بریده‌هایی از کتاب کتاب یا سیگار

هنگامی جامعه توتالیتر می‌شود که ساختارش به شکل وقیحانه‌ای مصنوعی شود: هنگامی که طبقهٔ حاکمهٔ آن کارکرد اصلی‌اش را از دست می‌دهد و فقط با توسل به زور یا فریب به قدرت می‌چسبد. چنین جامعه‌ای صرف‌نظر از این‌که چه‌قدر دوام بیاورد، هرگز نمی‌تواند اهل مدارا و رواداری شود یا استحکام معنوی پیدا کند.

کتاب‌هایی هستند که بارها و بارها خوانده می‌شوند، بخشی از ساختار ذهن فرد می‌شوند و دیدگاه او نسبت به زندگی را به‌کلی تغییر می‌دهند.

ولی نثرنویس ناچار باید بین سکوت و مرگ، یکی را انتخاب کند.

برای این‌که کسی به زبانی زنده و قوی بنویسد، باید فارغ از ترس بیندیشد،

حتی طالع‌نماهای ارزان‌قیمت گردآوری‌شده توسط کسی را فروختیم که ادعا می‌کرد زلزلهٔ ژاپن را پیش‌بینی کرده است. نسخه‌هایی که توی بسته مهروموم شده بود و هیچ‌وقت خودم نمونه‌ای از آن را باز نکردم اما کسانی که می‌خریدند دوباره می‌آمدند و از صحت طالع‌نماهای‌شان حرف می‌زدند (شکی نیست که هر طالع‌نمایی که بگوید برای جنس مخالف بسیار جذاب‌اید و اشتباه بزرگ‌تان سخاوت است «راست» به نظر می‌آید).

حتی در جامعه‌ای که آزادی و فردیت از بین رفته است، همچنان به آوازهای میهن‌پرستانه و چکامه‌های قهرمانی به افتخار پیروزی‌ها، یا سروده‌های استادانهٔ تملق‌آمیز نیاز می‌شود:

چیزی به اسم ادبیات غیرسیاسی وجود ندارد، خاصه در عصری مانند زمانهٔ ما که ترس‌ها و کینه‌ها و وفاداری‌های مشخصاً سیاسی در وجدان و آگاهی همگان حضوری عیان دارد.

چون حقیقت مطلق دست‌نیافتنی است، پس دروغ بزرگ از دروغ کوچک بدتر نیست.

دروغ‌گویی سازمان‌یافتهٔ دولت‌های توتالیتر، برخلاف آن‌چه گاهی ادعا می‌شود، مصلحت موقتی نیست و ماهیتی چون عملیات‌های فریب جنگی ندارد. دروغ‌گویی سازمان‌یافته جزء لاینفک توتالیتاریسم است،