بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

جز با چشمِ دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید. نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند.

اگر آدم تو دلِ شب سرگردان شده باشد جغرافی خیلی به دادش می‌رسد.

روباه گفت: خدانگهدار!... و اما رازی که گفتم خیلی ساده است: جز با چشمِ دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید. نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند. شازده کوچولو برای آن‌که یادش بماند تکرار کرد: ــ نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند. ــ ارزش گل تو به قدرِ عمری است که به پاش صرف کرده‌ای. شازده کوچولو برای آن‌که یادش بماند تکرار کرد: ـ... به قدر عمری است که به پاش صرف کرده‌ام. روباه گفت: ــ آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا زنده‌ای نسبت به آنی که اهلی کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلتی..

به خاطر آدم بزرگ‌هاست که من این جزییات را در بابِ اخترک ب ــ ۶۱۲ برای‌تان نقل می‌کنم یا شماره‌اش را می‌گویم چون که آن‌ها عاشق عدد و رقم‌اند وقتی با آن‌ها از یک دوست تازه‌تان حرف بزنید هیچ وقت ازتان درباره‌ی چیزهای اساسی‌اش سؤال نمی‌کنند که. هیچ وقت نمی‌پرسند «آهنگ صداش چه‌طور است؟ چه‌بازی‌هایی را بیشتر دوست دارد؟ پروانه جمع می‌کند یا نه؟» ـ می‌پرسند «چند سالش است، چندتا برادر دارد؟ وزنش چه‌قدر است؟ پدرش چه‌قدر حقوق می‌گیرد؟» و تازه بعد از این سؤال‌ها است که خیال می‌کنند طرف را شناخته‌اند.

ازش پرسیدم: ــ پس تو هم تشنه‌ات است، ها؟ اما او به سوآل من جواب نداد فقط در نهایت ساده‌گی گفت: ــ آب ممکن است برای دل من هم خوب باشد...

روباه گفت: ــ آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا زنده‌ای نسبت به آنی که اهلی کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلتی...

روباه گفت: خدانگهدار!... و اما رازی که گفتم خیلی ساده است: جز با چشمِ دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید. نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند. شازده کوچولو برای آن‌که یادش بماند تکرار کرد: ــ نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند.

ارزش گل تو به قدرِ عمری است که به پاش صرف کرده‌ای.

دیدم از آجر قرمز که جلوِ پنجره‌اش غرقِ شمعدانی و بامش پُر از کبوتر بود محال است بتوانند مجسمش کنند. باید حتمآ به‌شان گفت یک خانه‌ی صد میلیونی دیدم تا صداشان بلند بشود که: ــ وای چه قشنگ!

دیدم از آجر قرمز که جلوِ پنجره‌اش غرقِ شمعدانی و بامش پُر از کبوتر بود محال است بتوانند مجسمش کنند. باید حتمآ به‌شان گفت یک خانه‌ی صد میلیونی دیدم تا صداشان بلند بشود که: ــ وای چه قشنگ!