بریده‌هایی از کتاب اطلس دل

پژوهش‌ها نشان می‌دهند کمال‌گرایی مانع پیشرفت می‌شود؛ درواقع باعث افسردگی، اضطراب، اعتیاد و فلج‌شدن زندگی خواهد شد. منظور از «فلج‌شدن زندگی» تمام فرصت‌هایی‌اند که از دستشان می‌دهیم، زیرا از انجام‌دادن کاری که ممکن است بی‌نقص نباشد هراس داریم. همچنین تمام آرزوهایی که دنبالشان نمی‌کنیم، زیرا به‌شدت از شکست‌خوردن، اشتباه‌کردن و ناامیدکردن دیگران می‌ترسیم. زمانی که شما ایدئال‌گرا هستید، خطرپذیری وحشتناک است، زیرا مناعت طبع شما در معرض آسیب است.

کمال‌گرایی باور مخرب و اعتیادآوری است که این طرز تفکر را تغذیه می‌کند: من ظاهری عالی، زندگی‌ای عالی، شغلی عالی دارم و همه‌چیز را عالی انجام می‌دهم؛ من می‌توانم از احساسات دردناک شرم، قضاوت و سرزنش جلوگیری کنم یا آن‌ها را به حداقل برسانم.

حتی اوقات خوش هم مبهم بودند، چون هر لحظه ممکن بود به آشوب کشیده شوند

«هنگامی که دیگران خبر موفقیتشان را به ما می‌دهند، به‌طورکلی انتظار واکنش همدلانهٔ شادی مشترک (فرویدن‌فرویده) دارند. اگر به‌جای آن، با واکنش منفی و رقابتی روبه‌رو شوند، ممکن است با سردرگمی، سرخوردگی، آزردگی، یا هر سه پاسخ دهند. فقدان مداوم فرویدن‌فرویده درنهایت ممکن است چالش مرگباری برای رابطه باشد،

رامی که باید را به چیزهای رسمی، مهم یا مقدس نشان نمی‌دهد.» مطمئن نیستم، اما فکر می‌کنم تجربه‌های بزرگسالی‌ام در مواجهه با قدرت نامحدود باعث شده دربارهٔ احترام محتاط باشم، و تربیت من،