بریده‌هایی از کتاب صخره ماه

این‌که برای دیگران، درباره‌ی کارهای مهمی که در زندگی انجام داده‌ام، لاف بزنم، کار آسانی است. ولی وقتی خودم با خودم خلوت می‌کنم، بهتر از هرکس می‌دانم که چنین خبری هم نیست و کار قابل عرضی در طول عمرم انجام نداده‌ام

خانوم‌ها! آقایون! لطفاً با یه نگاه عاشق نشید. لطفاً این فرصت رو به خودتون و عشقتون بدید که به تشخیص خوب از بد برسید. یعنی وقتی مطمئن نیستید، شِکر نخورید. وگرنه اونقدر افسردگی یقه‌تون رو می‌چسبه که برید و آب آلوده به میکروب وبا رو سر بکشید تا از دست حماقت خودتون نجات بیابین.

لیک همین قدر بگویم که خردمند آن است که به نعمت و عشوه‌ای که این جهان دهد، فریفته نگردد و برحذر باشد از باز ستدن دنیا که سخت زشت و بی‌محابا بستاند و به دیگر سرای بفرستد. انسان فانی باشد و راه رفتنی را بباید پیمود.

برای قرن‌ها ارسطو سمبل علم بود. بعد چی شد؟ گالیله اومد و حرف‌های تازه‌ایزد. وقتی نیوتون اومد و نظریه‌هاش رو مطرح کرد، عصر علم نوین شکل گرفت ولی مدتی بعد آینشتاینی پیداش شد که برخی از کارهای نیوتون رو رد کرد و هنوز انقلاب آینشتاین شکل نهایی‌اش رو نگرفته، کوانتومی از راه می‌رسه و نظریه‌های جدیدی رو مطرح می‌کنه. این وضعیت علمه. یه فرایندی از تغییرات بی‌پایان. برای همینه که کتاب‌های منابع، دائم بازنویسی میشن. اما اونور قضیه هم صادقه که اگه علم و دانش امروز رو بریزیم تو جوب، دیگه چی تو دست آدم‌ها می‌مونه؟

شوی زن نوجوان اگر پیر بود چون پیر بود، همیشه دلگیر بود آری، مثل است این‌که زنان می‌گویند در پهلوی زن تیر به از پیر بود

این رنج است که ببینی مروت و راستی منسوخ شده و وفا معدوم گشته و دانش و آداب نیک، متروک شوند.

فرق آدم و حیوان در آن است که به حال هم‌نوعان خود بیاندیشد و در پی بهروزی دنیا باشد. هنگامی‌که حق تعالی آدمی را آفرید و بر وی روزی رساند، دیگر جایز نباشد تا رزق کسی را بریدن و یا روزگارش را تباه کردن.

باید دردی را بکاهیم و یا به داد مسکینی برسیم یا زمینی را آباد گردانیم. و این‌هاست که انسانی را بر دیگری برتری دهد.

تنها ایزد داند تا کدام بزرگ را به فرمانروایی خلق گمارد و بس.

هنگامی‌که نوزاد را در آغوش شیخ نهادند، پیرمرد از دیدن رخسار چون ماه دختر به شگفت آمد و بِلا اراده گفت: «دختر مگر مَه و ستاره‌ای؟!»