بریده‌هایی از کتاب مرا می‌نویسی

تنهاییِ نهنگ با ماه و موج و سنگ و صدف پُر نمی‌شود.

پرواز کردن را هر چند کرکس‌ها بلد هستند آواز گنجشکان کجا و جیغ کرکس‌ها؟

دلتنگی‌ام دستی‌ست هی در جیب، هی در جیب بی آنکه دنبال کلیدی، کاغذی، چیزی.

پروانه نیستم تنها پری جدا شده‌ام از پرنده‌ای در باد، دربه‌در.

کوه، زیباست خاصه وقتی که بر شانه‌هایش ماه سر می‌گذارد.

خدا را بیا در کنار خودت احتمالِ مرا بیشتر کن!

عشق خوابی‌ست که بیداریِ ما می‌بیند.

سنگ را آب کردن کار عشق است آب را سنگ کردن شاهکار صمیمانه کیست؟

به دست آوردنت پایانِ رفتن نیست آغاز است و تعبیری که من از عشق دارم یک درِ باز است.

هرکس برای عشق تعریفِ تازه داشت کلّ جهان به زمزمه‌اش گوش می‌کند.

این روزها با هرچه دمخور می‌شوی با هر که می‌جوشی؛ تکثیرِ تنهایی است.

آنکه فکر می‌کنی بدون او هیچ گاه روزهای بعدی‌ات نمی‌رسد ز راه ناگهان ماضی بعید می‌شود.

آنکه رفتنی‌ست می‌رود با بهانه‌های کوچک و بزرگ. آنکه بی‌حساب عاشق است بی‌بهانه ماندنی است.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

زشتا برین جماعت بی‌شرم! بر زندۀ تو رحم نکردند و اندر پسِ جنازۀ تو گریه می‌کنند زین ناروا که شیوۀ این مردم دوروست خورشید اگر غروب کند، حق به دست اوست.

شکر خدا هنوز نامت به درد رونق تیراژ کاسبان یا گرمی محافل مردم نمی‌خورَد.

عقل با متر به تفسیر جهان می‌آید وزنِ هر واقعه را با ترازوی خودش می‌سنجد عشق بی‌دغدغه، بی واسطه، بی‌فاصله می‌خواهدمان.

عقل با متر به تفسیر جهان می‌آید وزنِ هر واقعه را با ترازوی خودش می‌سنجد عشق بی‌دغدغه، بی واسطه، بی‌فاصله می‌خواهدمان.