بریده‌هایی از کتاب موانع دلبستگی و صمیمیت

بعضی از افراد اجتنابی در عوضِ امنیت درونی که از آن محروم هستند، اشیای مادی و ثروت جمع می‌کنند

پیامی که وس در اوایل زندگی‌اش دریافت کرده بود این بود که نمی‌تواند به هیچ‌کس اعتماد کند. شکلی از راهبردهای مقابله‌ای را به کار گرفته بود که اگرچه به او کمک می‌کرد زنده بماند، با این حال مانع آن بود که بتواند روابط معناداری با دیگران برقرار کند. گرچه خشم او به کناری رانده شده بود، اما اگر احساس حقارت می‌کرد دوباره راه‌اندازی می‌شد و در آن صورت غیرقابل کنترل بود. زنان را تحقیر می‌کرد، همان احساسی که به عنوان یک کودکْ نسبت به خود نیز داشت

این مادران علیرغم این‌که می‌دانند زیر نظر گرفته شده‌اند از رفتار انتقادآمیزشان دست برنمی‌دارند. از این‌که با کودکانشان هم‌کوک و همدل نبودند احساس شرمگینی نداشتند. درعوض شاید این نوزادان بودند که احساس شرم می‌کردند، شرمی که نشان از این داشت که در نظر کسی که بیش از همه دوستش داشتند، خودْ دوست‌داشتنی نبودند و با گذشت زمان، در نظر خودشان هم احساس پذیرفتنی بودن نمی‌کردند. آن‌ها به صمیمیت با دیگران بی‌علاقه می‌شوند، بخشی از این بی‌علاقگی به احساس بی‌ارزشی، ناکافی بودن و حقارت برمی‌گردد؛ اما شاید بخشی از وجودشان نیز از به پرواز درآمدن اشتیاقشان به عشق و پذیرش می‌ترسد.

طولی نخواهد کشید که خیلی از آن‌ها احساساتشان را از خود نیز پنهان خواهند کرد.

دفاع‌ها از ما در برابر تأثیرات بیش‌برانگیختگی، درد حاصل از زخم‌های خودشیفتگی، آگاهی از این‌که همان کودکی نبودیم که مراقبانمان می‌خواستند و از شرم ناشی از همهٔ این‌ها محافظت می‌کنند.

هویت همهٔ انسان‌ها تا حدی کاذب است، چراکه همهٔ ما باید براساسِ نقش‌ها و تصاویر فرهنگیِ از قبل موجودْ در جایی که متولد می‌شویم «خود» ی بسازیم؛ با این حال وقتی خودشیفتگی مادر از دغدغهٔ او نسبت به پذیرش و پرورش کودکش پیشی بگیرد، این فرایند رو به آسیب‌شناسی روانی می‌گذارد. و این‌چنین، خودی که اصیل‌تر بود مایهٔ شرم و سرچشمه‌ای برای اضطراب می‌شود.

دفاع‌ها نقطه‌ای از وجودمان را نشان می‌دهند که درد در زیر آن مدفون است، مانند پرچمی که روی زمین کاشته می‌شود و نشانی از زخم عمیق خودشیفتگی دارد که مدت‌ها پیش به خاک سپرده شده است.

افراد اجتنابی به منظور غیرفعال کردن نیاز به دلبستگی و صمیمیت، گاهی نظام جنسیشان را بیش از حد فعال می‌کنند.

اعتیاد از هر نوعِ آن می‌تواند راهبردی برای افرادی باشد که نیاز دارند از احساساتشان به دور باشند

گذار به روابط دلبستگی‌محور زمانی رخ می‌دهد که رفتارهای دلبستگی نسبت به شریک زندگی صورت می‌گیرد. در یک زوج ایمن این بدان معناست که هر یک منبع تسکینی برای دیگری باشد. وقتی زوجین سبک‌های دلبستگی ناایمن داشته باشند، ابراز نیازهای دلبستگی توسط یکی ممکن است باعث کناره‌گیری (دفاع اجتنابی) یا سرزنش (یک راهبرد دوسوگرایانه) دیگری شود.

زمانی که یکی از زوجین اجتنابی باشد احتمالاً فضای بیشتری برای خود می‌خواهد، در حالی که دیگری تمایل بیشتری به نزدیکی دارد. نیاز فرد اجتنابی به فاصله گرفتن از شریک زندگی با نیاز به حفظ فاصله از خودش ارتباط دارد. از آن‌جایی که این افراد توانایی تنظیم احساساتشان را ندارند، تا حد زیادی هیجاناتشان را بازداری می‌کنند. این فاصله گرفتن و کناره‌گیری از یک رابطه ممکن است کاملاً عینی و واقعی (تا دیروقت ماندن در سر کار، ترک رابطه) و یا بیشتر روانی باشد، مانند این‌که بیشتر مواقع رابطه را نادیده می‌گیرند و بدان بی‌توجه‌اند، از نظر فیزیکی حاضر و به لحاظ هیجانی غایب‌اند.

تمرکز وسواس‌گونه و اجباری بر مراقبت یا رابطهٔ جنسی برای یک فرد اجتنابی راهی است برای منحرف شدن از نیازهای دلبستگی

رابطهٔ یک زوج بزرگسال معمولاً بر مبنای سه عنصرْ قابل درک است: دلبستگی، مراقبت و رابطهٔ جنسی

امنیتِ یک رابطه بر این اساس سنجیده می‌شود که زوجین چقدر پاسخگو و در دسترس هستند و به چه میزانی یک رابطه به عنوان یک پایگاه امن تجربه می‌شود

الگوی اجتناب می‌تواند روابط زوجین را خالی از صمیمیت کند.

افراد اجتنابی باید با مراقبانی سازگار می‌شدند که سرد، بی‌اعتنا و یا تحقیرکننده بودند. این افراد بیشتر احساسِ مورد نیاز بودن می‌کردند تا خواستنی بودن. چنین احساسی مهم‌ترین جراحت دلبستگی آن‌هاست که پشت دیوار حفاظت‌شده‌ای از دفاع‌هایشان پنهان است. در دوران کودکی، آموخته‌اند که هم خود را تسکین بدهند و هم برانگیزند،‌ الگویی که روابط زوجی بزرگسالانه‌شان را دچار مشکل می‌کند.

کسی که به‌راحتی دچار حالت ناامیدی و درماندگی طولانی‌مدت می‌شود،‌ در دوران نوزادی و کودکی بارها و بارها درمعرض موقعیت‌هایی بوده که تلاش‌هایش برای این‌که والدین زمان بیشتری با وی سپری کنند، به او محبت کرده و درکش کنند، نتیجه‌ای جز بی‌اعتنایی و تنبیه به همراه نداشته است