بریده‌هایی از کتاب صخره ماه

دلم می‌خواهد با کسی درباره‌ی اتفاقات امروز صحبت کنم.

در دام تو خسته‌ای نیست چو من وز جور تو دلشکسته‌ای نیست چو من برخاستگانِ عشق تو بسیارند لیکن به وفا نشسته‌ای نیست چو من

«نه من و نه هیچ انسانی دگر، توانایی دیگرگون کردن وقایع جهان را ندارد. و برای کسی مقدور نیست تا اراده نماید که در فلان بلد و فلان خانواده یا فلان سال و زمانه تولد یابد، لیکن هرکسی را عمری است که بضاعت اوست و من این عمر را جامه‌ی عشق پوشانده و به تو پیشکش نمودم.»

آدم‌ها وقتی ازدواج می‌کنند دیگر نیازی ندارند تا با مرور کردن کارهایشان، به اشتباهاتشان پی ببرند، چون همسری دارند که تمام وقت به مرور کردن اشتباهاتشان می‌پردازد.

فرق آدم و حیوان در آن است که به حال هم‌نوعان خود بیاندیشد

هم مستم و هم غلام سرمستانم بیزار ز زهد و بنده ایمانم من بنده آن دمم که ساقی گوید یک جام دگر بگیر و من نتوانم

لیکن همیشه خوشی و ناخوشی زندگی درهم آمیخته و همانند دو روی سکه، در کف ماست. یعنی همان زمانی که گمان داریم سعادتمندیم، ناخوشی در کنار ما است و هنگامی‌که می‌پنداریم به پایان رسیده‌ایم، دری گشوده می‌شود. از این بابت پسندیده است که همواره بر این دو روی سکه آگاه باشیم و به هیچ‌کدام بیشتر از حد میدان ندهیم. و خردمند آن است که به نعمتی و عشوه‌ای که زمانه دهد فریفته نشود و برحذر باشد از باز ستاندن نعمات که سخت زشت و بی‌محابا ستاند.

لزومی نداره با هرچی شکل ما نیست بجنگیم و متنفر باشیم و حذفش کنیم.

«زندگی کردن تو این فضا چه حسی داره؟» - بستگی به آدمش داره. اگه نفهمی خواسته‌های خودت چی هست، زندگی هر جایی که باشی، مشکله. چون شهر، محله یا حتی اگه کشورت رو عوض کنی، بازم مشکل اصلی خودتی که همه جا باهاته. فرق نداره زنی یا مرد، پیری یا جوون، پولداری یا بی‌پول. عامل نارضایتی درونت هست. به نظرم بالای کوه یا پایین کوه اونقدر مهم نیست که خود فرد مهمه.

کسی که دم از عاشقی می‌زنه اما می‌خواد عشقش رو محدود کنه، کنترل کنه و تحت فرمان داشته باشه، داره تو دایره‌ی غرایز بقای نسل خودش، زندگی می‌کنه. حالا اگه آدمی پیدا بشه که خواسته‌های عشقش را درک کنه و به اون خواسته‌ها احترام بذاره، از دایره‌ی حیوون‌ها فاصله گرفته و به آگاهی نزدیک شده.