بریده‌هایی از کتاب دختر ماه

خدیجه گفت: «اینها مدعی شده‌اند که محمد ـ نعوذ بالله ـ فرزند برادرم، علی، نیست. خیزران چه روح بزرگی دارد که زیر بار این حرف‌ها کمر خم نمی‌کند. خدایش حفظ کند.»

فاطمه گفت: «خیزران هم عروس امام است، هم همسر امام و هم این‌طور که در احادیث از پدرانم نقل شده، مادر امام... کم سعادتی نیست. خدا حفظش کند. در کرامت و بزرگی مانند او ندیده‌ام. الحق که لیاقت این همه را داشته است.»

محمدِ دو ساله، تنها فرزند امام رضا، نیز در باغ می‌چرخید و به پدر کمک می‌کرد. خدیجه انگورها را در آب رودخانه شست. چشم از محمد برداشت و به خواهرها گفت: «قربانش بشوم! با این سن و سال کم، به جای اینکه بازی کند از آن زمان که آمده‌ایم دارد به برادرانم کمک می‌کند.»

فاطمه چون آب، پاک و بی‌آلایش بود؛ به کسی بدی نمی‌کرد، برای کسی بد نمی‌خواست و جز آنچه رضای خدا بود، انجام نمی‌داد. اینها را ولیّ خدا بهتر از هر کسی درک می‌کرد و برای همین، او را معصومه خطاب کرده بود.

فاطمه گردن‌بند و دست‌بندش را درآورد. بعد، برخاست و در مقابل برادر ایستاد. دست‌ها را به سوی او گرفت و آرام گفت: «تو جان بخواه علی‌جان! گوشواره و خلخال که ارزشی ندارد. همه فدای یک لبخند تو حضرت امام، حضرت برادر!»

آن ساعات چه بر عمّه جانم زینب گذشت... فقط خدا می‌داند... به خیمه‌ها حمله کردند... معجر از سر زنان کشیدند و گوشواره از گوش دختران. بمیرم که به پیشانی قرص قمر بنی‌هاشم عمود آهنین زده بودند و او جان در بدن نداشت تا از حرم آل‌الله دفاع کند. بمیرم که مولایمان سیّدالشهدا را سر بریده بودند وگرنه تا جان به تن داشت، با تن چاک چاک و تیر خورده هم نگذاشت حرامی‌ها به خیمه‌ها حمله کنند

نجمه‌خاتون بی‌اختیار به یاد روز عاشورا افتاد؛ آن زمان که سر از بدن اباعبدالله جدا کردند و به سوی خیمه‌ها حمله ور شدند. عبا از سر زنان کشیدند و گوشواره از گوش دختران... اشک را سرازیر نشده، از گوشهٔ چشم پاک کرد و طوری که سایر زنان بشنوند گفت: «فدای قلب پر درد زینب جانم بشوم که بعد از شهادت عبّاس بن علی و سیّدالشهدا تمام تکیه‌گاه و پشتیبان خود را از دست دادند. بمیرم برای آن لحظه‌های غروب عاشورا، که هیچ پشت و پناهی نداشتند و مجبور بودند از شرّ قوم ظالمین در بیابان فرار کنند. بمیرم برای دخترکان معصوم و بی‌پناه که در صحرا خار به پایشان رفت و کسی نبود به فریادشان برسد.»

عزّت و ذلّت بندگان دست خداست.

قوی باش و به خدا توکل کن

فاطمه قدری گلاب در آب ریخت؛ آن را به هم زد و گفت: «آبروی ما به خاطر اشتباه یک نفر نمی‌ریزد.»