بریده‌هایی از کتاب پنجمین پیمان: راهنمای کاربردی تسلط بر خود

اگر از کسی خوشتان نمی‌آید، می‌توانید از او دور شوید، ولی اگر خودتان را دوست ندارید، هر جا بروید، همچنان با خودتان همراه هستید.

هیچ کسی بیش از خودتان شما را مورد قضاوت قرار نمی‌دهد. البته سعی می‌کنید تا از قضاوت، احساس گناه، طرد و تنبیه شدن بگریزید، اما چگونه می‌توانید از افکار خودتان فرار کنید؟

اقتدار، نیرویی‌ست که بشر از آن استفاده می‌کند تا مهار دیگران را در دست بگیرد و آن‌ها را به فرمانبری وادارد. می‌توانید خود را به عنوان کودکی ببینید که از اقتدار می‌ترسد. همچنین می‌توانید بزرگسالانی را ببینید که از اقتدار می‌ترسند. واژگانی که با اقتدار به کار روند، به طلسم نیرومندی تبدیل می‌شوند که بر انسان‌های دیگر تأثیر می‌گذارند. چرا؟ چون آن واژه‌ها را باور می‌کنیم. اگر نیروی نمادها را دریابیم، می‌فهمیم آن‌ها، ما را به کجاها که نمی‌برند. می‌توانیم نیروی آن‌ها را با رفتار و تعاملی که با هر کسی و در اصل با خودمان داریم، ببینیم. ما توسط عقیده، باور یا یک داستان، تسخیر می‌شویم.

بزرگ‌ترین ترس در این دنیا چیست؟ ترس از حقیقت. انسان‌ها از حقیقت می‌ترسند، زیرا ما آموخته‌ایم که این همه دروغ را باور کنیم. البته از دروغ‌هایی هم که باور کرده‌ایم، می‌ترسیم. حقیقت یا افسانه، دانستن فقط احساس امنیت به ما می‌دهد، اما بعد به علت باور دانسته‌هایمان رنج می‌بریم و تقریباً همۀ آن دانسته‌ها حقیقت نیستند. آن‌ها فقط دیدگاهی‌هایی هستند که باور داریم و همان پیام‌های تحریف‌شده را به فرزندان خود می‌دهیم. این زنجیرۀ کامل ادامه می‌یابد و تاریخ بشر، بارها و بارها خود را تکرار می‌کند.

بزرگسالانی که مراقبت از ما را بر عهده دارند، داستان‌های خودشان را برایمان تعریف می‌کنند و بعد به مدرسه می‌رویم و داستان‌های بیش‌تری می‌شنویم. ما در بارۀ داستان کشورمان، قهرمانان، جنگ‌ها و همۀ رنج‌های انسان یاد می‌گیریم. بزرگسالان، ما را آماده می‌کنند تا بخشی از جامعه شویم و می‌توانم بدون تردید بگویم این جامعه‌ای‌ست که کاملاً توسط دروغ اداره می‌گردد. می‌آموزیم در همان رؤیایی که آن‌ها به سر می‌برند، زندگی کنیم.

هنگام کودکی، نمی‌توانیم در برابر همۀ دروغ‌های درخت دانش از خود دفاع کنیم. همان گونه که پیش‌تر گفتیم، پدر و مادر، مدارس، آیین‌ها و کل جامعه توجهمان را جلب می‌نمایند و عقاید خودشان را به ما معرفی می‌کنند. آیینی را باور داریم، چون پدر و مادرمان به آن باور دارند، زیرا آن‌ها، ما را برای نیایش به عبادتگاه‌هایی خاص می‌برند و می‌آموزیم هر چه را به ما می‌گویند، باور کنیم.

ما قربانی همۀ خرافات و تحریف‌هایی که از دانش خود کرده‌ایم، هستیم. در رؤیای قربانی‌ها، جایی که بیش‌ترِ مردم در آن به سر می‌برند، ما توسط آیین‌ها، حکومت و همۀ شیوه‌های فکر کردن و باورهایمان قربانی شده‌ایم.

خداوند، واقعیت را می‌آفریند و ما واقعیت را با کلام بازآفرینی می‌کنیم. واقعیت مجازی که ما می‌آفرینیم، بازتابی از واقعیت و تفسیرمان از واقعیت از طریق کلام است. بدون کلام، هیچ چیزی نمی‌تواند وجود داشته باشد، زیرا کلام ابزاری‌ست که ما، آن را برای آفریدن آنچه می‌دانیم، به کار می‌بریم.

هر انسانی می‌تواند بیش از اندازه فکر کند و فکر کردن، ترس به همراه می‌آورد. ما هیچ اختیاری بر آن همه افکار - آن همه نمادهایی که در سرمان تحریف می‌کنیم - نداریم. اگر فقط از فکر کردن دست برداریم، دیگر تلاش نمی‌کنیم موضوعی را برای خود توضیح دهیم و این شیوه، ما را از فرضیه‌بافی دور نگه می‌دارد.

بسیاری از استادان گفته‌اند هر ذهن، دنیایی‌ست و این گفته حقیقت دارد. دنیایی که فکر می‌کنیم بیرون از خودمان می‌بینیم، در واقع درون ما و صرفاً تصاویری در تخیل ماست؛ فقط یک رؤیاست. ما همواره در حال رؤیاپردازی هستیم و طی قرن‌ها، این موضوع نه تنها توسط تلتک‌ها در مکزیک، بلکه در یونان، رم، هند و مصر نیز شناخته شده است. مردم سراسر دنیا گفته‌اند: «زندگی، یک رؤیاست!» اکنون پرسش آن است که آیا ما از این نکته آگاه هستیم؟

چه کسی در سر شما حرف می‌زند؟ گمان می‌کنید که این، شما هستید، اما اگر آن کسی هستید که حرف می‌زند، پس چه کسی گوش می‌دهد

شما برای رساندن یک پیام، برنامه‌ریزی شده‌اید و اکنون آفرینش آن پیام، بزرگ‌ترین هنرتان است. این پیام چیست؟ زندگی شما.