بریده‌هایی از کتاب مرا می‌نویسی

ساکنِ منطقه عقل چه می‌داند که عشق، در لحظه اقامت دارد.

این روزها با هرچه دمخور می‌شوی با هر که می‌جوشی؛ تکثیرِ تنهایی است.

دو خط شعر هم راضی‌ام می‌کند و حتّی همین خط‌خطی‌های غمگین.

برّه باشی گرگ روحت می‌شوند گرگ باشی حسّ تنهایی شکارت می‌کند.

هر که باران باشد روی چشم همۀ پنجره‌ها جا دارد.

من آن تخته‌سنگم که افتاده از کوه نه حسّی که با بوته‌ها خو بگیرم نه تابی که با حجم تنهایی خود...

تو بخند تا سراسیمه شود بوی بهار.

بی تو اسم تمام کوچه‌های شهر دلتنگی است.

گاه یک تلنگر است عشق خط به رویِ راه‌های رفته می‌کشد یادمان می‌آورد که رسم و راه چیست. مثل شیوۀ تلفّظ صحیح واژه‌ای که سال‌هاست اشتباه گفته‌ایم.

ساکنِ منطقه عقل چه می‌داند که عشق، در لحظه اقامت دارد.

معمار این خیابان عاشق نبوده است. هر روز بی‌تو می‌روم از این پیاده‌رو.

حوض را گره زدم به ماه ماه شد حال هرچه آب بود، رو به‌راه شد.

من دلم پوسید بوسه‌ای، سطری، سلامی، خنده‌ای، چیزی!

هیچ لبخندی نیست که به یک ذهنیت ساده مسیرش برسد پُشت هر بارانی مِه سنگینی هست.

وقتی که فرمان می‌رسد: ساکت! فریاد، حقّ ماست وقتی که می‌گویند: از «دوستت دارم» بپرهیزید عاشق شدن، تکلیف انسان‌هاست.

حسودان همان بِه چشم‌ها را بپوشند عشق بارانیِ ما باب طبع تماشاچیان نیست.

گاهی مجبور می‌شوی که ببندی دریچه را تا خاطرات خوب بمانَد برای تو.

عاشقان را دوست می‌دارم و دروغ عاشقان را نیز آنچنان زیبا که گویی باورش دارند.

کاش می‌شد که بگویی: باران و ببارد باران...

خدا را بیا در کنار خودت احتمالِ مرا بیشتر کن!