بریده‌هایی از کتاب دو ولگرد

تجربه باعث بدبینی‌اش نسبت به دنیا شده بود. ‌اما هنوز کاملا ناامید نشده بود.

در دنیا هیچ شهری از لحاظ نشاط و تحرک و هیجان به پای پاریس نمی‌رسد.

‌لنه‌هان پس از خوردن غذا حس بهتری داشت، کمتر از زندگی خسته بود، از لحاظ روحی هم کمتر خود را شکست خورده می‌دید. ‌هنوز هم می‌شد در گوشه دنجی بنشیند و زندگی را به خوشی بگذارند فقط کافی بود با دختر ساده لوحی که اندکی وضع مالی‌اش خوب باشد، مواجه شود.

دوست داشتم می‌رفتم و به او نگاه می‌کردم اما شهامتش را نداشتم. ‌

اگر کسی طالب سعادت است باید از دوبلین برود. ‌در دوبلین کاری از پیش نمی‌رفت.

‌اگر او نمرده بود به اتاق تاریک و کوچک پشت مغازه می‌رفتم و می‌دیدم که در صندلی دسته دار خود کنار آتش نشسته و نزدیک است که در پالتویش خفه شود.

همه چیز در پاریس حال خوبی دارد. ‌اعتقاد دارند که باید از زندگی لذت برد. ‌فکرش را نمی‌کنی حق با آن‌ها باشد اگر بخواهی مزه زندگی را واقعا بچشی باید به پاریس بروی

برای ‌اولین بار در عمرش خود را از مردمی که از کنارشان می‌گذشت، مهمتر حس می‌کرد. ‌اولین بار بود که روحش نسبت به خفگی و بی روحی کوچه داپل طغیان می‌کرد. ‌

گاه از این ترس خود، برای لذت بردن بهره می‌برد.

‌اکنون هیچ خاطره‌ای از گذشته را به همراه نداشت؛ زیرا که ذهنش از شادی اکنون آکنده شده بود. ‌

او تقریبا با خوشحالی و بی آن که اندوهی داشته باشد با حوصله منتظر ماند و خاطراتش رفته رفته جای خود را به امید و تصویرهایی از آینده دادند.

"هیچ دوستی‌یی به‌مانند دوستی دوستان قدیمی نیست، تنها به یک دوست می‌توان اطمینان کرد و همه حرف‌ها را زد و کارها را انجام داد. ”

‌تجربه باعث بدبینی‌اش نسبت به دنیا شده بود. ‌اما هنوز کاملا ناامید نشده بود. ‌