بریده‌هایی از کتاب مرا می‌نویسی

تنهاییِ نهنگ با ماه و موج و سنگ و صدف پُر نمی‌شود.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

به دست آوردنت پایانِ رفتن نیست آغاز است و تعبیری که من از عشق دارم یک درِ باز است.

این روزها بسیار خسته می‌شوم و انگار این جاده هیچ وقت به پایان نمی‌رسد!

برّه باشی گرگ روحت می‌شوند گرگ باشی حسّ تنهایی شکارت می‌کند.

آنکه رفتنی‌ست می‌رود با بهانه‌های کوچک و بزرگ. آنکه بی‌حساب عاشق است بی‌بهانه ماندنی است.

عشق خوابی‌ست که بیداریِ ما می‌بیند.

آنکه شمس بود عاقبت گذاشت رفت این ستاره‌های کاغذی که هیچ...

پروانه نیستم تنها پری جدا شده‌ام از پرنده‌ای در باد، دربه‌در.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

بی تو اسم تمام کوچه‌های شهر دلتنگی است.

مثل دلفین‌ها با تمام هوش و زیبایی زندگی کردیم تا اسباب تفریح کسان دیگری باشیم.

سنگ را آب کردن کار عشق است آب را سنگ کردن شاهکار صمیمانه کیست؟

گفت: روزت به خیر و ندانست روزها نیز بی‌تو بی‌خیرند.

دلم گره شده است.

این روزها با هرچه دمخور می‌شوی با هر که می‌جوشی؛ تکثیرِ تنهایی است.

گاه می‌لرزد سخت به نسیمی نازک آن درختی که تبر نیز تکانش ندهد.

گاهی مجبور می‌شوی که ببندی دریچه را تا خاطرات خوب بمانَد برای تو.

تورا یافتم وز آن پس جهان، پول خُردی است در جیب‌هایم.

گاه یک تلنگر است عشق خط به رویِ راه‌های رفته می‌کشد یادمان می‌آورد که رسم و راه چیست. مثل شیوۀ تلفّظ صحیح واژه‌ای که سال‌هاست اشتباه گفته‌ایم.