کتاب مرا می‌نویسی

تنهاییِ نهنگ با ماه و موج و سنگ و صدف پُر نمی‌شود.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

به دست آوردنت پایانِ رفتن نیست آغاز است و تعبیری که من از عشق دارم یک درِ باز است.

این روزها بسیار خسته می‌شوم و انگار این جاده هیچ وقت به پایان نمی‌رسد!

آنکه رفتنی‌ست می‌رود با بهانه‌های کوچک و بزرگ. آنکه بی‌حساب عاشق است بی‌بهانه ماندنی است.

عشق خوابی‌ست که بیداریِ ما می‌بیند.

آنکه شمس بود عاقبت گذاشت رفت این ستاره‌های کاغذی که هیچ...

پروانه نیستم تنها پری جدا شده‌ام از پرنده‌ای در باد، دربه‌در.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

مثل دلفین‌ها با تمام هوش و زیبایی زندگی کردیم تا اسباب تفریح کسان دیگری باشیم.