بریده‌هایی از کتاب سفر بیستم

بعضی‌ها خیلی قشنگ جوانی می‌کنند، جوانی‌شان در پیشانی تاریخ می‌ماند که هیچ، به پیری هم که می‌رسند تمام دنیا می‌شود عرصهٔ زندگی زیبایی که هیچ‌کس مثل آن‌ها مزهٔ دنیا را نمی‌فهمد.

- ای علی، خداوند تو را پاداش نیکو سازد و تو را در بهشت جای دهد و از رسوایی دنیا و آخرت بازدارد و تو را با ما محشور کند، من تو را آزمودم و در خیرخواهی و اطاعت و خدمت و بزرگداشت ما و انجام واجبات تو را امتحان کردم. پس اگر بگویم هرگز مانند تو را ندیده‌ام امیدوارم راست گفته باشم. خداوند ورود به جنات فردوس را پاداش تو قرار دهد، مقام تو بر من پوشیده نیست و خدمت تو در گرما و سرما، در شب و روز از ما پنهان نیست. بنابراین از خداوند درخواست می‌کنم آن‌گاه که تمام خلایق را در رستاخیز جمع می‌کند تو را چنان مشمول رحمتش قرار دهد که مورد رشک قرار بگیری... انّه سَمیع الدعاء.(

دیگر تنها کلام امام بود که آرامَش می‌کرد؛ نامهٔ امام جواد (ع) به عمویش را بلند بلند برای خودش زمزمه می‌کرد و اشک حسرت می‌ریخت. نامه‌ای که امام (ع) به خط زیبای خودشان برای عموعلی نوشته بودند:

عَزیزٌ عَلَیَّ اَنْ اَرَی الْخَلْقَ وَلا تُری، وَلا اَسْمَعُ لَکَ حَسیساً وَلا نَجْوی؛ سخت است برای من، این‌که مردم را ببینم و تو را نبینم؛ و از تو صدایی و نجوایی نشنوم..

خدا مرا ز غم عشق تو جدا نکند.... من و جدایی از عشق تو... خدا نکند!

سخت است برای من آقای من که بلاها تو را احاطه کند و صدای تو به من نرسد تا یاری‌ات کنم... سخت است برای من که از غیر شما پاسخی بشنوم...

دیدار یار غائب دانی چه کیف دارد؟

میان این همه فرقه و انحراف و مدعی، من ساکن کشتی شما شده‌ام آقا! راهم بده!

شب که برگشت هر کس به هر مرادی که آمده بود رسیده بود و او تازه گم شد بین مرادهایش. می‌دانست که به شوق محبوبش آمده و نمی‌دانست که کجا باید او را درک کند. همه چیز سر جایش بود در تمام ایام حجی که آورده بودنش، و خودش نیامده اما... اما حس می‌کرد دست خالی برگشته از آن حج، دست ظاهرش پر بود و دست دلش خالی!

سر که بالا آورد نگاهش چفت شد روی خانهٔ خدا، از همراهانش شنیده بود سر که بلند می‌کنی چنان عظمتی در دلت می‌افتد و چنان لذتی راهی تن و جانت می‌شود که کافر را هم تکان می‌دهد چه برسد به آشنا... و علی آشنا بود!

امام‌صادق (ع) اشک می‌نشاند بر چشمانش: - امام در روزهای حج حاضر می‌شود، مردم را می‌بیند، مردم او را نمی‌بینند، امامی را که از دست داده‌اند نمی‌بینند

شاید اگر این داستان را سال‌ها پیش خوانده بودم، مسیر زندگی‌ام خیلی متفاوت از حالا بود. شاید شما هم بعد از خواندن این داستان خوش‌حال شوید که آن را شنیدید و متاسف شوید که دارید آن را دیر می‌خوانید.

بی‌صاحبی بدتر از یتیمی است از دست دادن تمام استعدادها و دارایی‌هاست. تنها شدن و تمام شدن است! آقاجان! احساس تمام شدن برای کسی است که هیچ برای عرضه نداشته باشد و من مقابل شما هیچ ندارم. راستش حس می‌کنم که گریهٔ من از سر نداشتن توست آقا. دوست دارم مثل علی بن‌ابراهیم بن‌مهزیار برایتان بنویسم؛ - جعلت فداک... فدایت شوم...

ای پسر مهزیار، اگر نبود که بعضی از شما برای بعضی دیگر استغفار می‌کنید، تمام کسانی که بر روی زمین هستند، نابود می‌شدند به جز خواص شیعه؛ همان‌هایی که گفتارشان با رفتارشان یکی است

دل حرم خداست و قلب المؤمن عَرش الرحمن...

این رفتن‌ها و ندیدن‌ها خسته‌اش نکرده بود و پاک‌ترش کرده بود و دل‌نازک‌تر، علی‌بن ابراهیم هر بار که بازمی‌گشت کس والاتری شده بود و این را خودش هم می‌فهمید که دارد ادب و عقل را در آغوش اندیشه بار می‌آورد و سایهٔ امام برای او گسترده‌تر می‌شود و خودش محفوظ‌تر در دنیا از هرچه آسیب است.

- فدایت شوم! زیارت امام‌رضا افضل است یا زیارت امام‌حسین؟ و امام جواب داده بودند: - زیارت پدرم افضل است؛ زیرا اباعبدلله را همگی مردم زیارت می‌کنند و پدر را جز خواص از شیعه زیارت نمی‌کنند.

فهمیده بود امام باید از تو راضی باشد، تو را مطیع امر خدا ببیند، تا کار مردم را بر عهدهٔ تو بگذارد و رازگویی با تو داشته باشد.

من پسر فاطمه را دوست دارم... خدا مرا ز غم عشق تو جدا نکند.... من و جدایی از عشق تو... خدا نکند!

کلام امام راه‌گشا است برای کسی که می‌خواهد خوب زندگی کند، و اِلا آدم‌هایی که دارند زندگی‌شان را الکی خوش تمام می‌کنند زیادند