بریده‌هایی از کتاب موانع دلبستگی و صمیمیت

براساس اسطورهٔ ادیپ «کودک نیاز دارد تفاوت بین جایگاه خود با والدینش را بفهمد؛ خصومت، حسادت و همچنین اغواگری‌اش را در این روابط کنترل کند» (Anderson, ۲۰۱۲).

دلبستگی ناایمن هراسان همان‌گونه که در مصاحبهٔ سبک دلبستگی (ASI) مفهوم‌سازی شده است،‌ شامل رفت و برگشت بین اضطراب و اجتناب است. اضطرابی ناشی از ترس از صدمه دیدن یا طرد شدن وجود دارد که منجر به رفتار اجتنابی می‌شود؛ این افراد تجارب آسیب‌پذیری یا آشفتگی در روابط را از قبل پیش‌بینی یا سریع‌تر پردازش می‌کنند

کودکانی با سبک‌های اجتنابی کناره‌گیر تمایل دارند تصویری قدرتمند و خودبسنده از خود ترسیم کنند و یک دید مثبت کاذب نسبت به نگاره‌های دلبستگی دارند که با تجربهٔ هیجانی واقعی‌شان همخوانی ندارد

اگر افراد مهم زندگی‌مان توجهی به نیازهای هیجانی ما نداشته باشند، توانایی آگاهی از هیجان‌ها در هر کدام از ما ممکن است به شکل ناقصی تحول یابد.

ما با پیش‌پنداشتهایی از آنچه که تراوارتن (۲۰۰۱) آن را «همراه در معناسازی» می‌نامد به دنیا می‌آییم، اما اگر جهان بیرونی این پیش‌پنداشت‌ها را محقق نکند، کودکان خود را با این واقعیت وفق خواهند داد، هرچند یأس‌آور باشد. آن‌ها به‌سرعت خواهند آموخت که نمی‌توان انتظار و امید زیادی از روابط انسانی داشت و به سبک‌های هیجانی انزواطلب و جداشده رو می‌آورند که با اجتناب همراه است.

کودکانی که مورد غفلت قرار گرفته‌اند توجه کمی از پدر و مادر و مراقبانشان دریافت کرده‌اند. جیانا هنری، روان‌درمانگر کودک، عقیده دارد آن‌ها به شکل غم‌انگیزی نه تنها از بزرگسالان کمک نمی‌گیرند، حتی امکان کمک‌طلبی را در بزرگسالی تشخیص نمی‌دهند و درنتیجه از چیزی که او آن را «محرومیت مضاعف» (Henry, ۲۰۰۴) می‌نامد رنج می‌برند.

در رمان سرود کریسمس نوشتهٔ دیکنز، ایبنزر اسکروج نمونهٔ بارزی از یک شخصیت اجتنابی است؛

آزارگری-آزارخواهی با خود می‌تواند خصوصیتی اعتیادآور در بر داشته باشد؛ درد هیجانی که شخص بر خود تحمیل کرده با این‌که ناپیداست، به عنوان تنها احساس واقعی تجربه می‌شود که برای فرد بسیار اجتنابی در دسترس است و اگر فرد مایل به «ترک این رابطهٔ مخرب» نباشد، درمان به جایی نخواهد رسید.

«رفتاری که در کودکی با ما شده همان رفتاری است که با خود در ادامهٔ زندگی در پیش خواهیم گرفت. اغلب دردناک‌ترین رنج‌هایمان را بر خود تحمیل می‌کنیم. ما هرگز نمی‌توانیم از شکنجه‌گر درونمان رهایی یابیم.

یافتن احساس شفقت نسبت به خود به عنوان یک کودک و پذیرش «نقص‌ها» به عنوان یک بزرگسال زمانی حاصل می‌شود که مراجع قادر باشد برای آنچه که در اوایل زندگی‌اش غایب بوده است سوگواری کند. فردی که می‌تواند دلبستگی‌هایش را ارزیابی کند،‌ قادر است آن‌ها را درونی کند و در مورد تأثیر تجارب گذشته‌اش، حتی اگر رضایت‌بخش نباشند، در روابط کنونی بیندیشد. این فرد فضای ذهنی لازم برای درک ارتباطش با دیگران را داراست. او می‌تواند روی احساسات و تکانه‌هایش تأمل کند، ضعف‌هایش را ببخشد و تاب بیاورد. (Hobson, ۲۰۰۴)اگر فرد بتواند نقطه‌ضعف‌هایش را ببخشد و آن‌ها را تحمل کند، گامی بزرگ در جهت خاموش کردن موضوعات درونی خودتنبیه‌گرش برداشته است.

پاسخ‌های مصاحبه‌شوندگان ایمن-خودمختار آشکار می‌کند که «به نظر می‌رسد آن‌ها با کامل نبودن و عیب و نقص داشتن خود مشکلی ندارند. به همین دلیل، به نظر می‌رسد که فرد به طور آشکارا یا ضمنی، شکست‌های والدینش را بخشیده، نسبت به آن‌ها شفقت داشته و پذیراست

سوگواری نقش اساسی در درمان مبتنی بر دلبستگی دارد، اما انکار که بن‌مایهٔ دفاع‌های مراجع اجتنابی است، اجازه نمی‌دهد او برای تجربهٔ عشق و امنیتی که از دست رفته یا هیچ‌گاه وجود نداشته است اندوهگین شود. ما باید راه‌هایی برای بی‌اثر کردن انکار مراجع بیابیم،‌ فقط در این صورت است که مراجع می‌تواند با واقعیت دوران آغازین زندگی‌اش مواجه شود و ناخشنودی و خشمی را که مدت‌های طولانی از آن اجتناب کرده است احساس کند.

مهم‌ترین سؤال در روان‌درمانی این است: «فکر می‌کنی چرا پدر و مادرت وقتی بچه بودی اون‌طوری باهات رفتار کردند؟

اگر فردی احساس کند خواستنی نیست، دوست داشته نشده و دوست‌داشتنی نیست، ممکن است همهٔ آن را سوی خود برگرداند و خود را با افکاری مبنی بر بی‌کفایتی‌اش شکنجه دهد. این حملات چنان دردی در او به وجود می‌آورند که می‌توان آن را برابر با دردی ناشی از زخم چاقو در نظر گرفت، هرچند جای زخم‌ها بر بدنش آشکار نباشد. او خود را تحقیر می‌کند و باور دارد که سزاوار زجر کشیدن است و همین باورْ نمی‌گذارد آرزوی هیچ چیز بهتری را داشته باشد. شاید حتی لازم است این دردِ هیجانی را بر خود تحمیل کند تا درواقع چیزی برای احساس کردن داشته باشد. آرزو دارد دیده نشود و رابطهٔ آزارگری-آزارخواهیاش با خودْ رابطه‌ای خصوصی باقی بماند.

دلیل دیگری که باعث می‌شود مراجع اجتنابی از مراجعه برای روان‌درمانی پرهیز کند وحشت از افشا کردن خود برای شخص دیگر است.

برخی از افراد اجتنابی به منظور محافظت بیشتر از خود، بر طبل خودبزرگ‌پنداری و تحقیر دیگری می‌کوبند

فردی اجتنابی به من گفت که لحظه‌ای را به یاد می‌آورد که تصمیم گرفت دیگر هیچ‌گاه به مادرش اعتماد نکند. در آن زمان، او چهار سال بیشتر نداشت. این کودکان خردسال ممکن است به کتاب یا ریاضیات رو بیاورند، مجموعه‌ای ماندگار از اشیا جمع‌آوری کنند یا اطلاعات عمومی‌شان را بالا ببرند تا بتوانند اضطراب‌های طبیعی برآمده از احساس ناامنی‌شان را تسکین ببخشند.

دستگاه‌های دیجیتال برای برخی از افراد اجتنابی فراتر از وسیله‌ای برای ارتباط هستند؛ آن‌ها جایگزینی برای انسان‌ها به عنوان یک همنشین به شمار می‌روند

وقتی کودک با والدینی زندگی می‌کند که مدام اضطراب یا خشمشان را به او برمی‌گردانند -برای مثال، بر سرش فریاد می‌زنند یا به زور به او غذا می‌خورانند- او با خاموش کردن این ارتباط، انسجام روانی‌اش را حفظ می‌کند.

تأیید نشدن از جانب کسانی که بیش از همه دوستشان داشته‌ایم تجربه‌ای شبیه شرم است، چنین تجربه‌ای همچون درفشی درون ما جای می‌گیرد و هستهٔ یک «موضوع درونی غیرهمدل» را شکل می‌دهد.