصله رنجیده‌خاطر نمی‌شوید. شما نیازها و احساسات خود را به بهترین نحو به شریک‌تان منتقل می‌کنید و در درک نشانه‌های عاطفی شریک‌تان و پاسخ‌دادن به آن‌ها بسیار توانمندید. معمولاً موفقیت‌ها و مشکلات خود را با شریک‌تان به اشتراک می‌گذارید و، در مواقع نیاز، کنارش هستید.

سبک اضطرابی: شما خواهان نزدیکی زیاد با شریک خود هستید و توقع صمیمیت زیادی دارید. با این حال، می‌ترسید که شریک‌تان علاقه‌ای به صمیمیت زیاد نداشته نباشد. معمولاً بخش عمده‌ای از انرژی عاطفی شما صرف مسائل عاطفی می‌شود و به نوسانات کوچک در حالات و رفتارهای شریک خود بسیار حساس‌اید. با این‌که درک کاملاً درستی دارید اما رفتارهای شریک خود را بیش از حد به دل می‌گیرید. در طول رابطه، احساسات منفی زیادی را تجربه می‌کنید و خیلی زود می‌رنجید. در نتیجه، رفتار یا سخنی از شما سر می‌زند که بعداً از آن پشیمان می‌شوید. به محض این‌که طرف مقابل امنیت و اطمینان خاطر کافی فراهم کند، دست از نگرانی برمی‌دارید و احساس رضایت می‌کنید.

مهم‌ترین پیام این کتاب آن است که نباید روابط را به دست سرنوشت سپرد. رابطه یکی از لذت‌بخش‌ترین تجربه‌ها و والاترین موهبت‌هایی است که به انسان اعطا می‌شود. پژوهشی نشان داد که ۷۳ درصد از سیصد دانشجوی شرکت‌کننده حاضر بودند اهداف‌شان را فدای رابطهٔ عاشقانه‌شان کنند. با وجود اهمیتی که برای صمیمی‌ترین روابط خود قائل‌ایم، هنوز در مورد دانش پشت این روابط آگاهی چندانی نداریم و اغلب اجازه می‌دهیم باورهای غلط و افسانه‌ها هدایت‌مان کنند.