بریده‌هایی از کتاب حسرت

سرخوردگی چیزی نیست که بتوانیم نسبت به آن بی‌تفاوت باشیم حتی اگر بی‌تفاوتی یکی از راه‌حل‌هایی باشد که تلاش کرده‌ایم تا در برابر آن به کار بندیم (ما در برابر سرخوردگی‌مان جوری ژست می‌گیریم و لاف می‌زنیم که انگار اصلاً آن را نمی‌بینیم)

همه می‌دانیم کسی که برایمان مهم است می‌تواند ما را سرخورده کند.

همه می‌دانیم کسی که برایمان مهم است می‌تواند ما را سرخورده کند.

سرخوردگی چیزی نیست که بتوانیم نسبت به آن بی‌تفاوت باشیم حتی اگر بی‌تفاوتی یکی از راه‌حل‌هایی باشد که تلاش کرده‌ایم تا در برابر آن به کار بندیم (ما در برابر سرخوردگی‌مان جوری ژست می‌گیریم و لاف می‌زنیم که انگار اصلاً آن را نمی‌بینیم)

ما زندگی‌مان را از طریق تصور کردن آن به شکلی که می‌توانست باشد، لذت‌بخش و بدین‌ترتیب قابل‌تحمل می‌سازیم.

فروید، همچون کامو به‌ صورت ضمنی و نه مستقیم‌معتقد بود که تنها پرسش، اگر نگوییم که یگانه پرسش فلسفی، این است که آیا باید خودکشی کرد یا نه. یا آن‌گونه که خودش می‌گوید: «هدف موجود زنده مردن به شیوهٔ خود است».

در وهلهٔ اول، به‌صورت ایدئال، ما را طوری بار می‌آورند که حس خاص بودن کنیم، سپس از ما انتظار می‌رود از جهانی لذت ببریم که در آن خاص نیستیم.

از آنجاکه ما نسبت به دیگر موجودات‌از جمله مورچه‌ها و گل‌های نرگس‌موجودات خاص‌تری نیستیم، این وظیفهٔ فرهنگ است که موجب شود ما حس خاص بودن داشته‌باشیم؛ درست مانند والدین که نیاز دارند به فرزندانشان حس خاص بودن بدهند، تا از این طریق به آنها کمک کرده باشند تا بتوانند ناچیز بودن خود را در قیاس با چیزهای بزرگ‌تر تحمل کنندو امیدوار باشند که شاید بتوانند از آن لذت هم ببرند.

رؤیاپردازی» فانتزی‌های آرزومندانه‌ای که در زندگی روزمره داریم‌واژه‌ای است که برای قسر  دررفتن استفاده می‌کنیم؛ ولی وقتی قسر  دررفتن ممکن نباشد، دست به دامن واقعیت می‌شویم

نقد و طنز، چه غیراخلاقی باشند چه نباشند، ژانرهایی هستند که انسان‌ها را متهم می‌سازند و نشان می‌دهند که از تبعات چیزها قسر در رفته‌اند، درحالی‌که نباید

در روایت فروید، امکان رضایتمندی ما وابسته به ظرفیتی است که برای سرخوردگی داریم؛ اگر نتوانیم به خودمان اجازه دهیم که سرخوردگی‌مان را احساس کنیم‌و برخلاف انتظارمان، این کار به‌طرز شگفت‌آوری دشوارتر از آن چیزی است که می‌پنداریم‌نمی‌توانیم حس درستی از آنچه ممکن است واقعاً بخواهیم، یا آنچه که ممکن است حسرتش را بخوریم و یا آنچه واقعاً می‌تواند ما را سرشار از لذت کند (آز و شره نوعی نومیدی از لذت بردن است)، داشته باشیم.

تفکر  و اندیشه کردن همان چیزی است که سرخوردگی را قابل تحمل می‌کند، و سرخوردگی است که تفکر  را ممکن می‌سازد. اندیشیدن به‌جای اجتناب از سرخوردگی، آن را تعدیل می‌کند، زیرا ابزاری است که از طریق آن می‌توانیم از مرحلهٔ احساس سرخوردگی پا به مرحله‌ای بگذاریم که درنگ کنیم و ببینیم چه‌کاری می‌توانیم برای سرخوردگی‌مان انجام دهیم و چنان کنیم.

حسادت جنسی تلاش برای گرفتن قضیه است، وقتی که آن را نمی‌گیرید

اگر خودتان فرزندی آورید، آنگاه او فرار نخواهد کرد، مثل حیوان و برده خواهد بود و هیچ‌گاه از پیش شما نمی‌رود. فرض است که آوردن فرزند، هم به معنای زادن و هم به معنای به دست آوردن، معنای مالکیت بدهد.

کسی که مازوخیست است می‌گوید: «هر کاری که بخواهی می‌توانی با من بکنی به‌شرطی که هیچ‌وقت مرا ترک نکنی.» (در واقع هرچه بیشتر با من بد کنی، بیشتر می‌فهمم که هیچ‌وقت مرا رها نخواهی کرد)»؛ و فرد سادیست می‌گوید: ‫«با تو هرچه بخواهم می‌کنم، چراکه هردوی ما می‌دانیم تو مرا رها نخواهی کرد (در واقع کاری که من با تو می‌کنم خود مدرکی است برای اینکه تو هیچ‌گاه مرا ترک نخواهی کرد.)

شاید او تنها تحت فرمان بوده است، شاید تنها عضوی از بدن مادرش‌یکی از دست و پاهایش‌بوده است یا می‌توان گفت که هیچ خلوت و محدودهٔ شخصی‌ای نداشته است.

» او پاسخ داد: «هنوز هم همین‌طور است، چون هیچ‌وقت نمی‌فهمم که آیا کاری را می‌کنم که خودم می‌خواهم انجام دهم یا دارم از یک دستور پیروی می‌کنم

تراژدی روایت انسان‌هایی است که به خواسته‌هایشان نرسیده‌اند، اما داستان همهٔ آنهایی که به خواسته‌هایشان نرسیده‌اند، تراژیک به نظر نمی‌آید.

پس، سرخورده کردن، در هر حال، پوچ کردن مطالبه‌ای است که از فردی درخواست می‌شود؛ دوری و اجتناب کردن از آن و یا تبدیل آن به هیچ است؛ نوعی فریفتن دیگری است: چه آنچه می‌خواهند را در اختیار داشته باشید ولی نخواهید آن را بدهید، و چه موجب این شوید که آنها چنین پندارند که شما آنچه را که می‌خواهند در اختیار دارید ولی صرفاً از اعطای آن امتناع می‌کنید. گویی سرخورده بودن یا حس سرخوردگی همان رسیدن به سر حد خشم و دیوانگی است، چراکه درخواست فرد رد و انکار شده، و یا از تحقق آن اجتناب شده، یا تمنایی به دلش انداخته‌اند که رسیدن به آن میسر نیست

هرچه بیشتر خود را در خواستن یک چیز مأیوس و ناکام کنیم، ارزش بیشتری به میلی که به آن داریم، بخشیده‌ایم.