بریده‌هایی از کتاب صخره ماه

آنگاه بود که دانستم دلیل برتری مقام، نه هوش و لیاقت بل زور و خشونت است.

شوی زن نوجوان اگر پیر بود چون پیر بود، همیشه دلگیر بود آری، مثل است این‌که زنان می‌گویند در پهلوی زن تیر به از پیر بود

اما آدمی را چه تواند کرد با قضای آمده؟

با خودم می‌گویم: ترس بخشی از زندگی است. مهم این است که در ترس‌ها و یأس‌ها بتوانیم آن‌چه را که باید انجام دهیم، به سرانجام رسانیم. دیگر آن‌که اگر رسیدن آسان بود، همه می‌رسیدند. همین شیب‌های تند و صعب‌العبورند که بیش‌تر مردم را روی مبل در برابر تلوزیون خانه‌هایشان می‌نشاند.

حالا دیگه می‌دونم که عشق تنها حقیقتی است که آدم‌ها بهش رسیدن. تنها راه نجاتی که ما رو به هم می‌رسونه. تنها معجزه‌ای که لبه‌های تیز تیغ‌های مرگبار رو به درک متقابل تبدیل می‌کنه. حالا دیگه می‌دونم چرا همه‌ی آدم‌ها در جستجوی عشق هستن. چون عشق تنها واقعیتی هست که می‌تونیم تو زندگی بهش تکیه کنیم.

آن‌چه در ذهنم می‌گذرد، خودم از زبان خودم بشنوم. گویی تعریف کردنش بتواند از بار اضطرابی که بر شانه دارم، بکاهد.

آدم‌ها وقتی ازدواج می‌کنند دیگر نیازی ندارند تا با مرور کردن کارهایشان، به اشتباهاتشان پی ببرند، چون همسری دارند که تمام وقت به مرور کردن اشتباهاتشان می‌پردازد.

زمانی زنی جوان و بی‌پناه بودم که از سر ناچاری بدین پایه‌های قدرت نزدیک گشته تا مگر در سایه‌هایشان امان یابم. لیکن پس از سال‌ها دریافتم که صاحبین قدرت خود فرمانروایان تاریکی‌اند.

جان در ره غم‌هاش خطر باید کرد آسوده‌دلی، زیر و زبر باید کرد وآنگه، ز رضای یار نادیده اثر با درد دل، از جهان گذر باید کرد

دلم می‌خواهد کوله‌پشتی‌ام را بردارم و قدم در جاده‌ای متمایز بگذارم. یک کلبه‌ای یا مکان دیگری که اصلاً اسمش مهم نیست. یک جایی که کمی آرامش و روشن‌بینی وجود داشته باشد. برسم به جایی که کسی پیدا شود و یک جرعه حقیقت پیشکش کند.