بریده‌هایی از کتاب حسرت

برای جماعت مدرن، که انتخاب‌هایشان همیشه به دنبالشان می‌آیند، زندگیِ خوب زندگی‌ای است که به‌طور تمام‌وکمال زیسته شده باشد. ما در دوران معاصر، نسبت به هرآنچه که جایش در زندگی‌مان خالی است، و هرآنچه که لذت‌هایی را که در پی‌شان هستیم برهم‌می‌زند، به شیوه‌ای جدید وسواس پیدا می‌کنیم.

ممکن است نتوانیم دقیقاً بفهمیم که چه چیزی در زندگی ما غایب است، اما تجربهٔ غیابِ چیزی را، نبودنِ چیزی را، دور از دسترس بودنِ چیزی را می‌شناسیم و درک می‌کنیم. می‌دانیم که چیزی هست که نمی‌توانیم آن را داشته باشیم، حتی با وجود اینکه معمولاً نمی‌دانیم آن چه چیزی است.

کودک شناسنده‌ای است که شناخته نمی‌شود

کسی که مازوخیست است می‌گوید: «هر کاری که بخواهی می‌توانی با من بکنی به‌شرطی که هیچ‌وقت مرا ترک نکنی.» (در واقع هرچه بیشتر با من بد کنی، بیشتر می‌فهمم که هیچ‌وقت مرا رها نخواهی کرد)»؛ و فرد سادیست می‌گوید: «با تو هرچه بخواهم می‌کنم، چراکه هردوی ما می‌دانیم تو مرا رها نخواهی کرد (در واقع کاری که من با تو می‌کنم خود مدرکی است برای اینکه تو هیچ‌گاه مرا ترک نخواهی کرد.)

شما بذر چیزی را در زندگی می‌کارید که از زندگی به دست می‌آورید.

کاول می‌گوید که ما همیشه به‌دنبال یک گزینهٔ جایگزین برای تغییر، یا چنان‌که خودش می‌گوید، دنبال گزینهٔ جایگزینی برای در معرض تغییر بودن هستیم.

به‌خاطر این شکست که نتوانسته‌ایم شبیه آن چیزی باشیم که در خیال داشته‌ایم، سوگوار می‌شویم، یا پشیمان، و یا از آن بیزار. و زندگی‌مان را با کسانی تقسیم می‌کنیم که نتوانسته‌ایم باشیم.

هرچه بیشتر خود را در خواستن یک چیز مأیوس و ناکام کنیم، ارزش بیشتری به میلی که به آن داریم، بخشیده‌ایم.