بریده‌هایی از کتاب کنترل ذهن وراج

در خانواده‌ها، وقتی بچه هستیم، والدین الگوی ما برای خودکنترلی هستند و شیوه‌های آن‌ها روی صداهای درونِ در حال شکل‌گیری ما تأثیر می‌گذارند. پدرمان ممکن است مرتب به ما بگوید که هرگز برای حل اختلاف از خشونت استفاده نکنیم. مادرمان ممکن است مکرر به ما یادآور شود که هرگز بعد از شکست تسلیم نشویم. ما، در گذر زمان، این حرف‌ها را برای خودمان تکرار می‌کنیم و آن‌ها کم‌کم جریان افکار درون ذهن ما را شکل می‌دهند.

ما به همان راحتی که نفس می‌کشیم از لحظهٔ حال هم «مُنفک می‌شویم» و مغزمان ما را به رویدادهای گذشته،‌ سناریوهای خیالی و دیگر تأملات درونی می‌برد.

ما آن‌قدر به فلان گندکاری‌مان در سر کار، یا به سوءتفاهم پیش‌آمده با یکی از عزیزانمان فکر می‌کنیم که دست آخر آن احساس بد کل وجودمان را در خود غرق می‌کند... و بعد دوباره به آن فکر می‌کنیم. و دوباره. ما به درونمان می‌رویم به امید اینکه به مربی درونی‌مان برسیم، ولی در عوض منتقد درونی‌مان را می‌یابیم!